Καλωσήλθατε !

"Σας ευχαριστώ που επισκεφθήκατε το προσωπικό μου blog. Θα χαρώ να μάθω τις απόψεις σας ή και τις ιδέες σας και να συζητήσουμε για θέματα που σας απασχολούν!"
Ανδρέας Κατσούρης

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

ΤΟ ΠΩΣ ΦΕΡΟΜΑΣΤΕ ΣΤΑ ΖΩΑ ΕΙΝΑΙ ΔΕΙΓΜΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ !

Είναι γνωστό ότι το κυνήγι και το  ψάρεμα, όπως και η συλλογή καρπών ήταν από τις πρώτες δραστηριότητες του ανθρωπίνου γένους που αποσκοπούσαν στην επιβίωσή του. Ακόμη και σήμερα στις πρωτόγονες φυλές που διασώζονται στις ανεπηρέαστες κατά μεγάλο μέρος από τις σύγχρονες κερδοσκοπικές δραστηριότητες των ανθρώπων της εποχής μας περιοχές, οι δραστηριότητες αυτές είναι ο μοναδικός τρόπος επιβίωσής τους. 

Συγχρόνως όμως παρατηρείται από αυτούς ένας αξιοπρόσεκτος σεβασμός προς τα θύματά τους και προς το περιβάλλον, έστι ώστε η εξεύρεση των μέσων επιβίωσής τους να μην καταστρέφει ανεπιστρεπτί το φυσικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζουν.
Αντιλαμβάνονται την ύπαρξή τους σε στενή συνάφεια με τον φυτικό και ζωικό κόσμο μέσα στον οποίο διαβιούν.

Η στενή επαφή του πρωτόγονου ανθρώπου με το φυσικό του περιβάλλον του δίδαξε πολλά πράγματα, όπως π.χ. το κτίσιμο καταλυμάτων, την υφαντική τέχνη,  την ομαδική ζωή και τη συνεργατικότητα, την εργατικότητα, την ομιλία και το τραγούδι, και πολλά άλλα. Ακόμα και σήμερα, όπως αποδεικνύει το τμήμα μικροκατασκευών του Ινστιτούτου Τεχνολογίας του Χάρβαρτ, τα ζώα έχουν πολλά να μας διδάξουν!

Η σταδιακή απομάκρυνση του ανθρώπου από αυτό το φυσικό περιβάλλον και η αστικοποίησή του συνέτεινε σταδιακά στη μείωση της επαφής και αρκετά συχνά στην παντελή διακοπή της γνωριμίας και των δεσμών του με τον φυσικό του χώρο, τη χλωρίδα και την πανίδα του τόπου του.

Αυτή η αποκοπή των δεσμών συνετέλεσε, λόγω και της τεχνολογικής αναπτύξεως του ανθρώπου, στη δημιουργία ενός αλαζονικού και υπεροπτικού πνεύματος έναντι των ζώων, καθώς επίσης και μιας έλλειψης συναισθηματικής συμπεριφοράς στη μεταχείρισή τους που συχνά φτάνει στα όρια της σκληρότητας.

Ο τρόπος που τα αντιμετωπιζουμε είναι αντιφατικός. 

Με τα κατοικίδια ζώα, τα σκυλιά, τα γατιά, τα πουλιά και άλλα, συνδεόμαστε συναισθηματικά, τα αγαπάμε, τα θαυμάζουμε, μας κρατάνε συντροφιά, γίνονται μέλη της οικογένειάς μας!

Με άλλα όμως ζώα ή ακόμα και με τα κατοικίδια είμαστε σκληροί, τα ποδοπατάμε χωρίς οίκτο, τα σκοτώνουμε για να μη μας ενοχλούν, αδιαφορούμε αν τα κτυπήσουμε με το αυτοκίνητό μας, τα δηλητηριάζουμε χωρίς οίκτο για να πεθαίνουν μέσα σε φρικτούς πόνους, στις μονάδες εκτροφής τους τα καταπονούμε και τα βασανίζουμε στοιβάζοντας το ένα σχεδόν πάνω στο άλλο χωρίς λίγο ελεύθερο χώρο να κινηθούν, τα κυνηγάμε και τα σκοτώνουμε όχι για να εξασφαλίσουμε τον επιούσιο, αλλά για ευχαρίστηση(!), γενικά συμπεριφερόμαστε με αλαζονεία, περιφρονώντας και αδιαφορώντας παντελώς για τη ζωή και τα τυχόν συναισθήματά τους, την αγωνία και τον πόνο.

Αυτό βέβαια οφείλεται, όπως είπαμε, κυρίως στην έλλειψη επαφής με τη φύση. Η καλή γνωριμία μαζί της γεννάει τον σεβασμό μας προς κάθε τι, μικρό ή μεγάλο φυτό, μικρό ή μεγάλο έντομο ή ζώο. Δεν μπορούμε παρά να σεβαστούμε κάθε ζωντανό πλάσμα, όταν παρατηρήσουμε με προσοχή τον τρόπο της ζωής του σε συνάρτηση με τον υπόλοιπο φυτικό ή ζωικό κόσμο.

Η αδιαφορία και η σκληρότητά μας οφείλεται επίσης στην υπεροψία μας, ότι εμείς είμαστε λογικά όντα και ότι εμείς μόνο νοιώθουμε θλίψη ή πόνο, ενώ τα ζώα δεν υποφέρουν με τον ίδιο τρόπο, όπως εμείς. Ξεχνούμε ότι εμείς είμαστε μέρος του ζωικού βασιλείου, και ότι απλά βρισκόμαστε λόγω εξελίξεως στην κορυφή της πυραμίδας.

Θεωρούμε, λανθασμένα και προκατειλημμένα, όπως αποδεικνύεται από τις επιστημονικές έρευνες, ότι τα ζώα ζευγαρώνουν για αναπαραγωγή αλλά δεν αγαπούν, ότι δεν σκέφτονται αλλά δρουν από ένστικτο (και τι είναι αλήθεια το ένστικτο, παρά συσσωρευμένη μακροχρόνια σοφία!), δεν έχουν συναίσθηση της θνητότητάς τους ή του μέλλοντος, ότι δεν έχουν συνείδηση της ύπαρξής τους.

Πολλές από αυτές τις προκαταλήψεις βαθμιαία καταρρίπτονται από την επιστήμη (βλ. TIME 16.8.2010). Πριν από χρόνια πιστεύαμε ότι μόνο ο άνθρωπος χρησιμοποιεί εργαλεία, μόνο ο άνθρωπος νοιώθει συμπάθεια και είναι γενναιόδωρος, μόνο ο άνθρωπος αισθάνεται χαρά και έχει γνώση του μέλλοντος, μόνο ο άνθρωπος χρησιμοποιεί γλώσσα για επικονωνία! 

Τώρα ξέρουμε από επιστημονικές έρευνες ότι εργαλεία χρησιμοποιούν επίσης πίθηκοι και κορακοειδή πτηνά, «φιλανθρωπία» επιδεικνύουν πίθηκοι, πόνο και θλίψη ακόμα και σεβασμό οι ελέφαντες για τους νεκρούς τους, γουρούνια χαρά και συναίσθηση του μέλλοντος, ικανότητα γλωσσικής επικοινωνίας οι χιμπατζήδες. Ιδιαίτερα οι τελευταίοι είναι ικανοί να εκμάθουν εκατοντάδες λέξεις και μάλιστα χρησιμοποιώντας εικονικά σύμβολα, αλλά και να δημιουργήσουν δικές τους! 

Θα πρέπει, ωστόσο, εδώ να παρατηρήσουμε ότι τα ζώα δεν είναι απαραίτητο να μιλούν τη γλώσσα των ανθρώπων για επικοινωνία, αλλά είναι ικανά και επιστημονικά επιβεβαιωμένο ότι αναπτύσσουν τη δική τους γλώσσα επικονωνίας, όπως π.χ. τα δελφίνια, τα οποία μάλιστα οι μελετητές τους ισχυρίζονται ότι το καθένα τους φέρει δικό του όνομα, όπως στην περίπτωση των ανθρώπων!

Η αντίληψη λοιπόν που έχουμε για τα ζώα αλλάζει με τις επιστημονικές μελέτες και την δική μας συστηματική και προσεκτική παρατήρηση. Έτσι το 1975 ο βιοηθικός καθηγητής του Πρίνστον Πήτερ Σίνγκερ, με το βιβλίο του Απελευθέρωση των Ζώων (Animal Liberation) δημιούργησε το κίνημα για τα δικαιώματα των ζώων. Υποστήριξε ότι δεν πρέπει να προκαλούμε σε ένα ζώο πόνο ή φόβο, που δεν θα θέλαμε να νοιώσουμε οι ίδιοι.

Από τότε μέχρι σήμερα ένα μεγάλο βήμα έχει γίνει προς την κατεύθυνση του σεβασμού των δικαιωμάτων των ζώων. Δεν μπορούμε όμως να πούμε ότι η κατάσταση είναι ικανοποιητική σε παγκόσμιο επίπεδο. Είναι μακρύς ακόμα ο δρόμος που πρέπει να διανυθεί τόσο στον τόπο μας όσο και παγκόσμια.

Αναφορικά με τη νοημοσύνη των ζώων, δεν υπάρχει αμφιβολία για τη νοημοσύνη των χιμπατζήδων, των δελφινιών, των σκύλων και των γάτων. Τι συμβαίνει όμως με άλλα είδη, είναι δύσκολο να διερευνηθεί. Ο Στήβεν Πίνκερ, καθηγητής ψυχολογίας στο Χάρβαρτ, θεωρεί ότι είναι παράλογο να αρνηθεί κανείς ότι έχουν συνείδηση της ύπαρξής τους τα θηλαστικά, τα πουλιά και τα σπονδυλωτά.

Η δημιουργική νοημοσύνη σχετίζεται από ορισμένους με το μέγεθος του εγκεφάλου. Αν και αυτό ισχύει εν μέρει, πολύ μεγαλύτερη σημασία έχει η δομή του εγκεφάλου, όπως π.χ. για τα θηλαστικά ο εγκεφαλικός φλοιός. Η βύδρα σπάει με πέτρα τα μαλάκια για να φάει το εσωτερικό τους. 

Παρόμοια και ο αιγυπτιακός γύπας σπάει με πέτρα τα αυγά. Ωστόσο, πτηνά χωρίς αυτή τη δομή, όπως είναι τα κορακοειδή και η κίσσα, είναι οι καλύτεροι χρήστες εργαλείων μετά τον άνθρωπο. 
Κοράκια λυγίζουν σύρμα για να φτιάξουν αγκίστρι με το οποίο να πιάσουν το φαγητό τους από το βάθος ενός πλαστικού σωλήνα! 
Κουρούνα, για να πιεί νερό από μια μισογεμάτη κανάτα, έριξε μέσα πέτρες, και μάλιστα επιλέγοντας τις μεγαλύτερες, ώστε να ανέβει η στάθμη του νερού γρηγορώτερα! Ο πράσινος ερωδιός μαθαίνει μόνος του να ψαρεύει χρησιμοποιώντας δολώματα (ψωμί, σκουλίκια, φτερά). Ο σπίνος φτιάχνει καμάκια για να πιάνει τις κάμπιες.

Εκπληκτικές ικανότητες στη δημιουργία και χρήση εργαλείων επιδεικνύουν ακόμη οι ελέφαντες και τα πρωτεύοντα θηλαστικά, όπως οι ουραγκοτάγκοι (= άνθρωποι των δασών) και οι χιμπατζήδες που φτιάχνουν και χρησιμοποιούν 19 διαφορετικά εργαλεία!

Η νοημοσύνη είναι ακόμη περισσότερο εμφανής στο ομαδικό κυνήγι, όπως π.χ. των λιονταριών, των υαινών, των λύκων Στην περίπτωση των λιονταριών ένα στήνει ενέδρα, ενώ ένα άλλο στρώχνει τη λεία στην κατεύθυνσή τους. Με τις ύαινες είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό. Η ύαινα μπορεί μόνη της να πιάσει μιαν αντιλόπη. Ωστόσο, όταν αποφασίζουν να πιάσουν μια ζέβρα, τότε πάνε ομαδικά και δεν ενδιαφέρονται για οτιδήποτε άλλο συναντήσουν στο δρόμο τους!

Υψηλότερες μορφές νοημοσύνης στα ζώα επιβεβαιώνονται με πειράματα που αποδεικνύουν π.χ. ότι ορισμένα από αυτά έχουν συναίσθηση της διαφορετικότητάς τους και της νοημοσύσης άλλων ζώων, όπως π.χ. η μπλε κίσσα, η οποία αν αντιληφθεί, την ώρα που κρύβει το φαγητό της στη γή, ότι ένα άλλο πουλί την παρακολουθεί, μόλις το άλλο απομακρυνθεί, μετακινεί το φαγητό της σε άλλη θέση, για να το γνωρίζει μόνο αυτή! Άλλα ζώα αντιλαμβάνονται την απεικόνισή τους στον καθρέφτη, όπως οι ελέφαντες, τα δελφίνια και οι ουραγκοτάγκοι. Οι τελευταίο μάλιστα μιμούνται τις δραστηριότητες των ανθρώπων! Άλλα, όπως π.χ. τα περιστέρια και οι κυνοπίθηκοι, είναι ικανά να αντιληφθούν αφηρημένες έννοιες, όπως π.χ. την έννοια της ομοιότητας και της διαφοράς.

Τα ζώα εκδηλώνουν επίσης συναισθήματα χαράς, πόνου και λύπης, απόλαυσης, αγάπης και φροντίδας, ελπίδας, συμπάθειας, σεβασμού, αγωνίας και άγχους κ.ά. Οι ελέφαντες εμφανίζονται να πενθούν για τους νεκρούς τους. Πίθηκοι μένουν κοντά σε ένα νεκρό σύντροφό τους για μέρες. Το ίδιο παρατηρήθηκε για σκυλιά και άλογα. Αρουραίοι συμπάσχουν με άλλους που υποφέρουν από πόνο. Καπουκίνοι (πίθηκοι) εκδηλώνουν συναισθήματα ευχαρίστησης που πηγάζουν από τη διάθεσή τους να προσφέρουν, παρόμοια με τα αντίστοιχα των ανθρώπων, όταν δίνουν για φιλανθρωπικούς σκοπούς! Όσο για τα συναισθήματα των σκυλιών, ο καθένας μπορεί εύκολα να τα διαπιστώσει.

Έστω και αν υπάρχει μεγάλη διαφορά στη νοημοσύνη μεταξύ των ζώων και των ανθρώπων, το γεγονός και μόνο ότι βιώνουν τον κόσμο τους, αρκεί για να σεβαστούμε το δικαίωμα στην ύπαρξή τους  και να απέχουμε από κάθε πράξη που διαταράσσει τον κόσμο τους ή που τους προκαλεί αγωνία και πόνο.

Δυστυχώς, ο άνθρωπος είναι το μόνο είδος του ζωικού βασιλείου, που, παρόλη την υψηλή νοημοσύνη του, έχει προκαλέσει στο περιβάλλον, φυτικό και ζωικό, τις μεγαλύτερες καταστροφές, πολλές από τις οποίες είναι ανεπανόρθωτες, όπως η εξαφάνιση πολλών πλασμάτων από τον πλανήτη μας και η καταστροφή πολλών άλλων οικοσυστημάτων.

Αν σπάσουμε, ή καλύτερα αν συνεχίσουμε να σπάμε τους κρίκους της βιολογικής αλυσίδας και περιορίσουμε την βιοποικιλότητα, οι συνέπειες θα είναι τραγικές για το ανθρώπινο γένος.
Για να επανέλθουμε στην αφετηρία μας, το κυνήγι. Σήμερα, όπως ο καθένας αντιλαμβάνεται, δεν είναι μέσο διαβίωσης, ιδιαίτερα στον τόπο μας. 

Θεωρείται από τους κυνηγούς σαν μια μορφή «ψυχαγωγίας»! Και βέβαια από το κράτος ως ένας ακόμη τομέας για να αυξήσει τα έσοδά του!
Είναι, όμως, δυνατόν να θεωρείται «ψυχαγωγία», αγωγή δηλαδή της ψυχής, το να νοιώθεις χαρά, επειδή σκοτώνεις ανυπεράσπιστα πλάσματα;

Απουσιάζει από την παιδεία μας μια ουσιαστική προσέγγιση και γνωριμία με το περιβάλλον μας, ώστε να αποκτήσει η νέα γενιά τον σεβασμό που απαιτείται προς κάθε τι το ζωντανό, φυτό ή ζώο. Το δικαίωμα στη ζωή δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο του ανθρώπου, αλλά κάθε ζωντανού οργανισμού, ο οποίος θα πρέπει να αφεθεί να βιώνει τον βιολογικό του κύκλο, όσο το δυνατό ανεπηρέαστος από ενέργειες που είναι δυνατόν να προκαλέσουν την εξόντωση και εξαφάνισή του ή αγωνία και πόνο. Πρέπει να εντυπωθεί βαθιά στη συνείδησή μας ότι κάθε ζωντανός οργανισμός είναι ένα θαύμα που απαιτεί σεβασμό και δέος.

Μέχρι τότε, ωστόσο, θα μπορούσε η πολιτεία, πρώτον, να περιορίσει τον κυνηγετικό χρόνο και χώρο, δεύτερο, να περιορίσει τη χορήσηγη αδειών κατοχής κυνηγετικού όπλου, με το να υποχρεώσει τους υποψήφιους κυνηγούς να παρακολουθούν μαθήματα για την πανίδα και τη χλωρίδα του τόπου μας και να δίνουν σχετικές εξετάσεις, προτού αποκτήσουν το δικαίωμα κατοχής όπλου, και, τελευταίο, να πατάξει τιμωρώντας παραδειγματικά τους λαθροθήρες.

Σταδιακά, η «ψυχαγωγία» αυτή θα μπορούσε να μετεξελιχθεί σε πραγματική ψυχαγωγία μεταλλάσσοντας τον σημερινό στόχο με την ανάπτυξη παρεμφερών δραστηριοτήτων, όπως είναι η γνωριμία με τη χλωρίδα του τόπου μας, με τη δημιουργία δασικών μονοπατιών και κατάλληλης πληροφοριακής σήμανσης, η γνωριμία με την πανίδα, όπως π.χ. η παρακολούθηση των πτηνών (bird-watching), κάτι που σε άλλες χώρες είναι αρκετά ανεπτυγμένο, ή των ζώων.

Αυτές οι δραστηριότητες, μαζί με άλλες παρόμοιες, με την κατάλληλη διαφήμιση θα μπορούσαν να προσελκύσουν μεγάλο αριθμό τουριστών τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό και να ξαναζωντανέψουν τα εγκαταλελειμμένα χωριά μας.

Το πώς τελικά συμπεριφερόμαστε στα ζώα και γενικότερα στο φυτικό και ζωικό περιβάλλον είναι όχι μόνο δείγμα πολιτισμού, αλλά και απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωση του ανθρώπου στον πλανήτη μας.

Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΣΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ...

Είναι γνωστή, πιστεύω, στους πλείστους η σημασία που έδιναν οι αρχαίοι Έλληνες στη μουσική και τη γυμναστική ως μέσων καλλιέργειας του σώματος και του πνεύματος.
Πλην της πρακτικής μουσικής εκπαιδεύσεως των νέων ιδιαίτερα στην λύρα και την κιθάρα, μεγάλοι φιλόσοφοι και θεωρητικοί της μουσικής τόνισαν τη μεγάλη παιδαγωγική σημασία της και αρκετοί από αυτούς προέβησαν σε καινοτομίες και εφευρέσεις.

Ο Ίππασος, για παράδειγμα, αναφέρεται ως ο εφευρέτης των δίσκων με διαφορετικό πάχος και την ίδια διάμετρο που εκβάλλοντας διαφορετικούς ήχους δημιουργούν αρμονία. Ο μέγας φιλόσοφος και μαθηματικός Πυθαγόρας πρώτος υπελόγισε μαθηματικά τη σχέση των χορδών και των ήχων και τη μαθηματική σχέση της οκτάβας. Ο μεγάλος μηχανικός Κτησίβιος αναφέρεται ως ο εφευρέτης της υδραύλεως, του μουσικού οργάνου που μετεξελίχτηκε στο γνωστό μας εκκλησιαστικό όργανο που χρησιμοποιείται στις εκκλησίες της Δύσεως. 

Η λύρα ή χέλυς (από κέλυφος χελώνας αρχικά) είναι το καθαυτό μουσικό όργανο των αρχαίων Ελλήνων και η εφεύρεσή της αποδίδεται στον Ερμή. Αρχικά ήταν τρίχορδη ή επτάχορδη, βαθμιαία ωστόσο μέχρι τον 5ο αιώνα π.Χ. έγινε δωδεκάχορδη. Μεγάλες μουσικές μορφές αναφέρονται ο Ορφεύς, ο Θάμυρις, ο Αμφίων, ο Τέρπανδρος, ο Δάμων κ.ά.
Γνωστοί θεωρητικοί της αρχαίας μουσικής είναι ο Αριστόξενος (περὶ μουσκῆς ἀκροάσεως), ο Πλούταρχος (περὶ μουσικῆς), ο Πλάτων (στα έργα του Πολιτεία και Νόμοι) και βέβαια ο Αριστοτέλης.


 Η μουσική, με τη σημερινή έννοια, είναι αρχικά αναπόσπαστη με τον λόγο ως ενιαίο σύνολο, και ενίοτε και με τον χορό. Βαθμιαία όμως αποσπάστηκε από τον λόγο και ακολούθησε τη δική της ξεχωριστή εξέλιξη.

Ο Πλάτων, δεχόμενος την μουσική στο εκπαιδευτικό του πρόγραμμα, αλλά και τη διττή δυνητική, ανάλογα με το ύφος, επίδρασή της, θετική ή αρνητική, αποβάλλει από το εκπαιδευτικό του πρόγραμμα κάποια είδη μουσικής και κάποια μουσικά όργανα που θεωρεί ότι ασκούν αρνητική επίδραση στους νέους, όπως π.χ. τις θρηνώδεις (μειξολυδιστί και συντονολυδιστί) και τις μαλακές ή συμποτικές αρμονίες (ιαστί και λυδιστί) και τους ρυθμούς ανελευθερίας, ύβρεως ή μανίας. Με άλλα λόγια, συνδέει το μουσικό ύφος και όργανο με το ήθος, και γι’ αυτούς τους λόγους δέχεται από τα μουσικά όργανα μόνο τη λύρα και την κιθάρα, από τους ρυθμούς όσους εκφράζουν κοσμιότητα βίου και από τις αρμονίες μόνο τη δωριστί και τη φρυγιστί.

Η μουσική, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, προσφέρει μια φυσική ευχαρίστηση, γι’ αυτό είναι προσφιλής σε όλες τις ηλικίες και σε όλους τους χαρακτήρες. Ο σκοπός που εξυπηρετεί δεν είναι μόνον η ανάπαυση, που ως μετέχουσα της ηδονής θεωρείται σαν ένα είδος γιατρειάς από τη λύπη που προκαλεί η κούραση, αλλά και η αρετή, αφού μπορεί να επηρεάσει το χαρακτήρα, όπως η γυμναστική το σώμα, καθώς και η διαγωγή και φρόνησις, δηλαδή ο τρόπος ζωής και σκέψεώς μας.

Η επίδραση της μουσικής στο χαρακτήρα και στην ψυχή επισημαίνεται τόσο από τον Πλάτωνα όσο και τον Αριστοτέλη. Ο πρώτος τονίζει τη μεγάλη σπουδαιότητα της μουσικής παιδείας, τονίζοντας μεταξύ άλλων ότι «μάλιστα καταδύεται εἰς τὸ ἐντὸς τῆς ψυχῆς ὅ τε ῥυθμὸς καὶ ἁρμονία καὶ ἐρρωμενέστατα ἅπτεται αὐτῆς φέροντα τὴν εὐσχημοσύνην, καὶ ποιεῖ εὐσχήμονα, ἐάν τις ὀρθῶς τραφῆι, εἰ δὲ μὴ τοὐναντίον» (= βυθίζεται δηλαδή στα ενδότατα της ψυχής και ο ρυθμός και η αρμονία και με πολύ μεγάλη δύναμη πιάνεται από αυτήν δημιουργώντας την ευσχημοσύνη, ευπρέπεια και κοσμιότητα δηλαδή, και το άτομο ευπρεπές και κόσμιο, εάν ανατραφεί κάποιος σωστά, διαφορετικά δημιουργεί τα αντίθετα αποτελέσματα).

Ο Αριστοτέλης, επίσης, δέχεται ότι η μουσική επηρεάζει και το ἦθος και την ψυχήν, αφού οι διάφοροι ρυθμοί και οι μελωδίες είναι «ομοιώματα» ή «μιμήματα» των πραγματικών συναισθημάτων και ηθών, όπως π.χ. του ενθουσιασμού, της πραότητος, της σωφροσύνης και άλλων ή των αντιθέτων τους. Αυτό εξηγεί και το γεγονός ότι διαφορετικές αρμονίες και ρυθμοί διαθέτουν διαφορετικά τους ακροατές, άλλοτε διεγείροντας οδυνηρά συναισθήματα, άλλοτε ενθουσιασμό, άλλοτε πραότητα κλπ.

Μια ακόμη σημαντική λειτουργία της μουσικής ακροάσεως, σύμφωνα με τον μεγάλο Σταγειρίτη φιλόσοφο, είναι η ψυχική κάθαρσις, ένα είδος ευχάριστης ανακούφισης και ψυχικής θεραπείας, ανάλογη με αυτήν που νοιώθει ο θεατής μετά από μια παράσταση τραγωδίας.

Την επίδραση της μουσικής στον χαρακτήρα και την ψυχή του ανθρώπου μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει είτε από προσωπικές εμπειρίες είτε παρακολουθώντας τα μουσικά δρώμενα ανά τον κόσμο, π.χ. το παραλήρημα των χιλιάδων ακροατών των Μπήτλς, των Ρόλλινγκ Στοουνς και άλλων μεγάλων διεθνών συγκροτημάτων. Είναι επίσης εύκολο να αντιληφθεί κανείς ότι διαφορετικά είδη μουσικής είναι αρεστά σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες ή ηλικίες. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην ελληνική μουσική πραγματικότητα. Η μουσική ακρόαση είναι ανάλογη με το μορφωτικό και κοινωνικό επίπεδο των ανθρώπων.

Η ελληνική μουσική παράδοση είναι και πλουσιωτάτη και ποικίλη. Το δημοτικό τραγούδι, στο οποίο συνυπάρχουν ο λόγος, το μέλος και ο χορός, είναι η πιο γνήσια έκφραση της λαϊκής ψυχής. Γνήσιο λαϊκό είδος είναι και το ρεμπέτικο. Μεγάλοι μουσικοσυνθέτες και τραγουδιστές, όπως οι Χατζηδάκης, Θεοδωράκης, Πλέσσας, Ξαρχάκος, Σαββόπουλος,  Μαρκόπουλος, Τόκας, Γούρναρης, Μαρούδας, Μπιθικώτσης, Τσιτσάνης, Μητσιάς, Καζαντζίδης, Μοσχολιού, Αλεξίου, Μάνος Λοϊζος, Βίκυ Λέανδρος, Μούσχουρη, Νταλάρας αναβάθμισαν το ελληνικό τραγούδι τόσο αναφορικά με τη μελωδία όσο και τους στίχους.

Σήμερα, με τις μεγάλες ξενικές επιδράσεις  υπάρχει μια πολύ μεγάλη ποικιλία τραγουδιών και μουσικού ήθους. Μπορεί να ακούσει κανείς εξαιρετικά ποιοτικά τραγούδια από τραγουδιστές με μουσική παιδεία και εξαιρετική και καλλιεργημένη φωνή, αλλά πολύ πιο συχνά ακούγονται τραγούδια πολύ χαμηλής καλλιτεχνικής ποιότητας και αισθητικής (τόσο ως προς τους στίχους και τη μουσική, όσο και τη φωνή) που δυστυχώς είναι τα περισσότερα, αφού οι μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες έχουν φαίνεται περιέλθει στα χέρια ανθρώπων αισθητικά ακαλλιέργητων που μοναδικό κριτήριο έχουν την κερδοσκοπία, ίσως όμως και άλλες ανομολόγητες προτεραιότητες, και διαμορφώνουν με τις επιλογές τους την μουσική ατμόσφαιρα και αγορά και επιβάλλουν στο κοινό ως επί το πλείστον μια απαράδεκτη μουσική αισθητική. Φωνές τραγουδιστών που σοκάρουν, στίχοι χυδαίοι για κατανάλωση στις μουσικές λαϊκές αγορές, απουσία μουσικής παιδείας, προχειρότητα χαρακτηρίζουν τις περισσότερες παραγωγές. 

Πολύ σπάνια ακούει κανείς υψηλής αισθητικής τραγούδια από νέους καλλιτέχνες, πραγματικές οάσεις στην μουσική έρημο που δημιουργούν οι υπεύθυνοι των μεγάλων δισκογραφικών εταιρειών.

Είναι ίσως η ώρα η πολιτεία να δώσει τη σημασία που πρέπει στη μουσική παιδεία των ελληνοπαίδων, να εισαγάγει τη συστηματική διδασκαλία του μαθήματος αυτού στα σχολεία από το νηπιαγωγείο και το δημοτικό, μαζί με τα καλλιτεχνικά μαθήματα, αφού αυτά μπορούν να διαμορφώσουν και να επηρεάσουν το ήθος των νέων μας και να τους απομακρύνουν από τους πολλούς αρνητικούς και καταστροφικούς πειρασμούς που είναι πιθανόν να συναντήσουν στο δρόμο τους. 

Είναι επίσης απαραίτητο, για την αναβάθμιση της μουσικής αισθητικής του λαού η πολιτεία να οργανώσει ή να αναδιοργανώσει ειδική υπηρεσία στο υπουργείο πολιτισμού που θα αξιολογεί έργα νέων καλλιτεχνών και θα προσφέρει την αναγκαία οικονομική ενίσχυση για την όσο το δυνατόν καλύτερη παραγωγή και διακίνηση αυτών των έργων.

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΝΑ ΤΕΘΕΙ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ !

(20.5.2009)

Πόσες φορές πολίτες αυτής της χώρας έφτασαν στα όρια νευρικής κρίσεως από πράξεις και παραλείψεις είτε των δημοσίων υπαλλήλων και λειτουργών είτε των κυβερνώντων και διοικούντων, ανωτέρων και κατωτέρων στελεχών, είτε ακόμη και ιδιωτών επιχειρηματιών είναι τοις πάσι γνωστόν.

Αιώνες σκλαβιάς  σε ένα βάρβαρο κατακτητή, σκληρής και ανελέητης καταπίεσης και εκμετάλλευσης, δημιούργησαν μια νοοτροπία αφενός μεν ραγιαδισμού και αφετέρου αντιπαλότητας μεταξύ κράτους και πολιτών. Αυτός ο νοοτροπικός δυϊσμός  και αυτή η αντινομία φαίνεται να έχει μείνει ως κατάλοιπο που δύσκολα εξαλείφεται. 

Εξακολουθεί ακόμη ο πολίτης συχνά να συμπεριφέρεται με δουλικότητα προς τους εκπροσώπους του κράτους, ενώ συγχρόνως αισθάνεται μια εχθρότητα και αντιπαλότητα προς αυτούς. 
Το κράτος, αφετέρου, αντιμετωπίζει συνήθως τους πολίτες ως υποψήφιους κλέφτες και απατεώνες ή το ολιγότερο ως ανειλικρινείς, συνεχίζοντας την παράδοση της Οθωμανικής διοίκησης, ενώ ο πολίτης είναι πλήρης καχυποψίας προς κάθε ενέργεια των αρχόντων.

Δυστυχώς αυτή η αντιπαραγωγική και δυσμενής για την κοινωνική και την πολιτικο-οικονομική εξέλιξη της πολιτείας μας σχέση, αντί να απαλύνεται με την πάροδο του χρόνου, οξύνεται λόγω της συμπεριφοράς του κράτους και των εκπροσώπων του όλων των βαθμίδων προς τους πολίτες. Εξαιρέσεις βέβαια ευσυνείδητων, φιλότιμων, αμερόληπτων και υπεύθυνων λειτουργών πάντοτε υπάρχουν σε όλους τους τομείς, επιβεβαιώνουν ωστόσο τον κανόνα.

Όταν ο πολίτης νοιώθει να τον παραπλανούν κάθε φορά οι πολιτικοί άρχοντες, άλλα υποσχόμενοι και άλλα πράττοντες, όταν διαβλέπει τα βαθύτερα κίνητρα όσων προσπαθούν να ανέλθουν στην εξουσία (τις προσωπικές φιλοδοξίες, τη φιλοχρηματία και άλλα παρόμοια), όταν σε κάθε του βήμα νοιώθει να καταπατείται η αξιοπρέπεια και η οντότητά του από την, κατά τον Σόλωνα, Δυσνομίη και αισθάνεται ανήμπορος να βρει τελικά το δίκιο του, όταν βλέπει ότι η δικαστική εξουσία άλλοτε είναι εξαρτημένη και δέσμια των πολιτικών ή των ισχυρών, άλλοτε δίδει την εντύπωση αναξιοπιστίας με το να εκδίδει για τις ίδιες προσφυγές διαφορετικές και αντιφατικές αποφάσεις (βλ. π.χ. αποφάσεις σε προσφυγές πανεπιστημιακών στο Διοικητικό Πρωτοδικείο  Ιωαννίνων) και, ακόμη πιο σοβαρό από όλα, όταν προσφυγές των πολιτών εκδικάζονται μετά παρέλευση πολλών ετών ( ενδεικτικά αναφέρουμε ότι απαιτείται τουλάχιστον μια δεκαετία για να τελεσιδικήσει μια υπόθεση στα Διοικητικά Δικαστήρια) ακυρώνοντας έτσι την Συνταγματική επιταγή για παροχή έγκαιρης έννομης προστασίας στον πολίτη, όταν τέλος υπάρχει ασυδοσία και αναρχία στην εφαρμογή των υφισταμένων νόμων με παράλληλη ατιμωρησία και γενικά οι υπηρεσίες που προσφέρει το κράτος προς τον πολίτη (εκπαίδευση, ασφάλεια, εργασία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση, δικαιοσύνη κ.ά.) δεν είναι ανάλογες με τις προσδοκίες του, τότε η δυσπιστία και η αντιπαλότητα προς το κράτος και τους εκπροσώπους του όχι μόνο συνεχίζεται, αλλά και εντείνεται.

Σε ένα τέτοιο κράτος, όμως, δεν είναι δυνατό να υπάρξει ευνομία., η οποία απαλλάσσει από την πλεονεξία και την αλαζονεία, εξασφαλίζει την ισονομία και την τυφλή απονομή της δικαιοσύνης, αμβλύνει και συχνά εκμηδενίζει τις οξείες κοινωνικές και πολιτικές αντιπαραθέσεις και έριδες, και γενικά δημιουργεί σε όλα μια αίσθηση τελειότητας, αρτιότητας και ευκοσμίας (βλ. σχετικά και την ελεγεία του σοφού κοινωνικού μεταρρυθμιστή των Αθηνών Σόλωνα με τίτλο Ευνομίη). 

Απαραίτητη προϋπόθεση για την ομαλή και εύρυθμη λειτουργία της πολιτείας και της συνακόλουθης κοινωνικής ειρήνης και ευημερίας είναι η σχέση μεταξύ κράτους και πολίτη να είναι φιλική και συνεργατική. Το κράτος να κατανοήσει επιτέλους ότι σκοπός της υπάρξεώς του είναι η εξυπηρέτηση του πολίτη και ο πολίτης να συναισθανθεί ότι ο ίδιος είναι κύτταρο αυτής της ίδιας της ύπαρξης του κράτους.

 Οι υποχρεώσεις του πολίτη προς το κράτος θα πρέπει να θεωρούνται ως υποχρεώσεις του πολίτη προς τον εαυτό του, αλλά συγχρόνως και οι υποχρεώσεις του κράτους προς τον πολίτη θα πρέπει να είναι ανάλογες αυτής της συνεργατικής αμφίδρομης σχέσης, όπου η απόλυτη ειλικρίνεια, η αμεροληψία και η εμπιστοσύνη είναι θεμελιώδεις προϋποθέσεις. Τα θεμέλια μιας τέτοιας πολιτείας είναι η δικαιοσύνη, η ισοπολιτεία, η ισονομία, η αξιοκρατία, ο σεβασμός της προσωπικότητας του πολίτη, ο διάλογος, η ειλικρίνεια και ο σεβασμός στους νόμους του κράτους.

Η ύπαρξη π.χ. ειδικών νόμων για τα αδικήματα βουλευτών, υπουργών, πρωθυπουργών δημιουργεί την αίσθηση στον πολίτη ότι δεν υπάρχει ισονομία, ότι υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά, και επομένως, πρώτον, εξουδετερώνεται ή μειώνεται η εκτίμηση και η εμπιστοσύνη του πολίτη προς τους κυβερνώντες και τους εκπροσώπους του και, δεύτερο, διογκώνεται η αλλοτρίωσή του από το κράτος.

Όπως σωστά παρατηρεί ο Σωκράτης στην Πλατωνική Πολιτεία, «ἀληθινὸς ἄρχων οὐ πέφυκε το αὑτῶι συμφέρον σκοπείσθαι ἀλλὰ τὸ τῶι ἀρχομένῳ», δηλαδή ο πραγματικός ηγέτης δεν επιδιώκει το δικό του συμφέρον, αλλά το συμφέρον των αρχομένων, των πολιτών. 

Και βέβαια, αν είναι αδύνατο αυτό που λέει ο Πλάτων για μια πολιτεία αγαθών ανδρών, ότι δηλαδή «περιμάχητον ἄν εἶναι τὸ μὴ ἄρχειν ὥσπερ νυνὶ τὸ ἄρχειν» ( = όπως τώρα είναι περιμάχητη η κατάκτηση της εξουσίας, τότε θα ήταν περιμάχητη η προσπάθεια αποφυγής κατάκτησης της εξουσίας), τουλάχιστον ας τίθεται ως στόχος πραγματικός η αφιλοκερδής υπηρεσία προς όφελος των αρχομένων, ώστε να εμπεδωθεί στους πολίτες η πεποίθηση ότι η κατάκτηση της εξουσίας δεν επιδιώκεται για λόγους χρηματισμού ή φιλοδοξίας.

Οι μεν πολιτικοί ταγοί θα πρέπει να συναγωνίζονται όχι στην προσπάθεια κατάκτησης και διατήρησης με κάθε δυνατό τρόπο της εξουσίας και της δημιουργίας προνομίων για τον εαυτό τους, αλλά στη δημιουργία τέτοιων προϋποθέσεων, ώστε να μπορούν να πουν ότι «τὴν πόλιν τοῖς πᾶσι παρεσκευάσαμεν καὶ ἐς πόλεμον καὶ ἐς εἰρήνην αὐταρκεστάτην» (Θουκυδίδης, Β 36).

Αφετέρου, οι πολίτες θα πρέπει να μην παρανομούν όχι από το φόβο της τιμωρίας, αλλά από σεβασμό στους νόμους του κράτους, καθώς επίσης και να σέβονται τους θεσμούς και τους άρχοντες που τους υπηρετούν.

Μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης, σεβασμού και αξιοπιστίας μπορεί να συμβάλει ουσιαστικά στην αναβάθμιση της ευημερίας και της ευνομίας στη χώρα μας, ώστε να αποτελεί πρότυπο δημοκρατίας στο σημερινό ταλανιζόμενο από ποικίλα προβλήματα κόσμο μας.

ΤΑ ΣΚΛΗΡΑ ΜΕΤΡΑ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΚΡΗΞΗ !

( 28.1.211)

 Υποβόσκουσα οργή και αγανάκτηση, καθώς επίσης εμφανής απαισιοδοξία και κατάθλιψη, άγχος και αβεβαιότητα που φτάνουν στο σημείο του πανικού (85 % Βλ. ΒΗΜΑ 9.1.11) έχουν κυριεύσει την ψυχή και τον νου των πολιτών, οι οποίοι αισθνάνονται όλο και περισσότερο τις τραγικές συνέπειες από τα πρωτοφανή σκληρά μέτρα της κυβερνήσεως του κ. Παπανδρέου.

Ενώ οι υπαίτιοι της σημερινής κρίσεως απολαμβάνουν αμέριμνοι τα αγαθά και τα προνόμια της εξουσίας που άσκησαν, ο κ. Παπανδρέου με περισσή αναλγησία «φόρτωσε» τα βάρη πρωτίστως στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Ενώ παράλληλα τα φοροεισπρακτικά μέτρα οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην ύφεση, την ανεργία, τη φτώχεια και σε κάποια στιγμή σε ανεξέλεγκτη κονωνική έκρηξη που θα παρασύρει τα πάντα σα χείμαρρος με απρόσμενες συνέπειες για τη χώρα.

Όσοι είχαν την εξουσία τις τελευταίες δεκαετίες δεν έχουν διαπράξει την αξιόποινη πράξη της «απιστίας», αφού εν γνώσει τους με τις παραλείψεις ή τις πράξεις τους όχι μόνο ζημίωσαν τη χώρα και τους πολίτες, αλλά οδήγησαν στην ουσιαστική χρεοκοπία; Και είναι άμοιρος ευθυνών ο σημερινός πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του, οι οποίοι συνειδητά οδήγησαν τη χώρα στα δεσμά του ΔΝΤ και της Τρόικας, υπογράφοντας την υποτέλεια της χώρας σε αυτούς και υποθηκεύοντας, κυριολεκτικώς, την εθνική περιουσία σε αυτούς;

Οι διαρθρωτικές αλλαγές και άλλα μέτρα για την ισονομία και την ισοπολιτεία, καθώς και για την οικονομική ανάπτυξη, θα έπρεπε να είχαν ληφθεί προ πολλού. Η «επανίδρυση του κράτους», ώστε να καταστεί λειτουργικό και δίκαιο, έπρεπε να είχει επιχειρηθεί πριν από πολλές δεκαετίες!

Διερωτάται ο κάθε νοήμων πολίτης, αφού οδηγηθήκαμε στο χείλος της οικονομικής αβύσσου, και αφού ο πρωθυπουργός διακηρύσσει τη διαφάνεια:

1)      ΓΙΑΤΙ υπάρχει ένα πολυπληθές υπουργικό συμβούλιο, ενώ θα μπορούσε να είναι ολιγομελές; Γιατί δεν μας λένε πόσο κοστίζουν στον Έλληνα φορολογούμενο πολίτη οι πενήντα υπουργοί, αναπληρωτές υπουργοί, υφυπουργοί μαζί με τους γενικούς και ειδικούς  γραμματείς;

2)      Πόσους και ποιους συμβούλους έχουν, πόσο αμείβονται και πόσο συνολικά κοστίζουν;
Στο Υπουργείο Εξωτερικών π.χ. απασχολούνται, σύμφωνα με όσα γράφει ο Βασίλης Μαρκεζίνης στο βιβλίο του «Μια νέα εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα», 13 σύμβουλοι πλήρους απασχόλησης, 17 για νομικές υποθέσεις στο πλαίσιο της Ε.Ε. και 2 για άλλα θέματα!

3)      ΓΙΑΤΙ εξακολουθεί να σπαταλάται το δημόσιο χρήμα με τα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ με τα οποία χρηματοδοτούνται τα κόμματα;

4)      ΓΙΑΤΙ συνεχίζονται οι προκλητικές σπατάλες από τη Βουλή των Ελλήνων; Τη Βουλή, η οποία μετετράπη «σε οίκο ρουσφετολογικού αίσχους και πλυντήριο παρανομιών», όπως σωστά τη χαρακτηρίζει ο Χαρίδημος Τσούκας (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 5.12.10), και η οποία πρόσφατα κιόλας, εν μέσω της φοροεισπρακτικής λαίλαπας κατά των μισθωτών και των συνταξιούχων, σπατάλησε πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ για τον ανασχεδιασμό του ιστοχώρου της, ενώ το ίδιο έργο θα μπορούσε να γίνει με λίγες δεκάδες χιλιάδες ευρώ!

5)      ΓΙΑΤΙ, ενώ κόπηκαν τα επιδόματα και μειώθηκαν οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων, εξακολουθούν οι υπάλληλοι της Βουλής να αμείβονται με μισθούς διπλάσιους και να απολαμβάνουν ακόμη και 16 μισθούς; Μήπως επειδή είναι παιδιά υπουργών και βουλευτών και άλλων ανώτατων κρατικών λειτουργών;

6)      ΓΙΑΤΙ συνεχίζονται τα προκλητικά προνόμια των βουλευτών (2-5.000 ευρώ επίδομα γραφείου, 1350 ευρώ ετησίως για σταθερό και 240 ευρώ για κινητό μηνιαίως, μισθωμένο αυτοκίνητο με κόστος από 25 έως 52.000 ευρώ το καθένα, ταχυδρομική ατέλεια για 1000 επιστολές μηνιαίως και 2000 για Χριστούγεννα και Πάσχα, απασχόληση 5 συνεργατών και ενός φρουρού αστυνομικού, 1500 ευρώ σύνταξη ύστερα από δυο θητείες προσαυξανόμενη μέχρι το 17ο έτος της θητείας που αντιστοιχεί στο 80% της βουλευτικήυς αποζημίωσης, 1500 ευρώ επίδομα στέγης, 250 ευρώ για κάθε συμμετοχή σε επιτροπή της Βουλής); Σε τέτοιες δύσκολες ώρες, που αυτοί ψήφισαν την μείωση των μισθών των συνταξιούχων και την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού, γιατί δεν αποφασίζουν να μειώσουν δραστικά τις αποδοχές τους και, επιπλέον, οι πλούσιοι εξ αυτών να «προσφέρουν» τον μισθό τους στο ταμείο αρωγής των φτωχών και των ανέργων;

7)      ΓΙΑΤΙ αποφάσισε η κυβέρνηση να διαγράψει 24 δις ευρώ «ανείσπρακτων χρεών» και γιατί δεν δίνει τα ονόματα των οφειλετών στη δημοσιότητα, τη στιγμή που προεκλογικά ο κ. Παπανδρέου υποσχόταν ότι θα τα εισέπραττε;

8)      ΓΙΑΤΙ καλείται ο λαός να πληρώσει για:

α) το όργιο των υπερτιμολογήσεων των Ολυμπιακών έργων που έγιναν με ανάθεση από την κυβέρνηση του κ. Σημίτη; Έδωσε κανείς ποτέ λογαριασμό για όλες αυτές τις σπατάλες, καθώς και την «κακουργηματική εξαγορά διεθνούς «προστασίας»… μέσω του συστήματος C4i» (Βλ. Χουντή, ευρωβουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ, «Χρειάζεται να γίνει Εξεταστική Επιτροπή», Realnews 9.1.11); Πόσο ζημίωσε τη χώρα από την απευθείας ανάθεση με το συνολικό ποσό των 254.990.000 ευρώ;

β) τις υπερτιμολογήσεις των φαρμακευτικών ειδών στα Νοσηλευτικά Ιδρύματα που κόστισαν αρκετά δις ευρώ;

γ) την προμήθεια των εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ που έδωσε ο κ. Σημίτης στην Αμερικανική Τράπεζα Goldman Sachs, για να «μαγειρέψει» τα στατιστικά στοιχεία, ώστε η χώρα να μπεί στη ζώνη του ευρώ, χωρίς να πληροί τα κριτήρια; Σύμφωνα με καταγγελία πρώην υπουργού, το Ελληνικό Δημόσιο είχε απώλειες πολλών εκατομμυρίων (προμήθεια της πιο πάνω αναφερομένης εταιρείας) και πάνω από ένα δισεκατομμύριο σε συναλλαγματικές απώλειες! 

Με το πρόσχημα της μη ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής» όλα αυτά συγκαλύπτοναι ή παραγράφονται και κανείς δεν δίνει λογαριασμό σε κανένα! Ευτυχώς που ευαισθητοποιούνται κάποιοι ξένοι, όπως στην περίπτωση αυτή ο Αυστριακός οικονομολόγος Φαγιάντ Μουλά Καλί, ώστε να κινηθεί η εισαγγελική έρευνα, η οποία ωστόσο είναι βέβαιο, με βάση τις προγενέστερες πρακτικές, ότι τελικά θα καταλήξει στον κάλαθο των αχρήστων, αντίθετα από τις προσδοκίες του εν λόγω Αυστριακού που δηλώνει ότι «υπάρχουν κάποιοι πολιτικοί που εγκλημάτισαν κατά της χώρας και κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και δεν καταλαβαίνω γιατί, σήμερα, πρέπει να πληρώσουν οι Έλληνες και όχι αυτοί».

δ) τις παράνομες συμβάσεις έργων επί των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ το 1987 και το 1997, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των οποίων είναι ο ΟΤΕ, με τις παράνομες απευθείας αναθέσεις προμηθειών ύψους 7,5 δις δρχ. με υπερτιμολογημένες τιμές κατά 109% έως και 165%, και, αργότερα, πάλι με τις απευθείας αναθέσεις προμηθειών από την αμαρτωλή Ziemens ύψους 158 δισεκατομμυρίων δρχ.; Και μάλιστα, σε διαπραγματεύσεις που έγιναν αργότερα, άκουσον άκουσον! η διοίκηση του ΟΤΕ και οι γενικοί διευθυντές προσπαθούσαν να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις της εταιρείας! Και γιατί τα εισαγγελικά πορίσματα κατέληξαν στον κάλαθο των αχρήστων; (βλ. ΒΗΜΑ 9.1.11 Α.Παπαδάκου, Η αλυσίδα των αμαρτωλών συμβάσεων).

ε) τις δωροδοκίες για τα εξοπλιστικά προγράμματα, για τις παραγγελίες των υποβρυχίων, των αρμάτων, τα σκάφη ταχείας μεταφοράς προσωπικού από τη Ρωσσία, τα μαχητικά αεροσκάφη, και όχι μόνον;

στ) τα τεράστια πρόστιμα που επεβλήθησαν από την ΕΕ για τις παράνομες χωματερές και γενικότερα για το περιβάλλον, λόγω της ανικανότητας των ασκούντων την εξουσία να λύσουν έγκαιρα αυτό το πρόβλημα. Η Ελλάδα έχει εις βάρος της μέχρι στιγμής 183 καταδικαστικές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για διάφορες προσφυγές. Το σύνολο των προστίμων ανέρχεται σε 2.000.000.000 ευρώ, δηλαδή περισσότερα από ό,τι «εξοικονόμησε» το Ελληνικό Δημόσιο από τις περικοπές των μισθών και των συντάξεων (1.200.000 ευρώ);

ζ) τις τεράστιες σπατάλες από τις εκατοντάδες χιλιάδες ρουσφετολογικές προσλήψεις και τα κάθε λογής παράλογα επιδόματα στο δήμόσιο; Οι δηλώσεις του αντιπροέδρου της κυβερνήσεως Πάγκαλου για «μια πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος» από τον ίδιο και τους «συναδέλφους» υπουργούς και βουλευτές και ότι «έβαλε» αυτός και οι «συνάδελφοί» του υπουργοί και βουλευτές «κοπρίτη» στο δημόσιο «επειδή σε ψηφίζει η οικογένειά του και παίρνεις πολλούς σταυρούς», δεν απαλλάσσει τον ίδιο και όσους ασκησαν παρόμοια πρακτική των τεράστιων ευθυνών τους!

η) για τα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ (47 εκατομμύρια από το 2005 έως το 2009) με τα οποία επιχορηγούνται διάφορες μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ), όπως π.χ. το ΕΛΙΑΜΕΠ, ο ρόλος των οποίων δεν είναι πάντοτε ευκρινής [βλ. Μαρκεζίνη, σ.316 κ.ε.], καθώς και «νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου» και «λοιπά ερευνητικά και επιστημονικά ιδρύματα»; Εκατομμύρια σπαταλούνται και σπαταλήθηκαν για απαράδεκτους σκοπούς, όπως π.χ. για την ανατροπή του Μιλόσεβιτς, για την λειτουργία αγροτικών ιατρείων στην Κούβα (ένα εκατομμύριο), για την εξαγορά ψήφων διαφόρων χωρών (δηλ. δωροδοκία) στον ΟΗΕ, για εκπαίδευση εμπειρογνωμόνων στο Σουδάν (700 χιλιάδες ευρώ) και πολλά άλλα!

θ) την αδιαφανή κατά βούληση του εκάστοτε Υπουργού διαχείριση μυστικών κονδυλίων των υπουργείων Άμυνας, Εσωτερικών, Εξωτερικών και Τύπου, τα οποία για το 2008 έφτασαν τα 44 εκατομμύρια ευρώ; Ελέγχει, έστω, μια επί τούτο επιτροποή της Βουλής πού και για ποιους σκοπούς διατίθενται; Ποιος μπορεί να βεβαιώσει ότι «μέρος αυτών των ποσών δεν δαπανήθηκαν για άλλους, λιγότερο πειστικούς, ή ίσως ακόμη και «ύποπτους», σκοπούς ή «για σκοπούς πολιτικής ή ακόμη και προσωπικής ή οικογενειακής φύσεως»; (Μαρκεζίνης, σ.321 κ.ε.).

ι) τα 10.500.000 ευρώ που δαπανήθηκαν ως δωροδοκία «για την κατάληψη της προεδρίας του ΟΑΣΕ»; Ποιος θα δώσει λογαριασμό ποιοι τα πήραν και ποιοι ωφελήθηκαν ή προβλήθηκαν με την ανάληψη της προεδρίας;

Και, τέλος: πώς η κυβέρνηση τόσο του κ. Καραμανλή όσο και του κ. Παπανδρέου είχαν χρήματα (δεκάδες δισεκατομμύρια) για να ενισχύσουν τις τράπεζες, ενώ δεν είχαν για τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, τους οποίους για άλλη μια φορά αποφάσισαν να τους αφαιμάξουν;

Επιπλέον, γιατί ο λαός να πληρώσει για τα τραγικά λάθη, λάθη τα οποία αναγνωρίζουν και διαπιστώνουν έγκυροι αναλυτές και οικονομολόγοι διεθνούς κύρους,  της κυβερνήσεως του νυν πρωθυπουργού και της κυβερνήσεώς του, οι οποίοι δυσφημώντας συστηματικά τη χώρα τους πρώτους έξι μήνες της διακυβερνήσεώς τους («βουλιάζουμε», «Τιτανικός» κ.ά.) οδήγησαν τη χώρα στην αγκαλιά των κερδοσκόπων και στην υποτέλεια του Δ.Ν.Τ. και της Τρόϊκας, υποθηκεύοντας το μέλλον της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες;

Σε άλλες χώρες οι υπεύθυνοι της κακής διαχείρισης και της απιστίας παραπέμπονται στη δικαιοσύνη και δεν καλύπτοναι και δεν προστατεύονται για τα τυχόν εγκλήματά τους από κανένα «νόμο περί ευθύνης υπουργών» ή από την καραμέλα της «ποινικοποίησης», τάχα, «της πολιτικής ζωής». Στην Ισλανδία π.χ. παραπέμπεται σε ποινική δίκη ο πρώην πρωθυπουργός, στην Ιταλία και στο παρελθόν παραμπέμφθηκαν και στο παρόν κινδυνεύουν να παραπεμφθούν σε δίκη πρωθουπουργοί. Στην Αγγλία παραπέμπεται βουλευτής για εξαπάτηση του Δημοσίου για 16.000 ευρώ!

Εξιλέωση για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν σε βάρος του λαού και της χώρας από τους κυβερνώντες, πρώην και νυν, θα υπάρξει μόνο, όταν ένα πολυμελές αδέκαστο σώμα ανώτατων δικαστικών διερευνήσει τη διαχείριση καθώς και τα περιουσιακά στοιχεία αυτών που μας κυβέρνησαν τις τελευταίες δεκαετίες ουδενός εξαιρουμένου και, εφόσον αποδειχθεί ότι φέρουν ευθύνη για την ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας, «πληρώσουν» με δήμευση των περιουσιακών τους στοιχείων, ώστε να αποκατασταθούν έστω και εν μέρει οι ζημιές που προκλήθηκαν από τις πράξεις και τις παραλείψεις τους. 

Το ίδιο μπορεί να ισχύσει με μια αυστηρή εφαρμογή του «πόθεν έσχες» για όλους τους δημοσίους λειτουργούς κατ’ αρχήν και όλους τους πολίτες αυτής της χώρας γενικότερα! Το πράγμα είναι απλό: ποια περιουσιακά στοιχεία έχεις, τι εισόδημα δήλωνες, και αν αυτό δικαιολογεί τα περιουσιακά στοιχεία που έχεις!

Θα πρέπει να αντιληφθούν επιτέλους οι κυβερνώντες ότι το πιο γερό θεμέλιο της δημοκρατίας είναι η ευημερία των πολιτών, η οποία βέβαια θα πρέπει να είναι το αποτέλεσμα της ελευθερίας του ανεξάρτητου υλικά και ηθικά ατόμου, ώστε να ενεργεί ενσυνείδητα, της ισοπολιτείας, της ισονομίας, της δικαιοσύνης, της διαφάνειας, της σωφροσύνης, της υπευθυνότητας, της ανιδιοτέλειας και του διδόναι λόγον από όλους όσοι ασκούν εξουσία για τις πράξεις και τις παραλείψεις τους!

Οι καιροί ου μενετοί! Αν δεν υπάρξουν μέτρα εξιλέωσης για το έγκλημα που διαπράχθηκε και μέτρα προστασίας και ισχυροποίησης της μεσαίας τάξεως, αν αφεθεί ο τόπος να κατρακυλήσει στην ύφεση, την ανεργία, την ακρίβεια και τη φτώχεια, υπάρχει το πιθανό ενδεχόμενο πρωτόγνωρης κοινωνικής αναταραχής.

Δυστυχώς, ο Ελληνικός λαός έχει την κακοτυχία να άρχεται, όπως λέει ο Δημόκριτος, «ὑπὸ χειρειόνων»(= από τους χειρότερους), αφού δεν εκφράζει την εμπιστοσύνη του στους «δοκίμους» (= τους δοκιμασμένους), αλλά προτιμώνται από τον ίδιο οι «κίβδηλοι καὶ ἀγαθοφανέες οἱ λόγῳ μὲν ἅπαντα, ἔργῳ δὲ οὐδὲν ἔρδοντες» (= οι ψεύτικοι και αυτοί που δίνουν την εντύπωση ότι είναι καλοί, υπόσχονται τα πάντα με τα λόγια, δεν κάνουν όμως τίποτε στην πράξη). 

Η συνέπεια όμως είναι να συμπεριφέρεται σαν τους ανόητους, στους οποίους διδάσκαλος δεν είναι πια ο Λόγος, αλλά η συμφορά (νηπίοισιν οὐ λόγος, ἀλλὰ ξυμφορὴ διδάσκαλος).

ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ !

( 22.10.2010 )

Σε πρόσφατη επιφυλλίδα ο γνωστός στοχαστής Χρήστος Γιανναράς με ένα ανάμεικτο συναίσθημα βαθιάς απογοήτευσης και αισιοδοξίας γράφει το εξής χαρακτηριστικό για τη σημερινή κρίση: «Το άρρωστο κομμάτι αυτής της κοινωνίας διαχειρίζεται τις τύχες όλων μας, βασανίζει σαδιστικά τους πολλούς μόνο για τη δική του ψυχοπαθολογική ηδονή της εξουσίας και της δημοσιότητας. Όμως, όταν η συνειδητοποίηση του τι μας στερούν κερδίσει την κρισιμη μάζα του κοινωνικού σώματος, τότε θα συμβεί η απροκαθόριστη έκρηξη, η πραγματική, όχι ρητορική, εθνεγερσία.»(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 10.10.10).

Η ουσία του προβλήματος έγκειται, κατά τη γνώμη μας, στο ότι «το άρρωστο κομμάτι αυτής της κοινωνίας» που άρχει είναι σάρξ εκ της σαρκός αυτής της κοινωνίας. Άρρωστη φαίνεται να είναι, δηλονότι, όλη η ελληνική κοινωνία, μέσα από την οποία αναδεικνύονται οι άρχοντες που μας κυβερνούν. Η ελληνική κοινωνία είναι αυτή που με την ψήφο της ανεβάζει στους θώκους της εξουσίας αυτούς που μας οδήγησαν στα τραγικά σημερινά αδιέξοδα.

Η αμερικανοποίηση της κοινωνικής ζωής, ήτοι η ανάδειξη του χρήματος ως ύψιστης αξίας, ο καταναλωτισμός και η επιδειξιομανία, ο άκρατος ατομικισμός σε βάρος του εθνικού συνόλου, η έκλυτη ζωή και η απαιδευσία, με άλλα λόγια η απαξίωση και η σταδιακή απομάκρυνση από τις αποδεδειγμένα παιδευτικές αξίες του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και του χριστιανισμού αποτελούν τα βαθύτερα αίτια της σημερινής πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής κρίσης.

Η δυνατότητα να αλλάξει προς το καλύτερο η κατάσταση είναι σχεδόν μηδαμινή, εφόσον στην εξουσία βρίσκονται τα κόμματα που οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή κατάσταση και εφόσον οι πολίτες εξακολουθούν για διάφορους λόγους ο καθένας, την κρίσιμη ώρα της κάλπης, να προσφέρουν τη στήριξή τους είτε στο ένα είτε στο άλλο κόμμα, και συνεπώς εφόσον συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος της εκ περιτροπής άσκησης της εξουσίας από τα δύο μεγάλα κόμματα.

Το κόμμα που ασκεί σήμερα την εξουσία είναι συνυπεύθυνο για την ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας, λόγω της διασπάθισης και κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος από την εποχή του ιδρυτή του, του Ανδρέα Παπανδρέου. Είναι το κόμμα που χρηματίστηκε από τη Ζήμενς. 

Ο αρχηγός του και σημερινός πρωθυπουργός είναι αυτός που ξεγέλασε τον ελληνικό λαό στις εκλογές πριν από ένα χρόνο λέγοντας ότι «λεφτά υπάρχουν» και υποσχόμενος στους ψηφοφόρους λαγούς με πετραχήλια. Το ό,τι ο Γεώργιος Παπανδρέου γνώριζε την κατάσταση της οικονομίας είναι δεδομένο, μετά και την κατηγορηματική δήλωση του πρώην υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας κ. Στάινμπρουκ (βλ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 10.10.10) ότι τον είχε ενημερώσει στις 28 Ιανουαρίου 2009. Παρόλα αυτά ο κ. Παπανδρέου δήλωνε μια εβδομάδα μετά, δηλαδή στις 5 Φεβρουαρίου, σε συνέντευξη τύπου, ότι «λεφτά υπάρχουν».

Ο σημερινός πρωθυπουργός είναι αυτός που με τις επανειλημμένες δηλώσεις του στο εσωτερικό και το εξωτερικό για διεφθαρμένη χώρα και για το ό,τι η πατρίδα μας βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας οδήγησε στον ασφυκτικο κλοιό του Δ.Ν.Τ. και της τρόϊκας, είναι αυτός που ανάλγητα περιέκοψε τους μισθούς και τις συντάξεις, και που με τη βάρβαρη φορολογία οδηγεί στην έκρηξη της ανεργίας.

Παρόμοια και η προηγούμενη κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, η οποία όχι μόνο καθησύχαζε τον λαό ότι η οικονομία βρίσκεται σε σταθερή πορεία, παρόλο που γνώριζε πολύ καλά την προοδευτική κατιούσα που έπαιρναν όλοι οι δείκτες της οικονομίας, το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα, αλλά προχωρούσε και σε παροχολογίες και σπατάλες με τα 500 εκατομμύρια που μοίρασε στους αγρότες, αλλά και με την ασύγγνωστη αδράνειά του να λάβει έγκαιρα τα κατάλληλα μέτρα, για να μην οδηγηθεί η χώρα στη χρεοκοπία. Σε παρόμοια περίπτωση, στην Ισλανδία, ο πρώην πρωθυπουργός που οδήγησε τη χώρα του στη χρεοκοπία, παραπέμφθηκε στο ειδικό δικαστήριο, χωρίς να ακούονται οι υποκριτικές φωνές για δήθεν «ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής». 

Ο Κώστας Καραμανλής ξεγέλασε επίσης τον ελληνικό λαό στις εκλογές του 2004, όταν υποσχόταν «επανίδρυση του κράτους» και πάταξη της διαφθοράς, ενώ αυτό απεδείχθη απατηλό όνειρο.

Πού πήγαν επίσης οι επαναλαμβανόμενες προεκλογικά υποσχέσεις τόσο του Γεωργίου Παπανδρέου όσο και του Κώστα Καραμανλή για ολιγομελείς κυβερνήσεις ; Ποιος μπορεί να πληροφορήσει τον ελληνικό λαό, ποιο είναι το ετήσιο κόστος του πολυπληθούς κυβερνητικού σχήματος με τους εκατοντάδες συμβούλους που προσλαμβάνονται από τους υπουργούς, τους αναπληρωτές υπουργούς και τους υφυπουργούς; Να σημειωθεί εδώ ότι οι πολυπληθέστερες κυβερνήσεις ήταν του Ανδρέα Παπανδρέου. Το 1988 ο αρισθμός των μελών της κυβερνήσεώς του ανήλθε στους 57! 

Οι ολιγομελέστερες ήταν των Τζανή Τζαννεττάκη (24) και Ξενοφώντος Ζολώτα (21). Πανθομολογουμένως, αυτός ήταν ένας τρόπος να ικανοποιεί ο εκάστοτε πρωθυπουργός τις φιλοδοξίες πολλών στελεχών και να εξασφαλίζει τις εσωτερικές ισορροπίες του κόμματός του!

Για την καταβαράρθρωση της χώρας και τον διασυρμό της στο εξωτερικό ο λαός απαιτεί όχι μόνο να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι σε όποιο κόμμα και αν ανήκουν, αλλά και να αποκατασταθεί η ζημία με κάθε τρόπο, ακόμα και με δήμευση των περιουσιών τους, και όχι βέβαια με τη βάρβαρη επιβολή φορολογίας και με τις περικοπές μισθών και συντάξεων, την ώρα μάλιστα που ούτε η βουλευτική αποζημίωση, ούτε η σπάταλη χορηγία προς τα κόμματα, ούτε τα βουλευτικά προνόμια περιορίστηκαν ή καταργήθηκαν.

Η ομολογία του Πάγκαλου, αντιπροέδρου της κυβερνήσεως του κ. Παπανδρέου, ότι «Σας διορίζαμε όλα αυτά τα χρόνια στο Δημόσιο. Τα φάγαμε όλοι μαζί σε μια πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος», δεν αποτελεί συγχρόνως και άφεση αμαρτιών. Η ευθύνη εκείνων που διαχειρίστηκαν την εξουσία είναι τεράστια και δεν μπορεί να επιρρίπτεται ισομερώς στους πολίτες, οι οποίοι χρησιμοποίησαν τα κομματικά «μέσα», για να επιτύχουν τον διορισμό των ιδίων ή των παιδιών και των συγγενών τους στο Δημόσιο. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι αυτοί οι πολίτες απαλλάσσονται από το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί.

Η φαυλότητα και η ανηθικότητα των διορισμών στο Δημόσιο βαρύνει, δυστυχώς, όλα τα κόμματα, μεγάλα και μικρά. Ποια επομένως αξιοπιστία μπορούν να εμπνεύσουν στους πολίτες; Αυτοί που τα ψηφίζουν είναι ως επί το πλείστον όσοι ωφελήθηκαν ρουσφετολογικά είτε όσοι προσδοκούν να ωφεληθούν με τον ίδιο τρόπο! Η ιδιοτέλεια γίνεται έτσι το ουσιαστικό κριτήριο ανάδειξης των αρχόντων!

Σε μια εξαιρετική ανάλυση του Γρηγ. Τζιοβάρα στο ΒΗΜΑ (11.7.10), που φέρει τον τίτλο «Το «βόλεμα» των κορασίδων», βλέπει κανείς πώς «στήθηκε» βαθμιαία το αμαρτωλό σύστημα των προσλήψεων και του διορισμού των «ημετέρων» στη Βουλή ή μέσω της Βουλής στο Δημόσιο, πρωτοστατούντων των εκάστοτε προέδρων της Βουλής (Αθ.Τσαλδάρη, Ι.Αλευρά, Απ.Κακλαμάνη, Δ.Σιούφα, Φ.Πετσάλνικου).

Όταν καθιερώθηκε ο θεσμός του συνεργάτη του βουλευτή για τη δήθεν γραμματειακή του υποστήριξη, πολλοί βουλευτές προσέλαβαν τις συζύγους και τις θυγατέρες τους! Στη συνέχεια οι συνεργάτες των βουλευτών απέκτησαν το δικαίωμα διορισμού στο Δημόσιο! Και όταν οι συνεργάτες αντικαταστάθηκαν από επιστημονικούς συνεργάτες, οι πρώτοι διορίστηκαν στο Δημόσιο! Ακόμη και οι συνεργάτες των κομμάτων και των κοινοβουλευτικών αξιωματούχων αποκτούν προνομιακό δικαίωμα διορισμού στο Δημόσιο! Και τελευταία, με ρύθμιση, οι πλεονάζοντες υπάλληλοι της Βουλής μετατάσσονται σε άλλες υπηρεσίες του Δημοσίου!

Είναι αμφίβολο αν οποιοδήποτε κόμμα, μεγάλο ή μικρό, μπορεί να εξαιρεθεί από αυτή τη φαυλότητα και την ανηθικότητα!


Με αυτόν τον τρόπο, μεταξύ άλλων, διορίζονται η κόρη του Πάγκαλου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, η κόρη του πρώην υπουργού Προεδρίας κ. Ποττάκη στο Υπουργείο Οικονομικών, η σύζυγος του βουλευτή Αχαϊας της ΝΔ Ν.Νικολόπουλου στο υπουργείο Οικονομικών, η θυγατέρα και ο γιος του βουλευτή Χρ. Βυζοβίτη στη Βουλή, οι θυγατέρες των προέδρων της Βουλής Δ.Σιούφα, των αντιπροέδρων της Βουλής Δ.Φράγκου, Ι.Τραγάκη, Ντ.Βρεττού διορίστηκαν στη Βουλή, καθώς και εκατοντάδες άλλοι συγγενείς των πολιτικών! Λίγο πρίν από τις εκλογές προσελήφθησαν με αυτόν τον τρόπο στη Βουλή άλλοι 250 υπάλληλοι, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων είναι συγγενείς πολιτικών αξιωματούχων από όλα τα κόμματα, όπως ο γιος του πρώην αντιπροέδρου της Βουλής βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Αθ.Λεβέντη, η ανιψιά της βουλευτού της ΝΔ Έλσας Παπαδημητρίου κ.ά.
Παρόμοια, ο πρώην υπουργός της ΝΔ Σ.Χατζηγάκης (βλ. ΒΗΜΑ 11.7.10 ρεπορτάζ του Ν.Χασαπόπουλου) «πρόσφερε απλόχερα έμμισθες θέσεις στο Δημόσιο σε συμπατριώτες του». Ενδεικτικά, αναφέρεται ότι διορίστηκαν στην ΑΓΡΟΓΗ λίγο πριν από τις τελευταίες εκλογές 269 υπάλληλοι, πολλοί από τους οποίους είναι συγγενείς πρώην υπουργών (Τσιαρτσώνη, Μαγγίνα και Σουφλιά), αλλά και ο οδηγός του, η κουμπάρα του, η κόρη της ιδιαιτέρας του,  και αρκετοί από αυτούς, χωρίς καν να έχουν τα τυπικά προσόντα, όπως κομμώτριες, μακιγιέρ, ιδιοκτήτες μπαρ, βρεφοκόμοι, ψυκτικοί κ.ά., σε θέσεις χαρτογράφων!!!

Όλα αυτά και εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις διορισμού συγγενών και φίλων υπουργών, βουλευτών, γενικών γραμματέων και άλλων αξιωματούχων είναι ενδεικτικά της πολιτικής διαφθοράς και της ανυποληψίας της πλειοψηφίας αυτών που εκλέγονται, υποτίθεται για να υπηρετήσουν τον λαό και όχι το προσωπικό συμφέρον, το συμφέρον των στενών συγγενών τους ή των κομματικών φίλων τους.

Πώς είναι δυνατόν ο λαός να εμπιστεύεται ένα τέτοιο σύστημα, φθαρμένο και διεφθαρμένο μέχρι το κόκκαλο; Πού είναι ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους από αυτούς που πρωτίστως πρέπει να δίνουν το παράδειγμα; Πού γράφουν τα θεμελιώδη άρθρα του Συντάγματος, του άρθρου 4, εδάφιο 1 ότι «Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου» και εδάφιο 2 ότι «Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις»;

Η δικαιολόγηση του ρουσφετιού με επίπλαστα και ψευδεπίγραφα «ηθικά» επιχειρήματα συντείνουν περισσότερο στην εμπέδωση της αδικίας και της ανισότητας, καθώς και της περαιτέρω απαξίωσης των πολιτικών. 

Ομολογώντας σε μαθητές η Ντόρα Μπακογιάννη ότι έχει κάνει ρουσφέτια, και απαντώντας με σοφιστικά επιχειρήματα στην παρατήρηση ότι το ρουσφέτι αδικεί τους υπόλοιπους, προβάλλει κυνικά ως δικαιολογία το γεγονός ότι υπήρξε βουλευτής Ευρυτανίας, ότι η περιοχή αυτή είναι «η φτωχότερη περιοχή της Ελλάδας», ότι οι Ευρυτάνες δεν είχαν ίσο δικαίωμα στην παιδεία και ότι πολλά έξυπνα παιδιά έμειναν χωρίς δουλειά. Δηλαδή, ηθικολογεί με σκοπό τη δικαιολόγηση της παρανομίας! (βλ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 18.7.10 «Η διαφθορά ως αυτονόητη πρακτική» του Χ.Κ.Τσούκα).

Τραγική συνέπεια όλων των παραπάνω δεν είναι μόνο η υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου του λαού, η φτώχεια και η ανεργία, αλλά και η απογοήτευση της νέας γενιάς, στους οποίους κατόρθωσαν οι πολιτικοί ταγοί να παραδώσουν μια χώρα χρεοκοπημένη και λοιδορημένη, να σκοτώσουν τα όνειρά τους για το μέλλον και να αναγκάσουν ιδιαίτερα τους πιο προσοντούχους στο να επιζητούν διέξοδο στη μετανάστευση σε άλλες ευρωπαϊκές ή υπερατλαντικές χώρες.

Ως πρώτο βήμα για την εγκαθίδρυση ενός κράτους δικαίου και για την επανάκτηση της αξιοπιστίας της πολιτικής και των πολιτικών θα ήταν η απόλυση όλων εκείνων που προσελήφθησαν ρουσφετολογικά και η εφεξής αυστηρή τιμωρία όλων εκείνων που μετέρχονται τέτοιες μεθόδους για διορισμό στον Δημόσιο τομέα, ιδιαίτερα των πολιτικών αξιωματούχων, καθώς και η έκπτωση από το βουλευτικό αξίωμα όλων εκείνων που χρησιμοποίησαν αυτή την πρακτική. Αυτό, ωστόσο, είναι βέβαιο ότι θα προκαλούσε πολιτικό και κοινωνικό σεισμό, καθώς κανένας δεν θα ήταν πρόθυμος να χάσει τα κεκτημένα του!

Εφόσον, επομένως, τα κόμματα είναι αδύνατο να αυτοκαθαρθούν, γιατί σε αυτή την περίπτωση θα αυτοδιαλύονταν, θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι η ίδια κατάσταση θα συνεχιστεί και στο μέλλον.
Παρόλο που οι πολιτικοί και τα κόμματα έχουν απαξιωθεί στη συνείδηση του λαού, όπως δείχνουν οι  αλλεπάλληλες τα τελευταία χρόνια δημοσκοπήσεις, δεν φαίνεται «φως στην άκρη του τούνελ».

Μόνο όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι, τότε μόνο, όπως γράφει και ο Γιανναράς, θα γίνει η έκρηξη που μπορεί να συμπαρασύρει το σημερινό πολιτικό σύστημα και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ένα καινούργιο ξεκίνημα, όπου οι σάπιες πρακτικές του παρελθόντος θα αντικατασταθούν με τις αξίες εκείνες, πάνω στις οποίες στηρίχθηκε άλλοτε ο ελληνισμός για να μεγαλουργήσει, την αρετή, το φιλότιμο, τη συνεργατικότητα, την εντιμότητα, την εργατικότητα, την αλληλεγγύη, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την ισονομία, την αξιοκρατία, το μέτρο, την υπευθυνότητα, το σεβασμό στους νόμους, την επίγνωση των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων, την ειλικρίνεια, τη δημιουργικότητα και την άμιλλα για καθετί το μεγάλο και το ωραίο!

Αυτά όμως προϋποθέτουν ένα εκπαιδευτικό σύστημα που επικεντρώνεται στην ουσιαστική «μόρφωση» των μελλοντικών πολιτών με βάση αυτές τις αρχές και αξίες και μια κοινωνία πολιτών που θα διαπαιδαγωγηθούν, έτσι ώστε να ενστερνισθούν αυτές τις αξίες και να τις ασκούν στην καθημερινή τους ζωή. Δυστυχώς, το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα είναι αποδεδειγμένα αποτυχημένο. 

Η έμφαση δίνεται στην απόκτηση και συσσώρευση γνώσεων και όχι στη διαμόρφωση του ήθους. Όσο δε για τη διαμόρφωση του ήθους των πολιτών, η καταλυτικά αρνητική επίδραση της τηλεοράσεως και τα αρνητικά πρότυπα, κοινωνικά ή πολιτικά, που προβάλλονται κάθε άλλο παρά συμβάλλουν προς αυτή την κατεύθυνση.

ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ !

(24.3.2009)

Ο κατ’ αρχήν αποσπασματικός και εν συνεχεία συντονισμένος επί παγκοσμίου βάσεως τρόπος αντιμετωπίσεως της σοβαρής οικονομικής κρίσεως που ξέσπασε σαν καταιγίδα και συνεχίζεται με απρόβλεπτες συνέπειες έχει αποδείξει  εμφανέστατα ότι στην σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης τα προβλήματα δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν μεμονωμένα από τις εθνικές κυβερνήσεις.

Η απώλεια δισεκατομμυρίων ευρώ μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, η χρεωκοπία ή ο κίνδυνος χρεωκοπίας της οικονομίας πολλών χωρών, που οφείλεται στην άτεγκτη κερδοσκοπία που δεν έχει ηθικούς ή άλλους φραγμούς, έχει πείσει και τους απλούς πολίτες και τις κυβερνήσεις ότι ο άκρατος φιλελευθερισμός στην οικονομία, χωρίς κανένα ή με ελάχιστους εθνικούς ελέγχους και παρεμβάσεις, ισοδυναμεί με βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της σύγχρονης κοινωνίας, των οικονομικών και κοινωνικών κεκτημένων, και άλλων επιτευγμάτων της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Η κατάρρευση, πριν από μερικές δεκαετίες, ως χάρτινου πύργου της ουτοπίας του κομμουνιστικού/ σοσιαλιστικού πειράματος, το οποίο διήρκεσε περί τις επτά δεκαετίες με κατασταλτικά μέτρα που συναγωνίζονται τα του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού, κατάρρευση που άφησε πίσω της τις πρώην σοβιετικές λαϊκές δημοκρατίες σε οικτρή οικονομική και κοινωνική κατάσταση, δημιούργησε την  εντύπωση ότι το μόνο σωστό οικονομικοπολιτικό σύστημα είναι ο καπιταλισμός.

Η πραγματικότητα είναι ότι σημαντικό κίνητρο για την οικονομική ανάπτυξη είναι η ιδιωτική πρωτοβουλία και το ίδιον κέρδος. 

Η θεωρητική υπεράσπιση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και του ιδίου κέρδους (π.χ. βλ. «Πολιτικά» του Αριστοτέλη, ο οποίος ωστόσο θεωρεί ότι σε μια ευνομούμενη πολιτεία η ιδιωτική περιουσία είναι προς όφελος όχι μόνο του ιδιοκτήτη αλλά και της κοινωνίας γενικώτερα)  επιβεβαιώνεται από την ιστορική εμπειρία. Ωστόσο, η καλλιέργεια αυτής της νοοτροπίας στον εικοστό αιώνα, η έμφαση στο κέρδος και η παραμέληση της ηθικής διαπαιδαγωγήσεως των πολιτών, ότι ο καθένας είναι μέρος μόνο ενός συνόλου και ότι προέχει το σύνολο και όχι το άτομο, ότι η ευημερία του ατόμου δεν μπορεί να βρίσκεται έξω από την ευημερία του συνόλου (αυτή ήταν η κυρίαρχη ιδεολογία της Αθηναϊκής δημοκρατίας του 5ου π.Χ. αιώνα με τα γνωστά αξιοθαύμαστα επιτεύγματά της), οδήγησε στη δημιουργία δύο κόσμων στον πλανήτη μας, τον κόσμο του πλούτου που αντιπροσωπεύει το 20% και τον κόσμο των φτωχών του 80% με 1,2 δισεκατομμύρια ανθρώπους που βιώνουν την απόλυτη φτώχεια, ποσοστό που, σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις, συνεχώς θα αυξάνεται.

Τραγικώτερο ακόμη είναι το γεγονός ότι το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού καταναλώνει το 86% της παγκόσμιας παραγωγής και ότι ήδη από το 1999 ο παγκόσμιος πληθυσμός (6,2 δισεκατομμύρια) καταναλώνει το 120% της παραγωγικής ικανότητας της Γής! Αυτό σημαίνει ότι οι πόροι εξαντλούνται πέραν των δυνατοτήτων της παραγωγής με σοβαρές και απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον της ανθρωπότητας, αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός αυξάνεται γύρω στα 77 εκατομμύρια το χρόνο!

Αυτά όλα αναφέρονται για να αποδείξουμε ότι τα παγκόσμια προβλήματα απαιτούν συντονισμένη και ολοκληρωμένη απάντηση όχι από ένα κράτος ή από μια ομάδα κρατών, αλλά από το σύνολο της ανθρωπότητας. Η παγκοσμιοποίηση έχει καταστήσει τα προβλήματα παγκόσμια και επομένως μόνο μια παγκόσμια ανώτατη εξουσία στην οποία θα μετέχουν όλα τα κράτη του κόσμου, μια μετεξέλιξη των Ηνωμένων Εθνών σε Παγκόσμιο Όργανο Χειρισμού Κρίσεων, μπορεί να αντιμετωπίσει επιτυχώς τα συσσωρευμένα προβλήματα.

Η διεθνής τρομοκρατία, η φτώχεια και η εξαθλίωση (εκατομμύρια δεν έχουν καθαρό πόσιμο νερό, στερούνται φαγητού, πεθαίνουν από μεταδοτικές και μολυσματικές αρρώστιες), η εγκληματικότητα (ναρκωτικά, σωματεμπορία, λαθρεμπόριο όπλων, προστασία, ένοπλες ληστείες, απαγωγές και εκβιασμοί), η μόλυνση του περιβάλλοντος (της γης, του αέρα, των υδάτων), η καταστροφή και αποψίλωση των δασών, ιδιαίτερα των τροπικών, οι κλιματολογικές αλλαγές με τις σοβαρότατες συνέπειες στη βιοποικιλότητα (εξαφάνιση πολλών ζωικών ειδών) και την ποιότητα ζωής, τα δικτατορικά και τυραννικά καθεστώτα, η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι πόλεμοι και οι διαφυλετικές συρράξεις και συγκρούσεις, τα εγκλήματα πολέμου κ.ά. δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν μεμονωμένα από ένα κράτος ή μια ομάδα κρατών, αλλά από το σύνολο της ανθρωπότητας, η οποία βεβαίως θα πρέπει να απαλλαγεί πάραυτα από τη μεροληπτική αντιμετώπιση των προβλημάτων του πλανήτη και με βάση τον καταστατικό χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και τις αρχές του διεθνούς δικαίου, χωρίς αμφιταλαντεύσεις, να χειρίζεται τις κρίσεις, πολιτικές, στρατιωτικές, οικονομικές, που αναδύονται σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη.

Όπως έχει αποδείξει η πρόσφατη οικονομική κρίση, απαιτείται η οργανωμένη από την παγκόσμια κοινότητα αντίδραση, η οποία δεν μπορεί να είναι αποσπασματική και ετεροχρονισμένη. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι η κάθε χώρα δεν θα πρέπει να λάβει τα δέοντα μέτρα για να περιορίσει τις σοβαρότατες επιπτώσεις της οικονομικής κρίσεως στους πολίτες της. Ο περιορισμός πρωτίστως της κρατικής σπατάλης μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους. Όταν η κυβέρνηση, η κάθε κυβέρνηση, ζητά από τους πολίτες κατανόηση για περιορισμό του εισοδήματός τους, όταν το ποσοστό των φτωχών αυξάνεται και η ανεργία δεν κτυπά πια την πόρτα αλλά βρίσκεται θρονιασμένη σε κάθε σπίτι, οι πολιτικοί είναι αυτοί που πρώτοι θα πρέπει να δώσουν το παράδειγμα για να γίνουν πειστικοί ή τουλάχιστον πειστικότεροι. 

Η καθιέρωση ολιγάριθμου υπουργικού συμβουλίου, οι περικοπές στις αμοιβές και τα προνόμια των βουλευτών, η κατάργηση της χορηγίας προς τα κόμματα που σπαταλάται σε κομματικές φιέστες, η αναδιάρθρωση της δημόσιας υπηρεσίας ώστε να καταστεί αποτελεσματική, ο περιορισμός της γραφειοκρατίας, και τέλος η ενίσχυση της ανθρωπιστικής παιδείας, η οποία θα διαμορφώσει την κατάλληλη νοοτροοπία αλληλεγγύης και κοινωνικής προσφοράς, είναι μερικά από τα μέτρα που θα μπορούσε να λάβει άμεσα η κυβέρνηση.

Εάν θέλουμε ένα ειρηνικό μέλλον με ευημερούσα την ανθρωπότητα, θα πρέπει, προτού είναι αργά, να υπάρξουν τα ανάλογα παγκόσμια όργανα για την αντιμετώπιση όλων αυτών των προβλημάτων.

Είναι απαραίτητο:

1)      Να γίνει αναδιανομή του πλούτου, ώστε να εκλείψει το φαινόμενο της πείνας και της φτώχειας σε παγκόσμιο επίπεδο, κατάσταση που προφανώς τροφοδοτεί συνεχώς την τρομοκρατία με νέα μέλη.

2)      Να κατοχυρωθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα σε όλο τον πλανήτη (δικαίωμα στη ζωή και την περιουσία, στην υγεία, στη μόρφωση, στην εργασία, στην κοινωνική ασφάλιση κ.ά.).

3)      Να προστατευθεί το περιβάλλον και να προληφθούν οι καταστροφικές συνέπειες των κλιματολογικών αλλαγών. Για τον σκοπό αυτό θα πρέπει να πληρώσουν οι ανεπτυγμένες χώρες τα ποσά που απαιτούνται π.χ. για την προστασία των τροπικών δασών, αφού αυτά είναι κτήμα όλης της ανθρωπότητας.

4)      Να επιβληθεί η δικαιοσύνη στις διεθνείς σχέσεις. Τα τυραννικά καθεστώτα θα πρέπει να ανατρέπονται και η ελευθερία και η κοινωνική δικαιοσύνη να επικρατούν. Η παραβίαση των κανόνων του διεθνούς δικαίου δεν θα πρέπει να γίνεται ανεκτή. Τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος (είτε κράτη είναι υπαίτια είτε άτομα) θα πρέπει να τιμωρούνται παραδειγματικά.

5)      Να παρασχεθούν ίσες ευκαιρίες για επιστημονική και ανθρωπιστική μόρφωση σε όλα τα παιδιά του πλανήτη, και να δημιουργηθούν ίσες ευκαιρίες επαγγελματικής αποκατάστασης.

6)      Να καταπολεμηθούν τα αίτια που δημιουργούν εστίες αναταραχής ανά τον κόσμο και να κατασταλεί και να εξαρθρωθεί το οργανωμένο έγκλημα.

7)      Να προστατευθεί αποτελεσματικά η πολιτιστική κληρονομιά κάθε λαού, αφού αυτή θα πρέπει να θεωρηθεί ως παγκόσμια κληρονομιά της ανθρωπότητος.

Ο εφησυχασμός και η απραξία ή οι σπασμωδικές μεμονωμένες κινήσεις κρατών ή συνασπισμών κρατών δεν πρόκειται να οδηγήσουν την ανθρωπότητα στην έξοδο από την κρίση. Η όξυνση των αντιπαραθέσεων θα είναι προφανής συνέπεια της διεύρυνσης του χάσματος μεταξύ των φτωχών και των πλουσίων, με αποτέλεσμα την δημιουργία μιας κοινωνίας αστάθειας και κοινωνικού χάους με τραγικές επιπτώσεις στη ζωή των απλών ανθρώπων.

Η συλλογική δράση είναι η μόνη απάντηση στα οξυμένα πολιτικο-οικονομικά,  κοινωνικά και ανθρωπιστικά προβλήματα.

ΣΕ ΤΙ ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ Ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΣΗΜΕΡΑ !

(1.4.2009)

21η Φεβρουαρίου 1913, Μπιζάνι, απελευθέρωση των Ιωαννίνων! 25η Μαρτίου 1821, εθνεγερσία για απελευθέρωση από τον μακραίωνα Τουρκικό ζυγό! 28η Οκτωβρίου 1940, το ιστορικό ΟΧΙ στους φασίστες του Μουσολίνι και το ηρωικό έπος στα βουνά της Ηπείρου και, λίγους μήνες αργότερα, η πρωτοφανής αντίσταση στις χιτλερικές σιδερόφρακτες στρατιές!
Επέτειοι εθνικής υπερηφανείας και προβληματισμού!

Χρυσοί κρίκοι σε μια χρυσή πολυχιλιετή ιστορική πορεία του Ελληνικού έθνους, οι οποίοι μαζ με το «ες οωνς ριστος μύνεσθαι περ πάτρης», τον υπέρτατο αγώνα για να προασπισθεί το «λεύθερον μαρ» και να αποτραπεί το «δούλιον μαρ» του Ομήρου,
 την απαράμιλλη ευψυχία των Ελλήνων κατά τους Περσικούς πολέμους, με τον Μαραθώνα, τη Σαλαμίνα, τις Πλαταιές, και το «μολν λαβέ» του Λεωνίδα, τους ηρωικούς υπερασπιστές των συνόρων του Βυζαντίου, τους θρυλικούς ακρίτες και τον Διγενή, την αγέρωχη και υπερήφανη απάντηση του βασιλέως της Κωνσταντινουπόλεως Κωνσταντίνου Παλαιολόγου προς τον πορθητή, όταν ο τελευταίος ζήτησε την παράδοση της πόλεως, αφενός, με υποσχέσεις σεβασμού της ζωής και της περιουσίας των αρχόντων, καθώς και του λαού, και, αφ’ ετέρου, τις απειλές για την απώλεια της ζωής και της περιουσίας των αρχόντων και την αιχμαλωσία και την πώληση ως δούλων των πολιτών, ότι «τ δ τν πόλιν σοι δοναι οτ’ μόν στι οτ’ λλου τν κατοικούντων ν ταύτ. Κοινι γρ γνώμ πάντες αυτοπροαιρέτως ποθανομεν κα ο φεισόμεθα τν ζων μν», τους αρματωλούς και τους κλέφτες στους σκοτεινούς αιώνες της σκλαβιάς,το ολοκαύτωμα των ηρωικών υπερασπιστών του Αρκαδίου, τους ελεύθερους πολιορκημένους του Μεσολογγίου, τους αδούλωτους στη ψυχή και το πνεύμα Σουλιώτες,τους τόσους επώνυμους και ανώνυμους αγωνιστές του ’21, του ’13, του ’22, του ’40, και της εθνικής αντιστάσεως,τον αγώνα της ΕΟΚΑ με τους απαγχονισθέντες να ψάλλουν τον εθνικό ύμνο πριν από την εκτέλεσή τους, τον Μάτση με το μολών λαβέ, το ολοκαύτωμα του Αυξεντίου,και άλλων ν οκ στιν ριθμός,συναποτελούν την πεμπτουσία της Ελληνικής ταυτότητος και την αιτία της διαχρονικής υπάρξεως του Ελληνισμού.

Η βαθεία πίστις και η ακλόνητος πεποίθηση ότι χωρίς ευψυχία (λεβεντιά) η ελευθερία είναι αδύνατο να κατακτηθεί και ότι η ευδαιμονία χωρίς την ελευθερία είναι πράγμα ασύλληπτο («εδαιμον τ λεύθερον τ δ’ λεύθερον τ εψυχον», Θουκυδίδης) δημιούργησε το απαράμιλλο πνεμα αυτοθυσίας.

Η αγάπη της πατρίδος, ο πατριωτισμός, συνίσταται πρωτίστως σε αυτό το συναίσθημα και το πνεμα, δηλαδή να είναι κανείς πρόθυμος να θυσιάσει ακόμα και τη ζωή του για χάρη της ελευθερίας, δηλαδή για χάρη του συλλογικού είναι. Αυτό προϋποθέτει βέβαια, όπως αποδεικνύει η ιστορία, μια συστηματική πνευματική προετοιμασία μέσα από το κοινωνικό και πολιτιστικό περιβάλλον.

Οι καιροί βέβαια άλλάζουν, οι συνθήκες όμως, οι αντιπαραθέσεις και οι κίνδυνοι ελλοχεύουν πάντοτε. Ο πατριωτισμός σήμερα δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στην ετοιμότητα για αυτοθυσία, κάτι βέβαια που συστηματικά υπονομεύεται τα τελευταία χρόνια για χάρη δήθεν του εφικτού, με πρόσχημα την αδυναμία της χώρας σε σύγκριση με τους καταπατητές των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Αν οι Αθηναίοι και οι άλλοι Έλληνες ενεργούσαν με βάση την αναλογία των δυνάμεων, δεν θα είχαν αντισταθεί στους Πέρσες και η τύχη της Ελλάδος και της Ευρώπης θα ήταν εντελώς διαφορετική. Και αν οι ξυπόλητοι ραγιάδες υπολόγιζαν τις δυνάμεις της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και την αρνητική τότε διεθνή συγκυρία (με το δόγμα του Μέττερνιχ), δεν θα τολμούσαν ποτέ να σηκώσουν κεφάλι και η τύχη της Ελλάδος και του Ελληνισμού θα ήταν εντελώς διαφορετική από ότι είναι σήμερα.

Πατριωτισμός σημαίνει προπάντων αγάπη προς την πατρίδα. Η αγάπη αυτή πρέπει να εκφράζεται και με το πνεύμα αυτοθυσίας, όταν οι περιστάσεις το απαιτήσουν, αλλά και με πολλούς άλλους τρόπους.

Ο σεβασμός των νόμων και του πολιτεύματος, η εκπλήρωση στο ακέραιο των υποχρεώσεων του πολίτη προς το κράτος, η διεκδίκηση των δικαιωμάτων με νόμιμο τρόπο, ο σεβασμός και η προστασία του περιβάλλοντος, της πανίδος και της χλωρίδος του τόπου μας, ο σεβασμός στις παραδόσεις του έθνους, η εξασφάλιση της αξιοκρατίας, η πρόθυμη παροχή των ποικίλων υπηρεσιών προς τους πολίτες εκ μέρων των λειτουργών του κράτους, η δημιουργία συνθηκών πλήρους απασχόλησης, αξιοπρεπούς αμοιβής, κοινωνικής περίθαλψης, υψηλού επιπέδου παιδείας προς όλους, της κοινωνικής γαλήνης και της ασφάλειας στη ζωή και την περιουσία, η ανάπτυξη της κοινωνικής αλληλεγγύης και των ανθρωπιστικών αξιών με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα συνδυάζει τη διδασκαλία των ανθρωπιστικών μαθημάτων με την ανάλογη υψηλού επιπέδου διδασκαλία των σύγχρονων θετικών επιστημών, ο σεβασμός και η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς και η ανάπτυξη του πολιτιστικού επιπέδου του λαού, η με θρησκευτική ευλάβεια καλλιέργεια της γλωσσικής παιδείας, είναι, λαμβανομένων υπόψιν των σημερινών δεδομένων, εκφάνσεις του πατριωτισμού.

Επιπλέον, η ισονομία, η ισοπολιτεία και η δικαιοσύνη, η ανεκτικότητα έναντι των αλλοδόξων και αλλοφύλων, η επίλυση των προβλημάτων δια της πειθούς μέσω διαλόγου, ο σεβασμός στους νόμους και τους άρχοντες, η υπευθυνότητα, η αφιλοκέρδεια και η αφιλοχρηματία των ασκούντων εξουσία, η συνέπεια λόγων και έργων,  και η συμμετοχή στα κοινά είναι κ τν ν οκ νευ της δημοκρατίας.

Αυτή την παρακαταθήκη έχουμε όλοι χρέος, πρωτίστως βέβαια οι εκάστοτε ασκούντες την εξουσία, να διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού και να ενσταλάξουμε στις ψυχές των νέων μας, αν θέλουμε ένα καλύτερο μέλλον για την πατρίδα μας.

Δυστυχώς, όμως, με ευθύνη κυρίως των αρχόντων και των μέσων μαζικής ενημέρωσης (πρωτίστως των τηλεοπτικών), παρατηρείται τις τελευταίες δεκαετίες μία συστηματική προσπάθεια, εμφανής και λανθάνουσα, υπόσκαψης των θεμελίων του ελληνισμού, απαξίωσης των χριστιανικών και εθνικών ιδεωδών και της ανθρωπιστικής παιδείας, υποβάθμισης της ελληνικής γλώσσας με την υπερτρισχιλιετή παράδοση, πρώτον, με την πολιτική υποχρεωτική καθιέρωση της δημοτικής, που είχε ως συνέπεια την απότομη αποκοπή των νέων μας ακόμα και από την πιο πρόσφατη λογοτεχνική και επιστημονική μας παράδοση, και, λίγο αργότερα, πάλι χάριν του λαϊκισμού αλλά και την εξυπηρέτηση των εκδοτικών συμφερόντων, με την κατάργηση του πολυτονικού και την καθιέρωση του μονοτονικού, που είχε ως συνέπεια τη προχειρότητα και τη διανοητική και πνευματική σύγχυση.

Το τραγικώτερο όμως όλων είναι η δουλική και ραγιαδίστικη στάση των ελληνικών κυβερνήσεων έναντι της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της Τουρκίας, η οποία με τις ενέργειες και την ανοχή των ελληνικών κυβερνήσεων κατέλαβε και εξακολουθεί να κατέχει παράνομα το 40% της Κυπριακής Δημοκρατίας, πλήρους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να αλλοιώνει δημογραφικά τα κατεχόμενα με την εκδίωξη των νομίμων ελληνοκυπρίων κατοίκων του και τον παράνομο εποικισμό με υπανάπτυκτους τούρκους ανατολίτες, να παραβιάζει με τόσο προκλητικό τρόπο τον εθνικό εναέριο και θαλάσσιο χώρο διεκδικώντας έμπρακτα το μισό Αιγαίο, και να απειλεί την Ελλάδα με casus belli σε περίπτωση άσκησης του νομίμου δικαιώματός της για επέκταση των χωρικών της υδάτων σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο.

Η πολιτική κατευνασμού της Τουρκίας και η μυθοπλασία ότι τα προβλήματα θα επιλυθούν με την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε έξαρση του τουρκικού επεκτατισμού με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον. Η άποψη ότι «είναι καλύτερα να έχουμε λιγότερα μερικά στρέμματα γηs από εκείνα που μαs ανήκουν, παρά να διατηρούμε ότι μαs ανήκει και να μην μπορούμε να κοιμηθούμε από τον φόβο τηs ξαφνικήs επίθεσηs κάποιου κακόγνωμου γείτονα», άποψη που εκφράστηκε παλαιότερα από Υπουργό των Εξωτερικών της Ελλάδος, σύμφωνα με δημοσίευμα του Θωμά Σάρα, αρχισυντάκτη της Βορειο-Αμερικανικής Επιθεώρησης «Πατρίδες» (Ιανουάριος 2009) του Καναδά και προέδρου του Εθνικού Συμβουλίου Συντακτών του Ξενόγλωσσου Τύπου Καναδά,  δεν είναι μόνο απαράδεκτη εθνικά, αλλά έρχεται σε πλήρη αντίθεση και απαξιώνει πλήρως το πνεύμα και την υπερτρισχιλιετή ιστορική παράδοση αγώνων του Ελληνισμού. Αλοίμονο, αν τέτοιο πνεύμα ηττοπάθειας επικρατήσει στους κυβερνώντες και στους πολίτες αυτού του τόπου!