Με τα ψέματα και την κακοδιαχείριση κατάφεραν οι κυβερνώντες τις τελευταίες δεκαετίες να οδηγήσουν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού, ένα βήμα πριν το άλμα στο κενό, τη χρεωκοπία.
Και τα δυο κόμματα εξουσίας, αλλά και τα μικρότερα λόγω του άκρατου λαϊκισμού και εργατοπατερισμού, είναι υπεύθυνα για το δυσανάλογα μεγάλο για το μέγεθος της χώρας μας και δυσβάστακτο δημόσιο χρέος.
Η μεν ΝΔ υπό τον Κώστα Καραμανλή καθησύχαζε το λαό ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας δεν κινδυνεύει και όλα βαίνουν ομαλά την ίδια στιγμή που οι υπουργοί του των Οικονομικών επιβάρυναν περισσότερο τη χώρα με δανεισμό 200 δις ευρώ, ο δε Γεώργιος Παπανδρέου, παρόλο που γνώριζε την αλήθεια, επαναλάμβανε ψευδώς προεκλογικά στον Ελληνικό λαό ότι «λεφτά υπάρχουν».
Η τωρινή κυβέρνηση του Παπανδρέου είναι υπεύθυνη, γιατί οδήγησε τη χώρα με την αναβλητικότητά της και την επαναλαμβανόμενη ρητορική της ότι «βουλιάζουμε» σαν τον «Τιτανικό» στην αγκαλιά των κερδοσκόπων και του ΔΝΤ.
Αφ’ ετέρου η ΕΕ φάνηκε κατώτερη των περιστάσεων, και εμπλέκοντας το ΔΝΤ ουσιαστικά παραχώρησε μέρος της κυριαρχίας της στον Αμερικανικό παράγοντα. Όπως σωστά επισημαίνει ο Γερμανός κοινωνιολόγος Ούλριχ Μπέκ, η καγκελλάριος της Γερμανίας Άγκελα Μέρκελ «επέβαλε μονομερώς στην Ευρωπαϊκή Ένωση μια πολιτική, η οποία εμπόδισε την εκδήλωση της Ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» (ΒΗΜΑ 9.5.10).
Είναι επίσης εντελώς απαράδεκτο το γεγονός ότι, όπως κατήγγειλε και ο ευρωβουλευτής των Πρασίνων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οι χώρες της Ευρωζώνης δανείζουν την Ελλάδα με ένα εξωφρενικό επιτόκιο 5%, ενώ οι ίδιες δανείζονται με πολύ χαμηλότερα επιτόκια. Με άλλα λόγια δηλαδή, κερδοσκοπούν και αυτές σε βάρος της πατρίδας μας. Η δε παρεχομένη βοήθεια αποφασίστηκε με μόνο κριτήριο την εξασφάλιση της οικονομικής σταθερότητας στην Ευρωζώνη και την παρεμπόδιση της καταβαράθρωσης της Ευρωπαϊκής οικονομίας και βέβαια για να μην χάσουν τα χρήματά τους κυρίως η Γαλλία και η Γερμανία, στις οποίες η Ελλάδα οφείλει 75 και 45 δις ευρώ αντίστοιχα. Συνολικά οι χώρες της Νοτίου Ευρώπης, Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλλία, οφείλουν συνολικά στην Γερμανία, Γαλλία και Βρεττανία 1 τρις 600 δις ευρώ! (851 δις μόνο στη Γερμανία)! Κατάρρευση επομένως του Ευρωπαϊκού Νότου σημαίνει τεράστιες ζημιές γι’αυτές τις χώρες.
Και ενώ η Κυβέρνηση εκτελώντας εντολές του ΔΝΤ επιβάλλει σκληρότατα μέτρα λιτότητας και πείνας στους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, η σπατάλη στον Δημόσιο τομέα, όπως και η ανισότητα στη μεταχείριση των υπαλλήλων του Δημοσίου, συνεχίζεται σε πολλούς τομείς. Αρκετά βέβαια από τα μέτρα αυτά έπρεπε να είχαν παρθεί ούτως ή άλλως, αν κριτήριο των κυβερνώντων ήταν το συμφέρον του τόπου και όχι το συμφέρον διάφορων ομάδων και συντεχνιών ή το κομματικό συμφέρον.
Εν ονόματι του περιβόητου «πολιτικού κόστους» η χώρα κινδυνεύει να πτωχεύσει.
Τέτοια μέτρα π.χ. είναι η άμεση καθιέρωση της σύνταξης στα 63 ή τα 65 χρόνια για όλους τους εργαζομένους, η δραστική μείωση των δημοσίων υπαλλήλων, ο περιορισμός της σπατάλης, η πάταξη της φοροδιαφυγής, η πάταξη της κερδοσκοπίας, η τιμωρία των επίορκων δημοσίων υπαλλήλων, η ιδιωτικοποίηση ή το κλείσιμο των ζημιογόνων για το δημόσια επιχειρήσεων και οργανισμών κ.ά. Είναι απαράδεκτο, φέρ’ ειπείν, να αποστρατεύονται στα σώματα ασφαλείας άτομα στην πιο αποδοτική για το δημόσιο συμφέρον ηλικία με δικαιολογία διάφορες προφάσεις. Έτσι, εκτός από την τεράστια επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού, αποδιοργανώνεται ο στρατός και η αστυνομία και στερείται των υπηρεσιών των πιο έμπειρων στελεχών, σε μια εποχή μάλιστα και σε μια χώρα που οι κίνδυνοι τοσο εξωτερικοί όσο και εσωτερικοί είναι υπαρκτοί. Αυτή τη στιγμή με το πρωτοφανές κύμα φυγής 1000 περίπου αξιωματικών κινδυνεύει το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεων της χώρας και η Κυβέρνηση παραμένει θεατής των εξελίξεων!
Η δε σπατάλη συνεχίζεται από αυτούς που είναι υπαίτιοι για την τραγική κατάσταση στην οποία οδήγησαν τη χώρα. Έχουμε τονίσει επανειλημμένα και, ευτυχώς, τελευταία φαίνεται να γίνεται συνείδηση από όλους ότι ο αριθμός των βουλευτών πρέπει να μειωθεί δραστικά (άμεσα στους 200 και εν συνεχεία, με την αποκέντρωση της χώρας, στους 50), ότι θα πρέπει να περικοπούν τα σκανδαλώδη προνόμια που απαλαμβάνουν, ότι θα πρέπει να σταματήσει η χρηματοδότηση των κομμάτων και να αντικατασταθεί με τη συνεισφορά των μελών τους, ότι για να υπάρξει ισονομία και ισοπολιτεία είναι ανάγκη να καταργηθεί άμεσα ο περιβόητος νόμος περί ευθύνης υπουργών και η ασυλία των βουλευτών, ότι είναι αναγκαίο να περιοριστεί στο ελάχιστο η απόσπαση είτε εκπαιδευτικών είτε νοσηλευτών, αποσπάσεις οι οποίες σήμερα ανέρχονται σε χιλιάδες και με τις οποίες οι αποσπασθέντες συνήθως ασκούν, αν ασκούν, αλλότριο έργο από αυτό στο οποίο εξειδικεύτηκαν.
Η απαράδεκτη ανισότητα στη μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων, η οποία δημιουργήθηκε με τις εκάστοτε ευνοϊκές και σκανδαλώδεις αποφάσεις προϊσταμένων υπουργών, οι οποίοι διέθεταν ανεξέλεγτα δημόσιο χρήμα στο φερόμενο ως «φέουδό» τους υπουργείο με την χορήγηση παντός είδους επιδομάτων (βλ. ΒΗΜΑ Β8, 9.5.10), θα πρέπει να παύσει άμεσα με την εισαγωγή ενός ενιαίου μισθολογίου για όλους ανάλογα με τις σπουδές, τα προσόντα και την υπευθυνότητά τους. Τη στιγμή που καταργούνται ο 13ος και 14ος μισθός για όλους τους υπαλλήλους του δημοσίου, είναι σκάνδαλο η διατήρηση και του 16ου μισθού στους υπαλλήλους της βουλής ή η εξαίρεση των απόστρατων αξιωματικών κάτων των 60 ετών από τις περικοπές των επιδομάτων.
Όσο για τους τριακοσίους, η ετήσια συνολική αποζημίωση ανέρχεται στα 50 περίπου εκατομμύρια ευρώ, δηλαδή κάθε βουλευτής στοιχίζει στους φορολογουμένους πολίτες 163 χιλιάδς ευρώ (55,5 εκατομμύρια δραχμές)! Επιπλέον, με άλλους «κωδικούς», όπως π.χ. ο ΚΑ 0515 της Βουλής, με προϋπολογισμό 11,5 εκατομμύρια ευρώ, συνεχίζεται το «πάρτυ» της σπατάλης στο δημόσιο τομέα (βλ. Καθημερινή, 24.1.10). Ενώ οι αποδοχές του προσωπικού της βουλής ανέρχονται στο ιλιγγιώδες ποσό των 113 εκατομμυρίων ευρώ! Είναι προκλητικό, τη στιγμή που ο λαός καλείται να πληρώσει τα εγκληματικά λάθη των πολιτικών, ο πρόεδρος της Βουλής να δίνει στους βουλευτές 3.500 με 5.000 ευρώ στον καθένα για αγορά υπολογιστών!
Η δημόσια σπατάλη συνεχίζεται επίσης με τις «στρατιές» των συμβούλων (βλ. Βήμα 21.3.10). Μέχρι τα μέσα Μαρτίου η Κυβέρνηση του Παπανδρέου τοποθέτησε 254 συμβούλους(!) και ο αριθμός τους αναμένεται να φθάσει τους 300! Η ΝΔ επίσης δεν υστερούσε σε αυτό τον τομέα, αφού είχε 450 συμβούλους. Κανείς δεν μας πληροφορεί με ποια κριτήρια προσλαμβάνονται και πόσο κοστίζει στο δημόσιο όλη αυτή η στρατιά! Είναι δυνατόν ο υπουργός Οικονομικών Παπακωνστανίνου να έχει 36, η υπουργός Περιβάλλοντος Μπιρμπίλη 45, ο υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών Ρέππας 53 συμβούλους; Και πόσο κοστίζουν οι ξένοι σύμβουλοι που περιστοιχίζουν τον πρωθυπουργό;
Τα 65 εκατομμύρια της κρατικής επιχορήγησης στα κόμματα, τα εκατομμύρια που μπορούν να εξοικονομηθούν από την άμεση μείωση του αριθμού των βουλευτών και από την κατά 50% μείωση των αποδοχών τους και την κατάργηση των προνομίων τους, τα εκατομμύρια που μπορούν να εξοικονομηθούν από τον μηδενισμό της σπατάλης στο δημόσιο, τα εκατομμύρια που δαπανώνται για τις στρατιές των συμβούλων, τα εκατομμύρια που σπαταλούνται στον ΟΣΕ και η ανεξέλεγκτη σπατάλη στα δημόσια νοσοκομεία (με τις τιμές φαρμάκων και άλλων ιατρικών ειδών να είναι αδικαιολόγητα δεκαπλάσιες από τις αντίστοιχες σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες), τα εκατομμύρια από την πάταξη της κερδοσκοπίας, θα ήταν πιθανότατα αρκετά, ώστε να μην περικοπούν οι συντάξεις καθώς και ο 13ος και 14ος μισθός των δημοσίων υπαλλήλων.
Παράδειγμα πολιτικού ανδρός που πάνω από όλα είχε την έννοια του καθήκοντος στην πατρίδα, ο Γεώργιος Ράλλης, είχε μόνο τέσσερεις συμβούλους από τους δέκα που είχε το δικαίωμα να προσλάβει, και από τους οποίους οι δύο ήταν αποσπασμένοι, για λόγους οικονομίας, και όταν κάποτε του ζήτησε ένας εξ αυτών υπηρεσιακό αυτοκίνητο, του παρήγγειλε να χρησιμοποιεί τη συγκοινωνία και τα πόδια του! (βλ. Καθημερινή, 14.3.10 στήλη του Τήλεφου).
Όλοι αυτοί οι σύμβουλοι ή έστω οι περισσότεροι θα ήταν αχρείαστοι, αν η Δημόσια Διοίκηση ήταν στελεχωμένη αξιοκρατικά, αν δεν κατέληγαν εκεί οι εκάστοτε «πελάτες» του κάθε κόμματος που βρισκόταν στην εξουσία, αν δεν είχε διαλυθεί από τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1981 με την κατάργηση των Γενικών διευθυντών, των διευθυντών και των τμηματαρχών, και αν δεν είχε ανατραπεί η ιεραρχία με την τοποθέτηση «πρασίνων» πιστών οπαδών του κόμματος. Η παράκαμψη και η περιφρόνηση της συσσωρευμένης πείρας και των γνώσεων και η αντικατάστασή τους με την απειρία και την άγνοια, απετέλεσε σοβαρότατο πλήγμα στη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού.
Γι’ αυτό τον λόγο, η αναδιάρθρωση της Δημόσιας Υπηρεσίας, με την επιμόρφωση των στελεχών της, με την αξιοκρατική ανάδειξη και εξέλιξη τους, με τον δραστικό περιορισμό του αριθμού των υπαλλήλων, με την επαναφορά της εμπιστοσύνης και της υπευθυνότητας στα στελέχη της, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επανίδρυση του κράτους και για την πρόοδο της χώρας. Σύμβουλοι του εκάστοτε υπουργού θα έπρεπε να είναι τα ανώτατα στελέχη της Δημόσιας Διοίκησης και όχι οι «αρεστοί» στον εκάστοστε υπουργό. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι βέβαια η αξιοκρατική πρόσληψη, ο συνεχής έλεγχος και αξιολόγηση της παραγωγικότητας, η αξιοκρατική ιεράρχηση.
Μερίδιο ευθύνης βεβαίως έχουν και οι πολίτες, οι οποίοι όχι μόνο ανέχθηκαν όλα αυτά τα χρόνια τις κολακείες, τη διαφθορά και την αδιαφάνεια, αλλά με κριτήριο το «βόλεμα» είτε των ιδίων είτε των τέκνων τους συνέτειναν στον εξευτελισμο του συστήματος. Πόσοι είναι οι πολίτες οι οποίοι δίνουν «φακελλάκι» στους νοσοκομειακούς γιατρούς, στις πολεοδομίες, στις εφορείες και σε άλλες υπηρεσίες του Δημοσίου, πιστεύοντας ότι με το «λάδωμα» θα γίνει η δουλειά τους, πολλές φορές σε βάρος των συμπολιτών τους;
Είναι καιρός να αλλάξουμε όλοι νοοτροπία. Η επιδερμικότητα και η επιπολαιότητα να αντικατασταθεί με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, ο ατομικισμός με το «εμείς», το ίδιον συμφέρον με το συμφέρον του συνόλου, το πολιτικό κόστος με το πραγματιό συμφέρον της πατρίδος, η ανοχή στην παρανομία με την μηδενική ανοχή της, η ατιμωρησία των ενόχων με την παραδειγματική τιμωρία, ο ηδονισμός, ο καταναλωτισμός και η σπατάλη με την εγκράτεια και την σωφροσύνη, η απαιδευσία με την πραγματιή παιδεία, τα αποτυχημένα πρότυπα ζωής (χρήματα, επίδειξη, κατανάλωση, ασυδοσία και αλλοτρίωση από τις ηθικές αξίες) με εκείνα τα ιδεώδη που αποδεδειγμένα έχουν τη δυνατότητα ένα άτομο από το επίπεδο του ζώου (που ενδιαφέρεται μόνο για το φαγητό και τις ηδονές) να το ανυψώσουν στο επίπεδο του ελεύθερου, υπεύθυνου και καλλιεργημένου ανθρώπου που νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του και πάνω από τα υλικά αγαθά τοποθετεί τα πνευματικά αγαθά και την αρετή.
Αν αυτά δεν γίνουν, θα πρέπει να αναμένουμε ακόμη χειρότερες μέρες. Μόνο με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και τιτανική προσπάθεια θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τον τωρινό σκόπελο και τις δυσοίωνες προβλέψεις, όπως π.χ. του νομπελίστα οικονομολόγου Paul Krugman, ο οποίος εκφράζει την άποψη ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να υπερβεί την κρίση και ότι θα αναγκαστεί κάποια στιγμή να εγκαταλείψει τη ζώνη του ευρώ και να προχωρήσει στην αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους της.
Η μόνη επιτυχημένη οδός που θεωρεί ότι θα μπορούσε να οδηγήσει στο ξεπέρασμα της τωρινής κρίσης είναι η «εσωτερική υποτίμηση», δηλαδή η συμφωνία Κυβερνήσεως και συνδικάτων για μείωση των μισθών, παράλληλα με τη μείωση στις τιμές των αγαθών, ώστε να μειωθεί το κόστος παραγωγής και να αυξηθεί το εξαγωγικό εμπόριο και ο τουρισμός, αφού είναι αδύνατη η μονομερής υποτίμηση του ευρώ. Αυτό όμως συνεπάγεται, όπως ισχυρίζεται, με παρατεταμένη ύφεση, υψηλή ανεργία και περαιτέρω αύξηση του δημόσιου και ιδιωτικού χρέους.
Σύμφωνα με έγκυρες προβλέψεις, το δημόσιο χρέος θα φτάσει μέχρι το 2013 στο 149% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος (ΑΕΠ).
Αυτός ο δρόμος, ωστόσο, του αποπληθωρισμού φαίνεται να είναι εντελώς αδύνατος, αν κρίνει κανείς από την πρωτοφανή και απόλυτα δικαιολογημένη αντίδραση των εργαζομένων και την εκτόξευση του πληθωρισμού σχεδόν στο 5%. Το δυσοίωνο επενδυτικό περιβάλλον μαζί με την αναμενόμενη οικονομική ύφεση και αύξηση της ανεργίας θα καταστήσουν ακόμα πιο προβληματική την επιλυση του προβλήματος.
Αν η προηγούμενη Κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή και η τωρινή του Γιώργου Παπανδρέου ελάμβαναν έγκαιρα, χωρίς χρονοτριβή, τα αναγκαία μέτρα (κυρίως τον περιορισμό της σπατάλης και την εκμετάλλευση της δημόσιας περιουσίας), είναι πολύ πιθανόν ότι δεν θα έφτανε η χώρα στην υποταγή της στους χρεώστες της, τη βίαιη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου του λαού και τον έκδηλο φόβο για τα χειρότερα..
Εν μέσω αυτής της κρίσεως ακούσαμε από το βήμα της βουλής των Ελλήνων τη Γενική Γραμματέα του ΚΚΕ να δηλώνει και να επαναλαμβάνει ότι το κόμμα της δεν σέβεται την αστική δημοκρατία και να ονειρεύεται (με το 7% των ψηφοφόρων της), όπως άφησε να νοηθεί, ένα σταλινικού τύπου πολίτευμα!!! Πώς είναι δυνατόν να γίνεται αυτό ανεκτό σε μια δημοκρατική χώρα, χωρίς ουσιαστική αντίδραση από το κυβερνών κόμμα, την αξιωματική αντιπολίτευση και τον Πρόεδρο της δημοκρατίας;
Εν τέλει οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα και οικονομικό μοντέλο είναι καταδικασμένο σε κατάρρευση, όπως αποδεικνύεται τόσο από την ιστορία του υπαρκτού σοσιαλισμού όσο και του καπιταλισμού, αν δεν πρυτανεύει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής η δικαιοσύνη, η υπευθυνότητα και το μέτρο και αν το βάθρο του πολιτικού οικοδομήματος και της κοινωνίας δεν είναι οι διαχρονικές αξίες του ανθρωπισμού. Όπως για άλλη μια φορά σημειώνει ο Αριστοτέλης, «λύεται δὲ μάλιστα ἡ πολιτεία… διὰ τὴν ἐν αὐτῆι τῆι πολιτείᾳ τοῦ δικαίου παρέκβασιν». (
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου