(Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009)
Η πτώση τον Νοέμβριο του 1989 του περιβόητου τείχους που χώριζε την πόλη του Βερολίνου σε Ανατολικό και Δυτικό Βερολίνο, όσο απρόσμενη και αν ήταν, σήμανε το τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού και του Σιδηρού Παραπετάσματος, καθώς και το τέλος του Ψυχρού πολέμου μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Όπως συμβαίνει συχνά με μεγάλης σημασίας ιστορικά γεγονότα, ο ενθουσιασμός του κόσμου συνοδεύτηκε από την ανάλογη ρητορική από τους πολιτικούς ηγέτες διαφόρων χωρών.
Κατέστη για άλλη μια φορά φανερό ότι κανένα περιοριστικό μέτρο, όσο σκληρό και πρωτότυπο και να είναι, δεν είναι ικανό να συγκρατήσει την επιθυμία των λαών για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη. Τα καταπιεστικά μέτρα μπορεί να διαρκέσουν αρκετά χρόνια, ακόμα και πολλές δεκαετίες, στο τέλος όμως θα αυτοαναιρεθούν.
Η επανένωση της πόλης του Βερολίνου και των δύο Γερμανιών, διαίρεση που ήταν μια από τις συνέπειες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, εορτάστηκε τότε και εορτάζεται τώρα, μετά από είκοσι χρόνια, ως ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός, τόσο για την Γερμανία όσο και για την υπόλοιπη ανθρωπότητα.
Τα μαθήματα όμως που η ανθρωπότητα φάνηκε να παίρνει μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και οι ανάλογες διακηρύξεις για ελευθερία και αυτοδιάθεση των λαών, πολύ σύντομα λησμονήθηκαν κάτω από το βάρος των κακώς εννοουμένων εθνικών συμφερόντων των εκάστοτε ισχυρών.
Αρκετοί λαοί βρέθηκαν στην ανάγκη να πολεμήσουν για την αυτοδιάθεση και την ανεξαρτησία τους, χύνοντας ποταμούς αιμάτων και πληρώνοντας βαρύ τίμημα γι’ αυτό.
Μεταξύ αυτών το πολύπαθο νησί της Κύπρου. Η άρνηση των Βρετανικών Κυβερνήσεων να παραχωρήσουν στο νησί, αντίθετα με τις υποσχέσεις τους, αυτοδιάθεση στο λαό, οδήγησε στον τιτάνιο απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ για αποτίναξη του Αγγλικού ζυγού.
Η Αγγλία, ακολουθώντας το δόγμα «διαίρει και βασίλευε», δόγμα που δυστυχώς εφάρμοσε σε όλες τις αποικίες της με οδυνηρές συνέπειες για τους λαούς, σκόπιμα ενέπλεξε τον τουρκικό παράγοντα και, δυστυχώς, βοηθούντων και των λαθών των τότε ελληνικών κυβερνήσεων, επέτυχε να φέρει σε οξεία αντιπαράθεση τους ελληνοκυπρίους με την τουρκοκυπριακή μειονότητα του 18%, η οποία με τη βοήθεια τόσο των Άγγλων όσο και της Τουρκίας εξοπλίστηκε κατάλληλα για να αναιρέσει τις ελληνοκυπριακές επιδιώξεις αρχικά για αυτοδιάθεση και μετέπειτα για ένα πιο δίκαιο και λειτουργικό δημοκρατικό πολίτευμα.
Ύστερα από ενθαρρυμένες από τους Βρετανούς επιθέσεις του Τουρκικού όχλου κατά των Ελληνοκυπρίων, οι Βρετανοί διχοτόμησαν την Λευκωσία τον Μάιο του 1956 με συρματοπλέγματα και ονόμασαν αυτή την γραμμή «Γραμμή Μέϊσον-Ντίξον» (η διαχωριστική γραμμή που χώριζε τους βορείους από τους νοτίους κατά τον Αμερικανικό εμφύλιο), που αργότερα μετονομάστηκε σε «Πράσινη Γραμμή» από το μελάνι που χρησιμοποιήθηκε για τον διαχωρισμό.
Η Τουρκική εισβολή του 1974, που πραγματοποιήθηκε μετά από προδοτική συνωμοσία ανώτατων Ελλήνων στρατιωτικών και πολιτικών σε συνεργασία με τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες που έδρασαν σύμφωνα με τις εντολές του παντοκράτορα τότε υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρυ Κίσινγκερ, ολοκλήρωσε τους μεσοπρόθεσμους στόχους του Τουρκικού ιμπεριαλισμού, με την κατάκτηση του 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας και την επιβολή διαχωριστικής γραμμής από τα Δυτικά προς τα Ανατολικά.
Η αναποφασιστικότητα και η ηττοπάθεια τόσο της Ελληνοκυπριακής όσο και της Ελληνικής πλευράς συνετέλεσε στην πραγμάτωση των Τουρκικών στόχων, στην εδραίωση των τετελεσμένων, και στην απενοχοποίηση της Τουρκίας με τις λεγόμενες διακοινοτικές συνομιλίες, τις οποίες η Τουρκική πλευρά χρησιμοποιεί ως μέσο παραπλάνησης της διεθνούς κοινότητας.
Αντί η Ελληνική και η Κυπριακή κυβέρνηση να καταγγείλουν την Τουρκία για τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε και διαπράττει σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, αξιοποιώντας το γεγονός ότι η Κύπρος είναι πλήρες μέλος της Ενωμένης Ευρώπης, να απαιτήσουν την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων από τη μεγαλόνησο και τον σεβασμό των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, φαίνονται να είναι οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας, πιστεύοντας στον μύθο ότι τα προβλήματα θα λυθούν ως διά μαγείας με την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε.
Η γραμμή του Αττίλα μένει εκεί εδραιωμένη για 35 χρόνια και αποτελεί αίσχος για την ανθρωπότητα του 20ου και του 21ου αιώνα, ντροπή για τους ελεύθερους λαούς του κόσμου, ματωμένο καρφί στο σώμα της Ε.Ε., η οποία αντίθετα με τις διακηρύξεις της ανέχεται το έδαφος κράτους μέλους της να βρίσκεται υπό στρατιωτική κατοχή, να αλλοιώνεται δημογραφικά ο πληθυσμός με την εγκατάσταση εκατοντάδων χιλιάδων εποίκων, και ανταμείβοντας τον εισβολέα αρχίζει ενταξιακές διαπραγματεύσεις μαζί του.
Η ιστορία θα καταγράψει αυτό το γεγονός ως το μελανότερο σημείο, ως το πιο αντιφατικό στίγμα στο μέτωπο της Ε.Ε.
Το τείχος που διαχωρίζει τη Λευκωσία και η γραμμή του Αττίλα, όπως και κάθε άλλο τείχος, είτε αυτό βρίσκεται στη βόρειο Ιρλανδία είτε στο Ισραήλ είτε σε οποιοδήποτε άλλο σημείο του πλανήτη συντείνει στη συντήρηση του μίσους και δεν είναι το κατάλληλο μέσο για την επίτευξη οποιουδήποτε στόχου.
Μακροπρόθεσμα είναι καταδικασμένα να γκρεμιστούν, εφόσον βέβαια οι πολίτες που βρίσκονται στις δυο πλευρές συνειδητοποιήσουν ότι η ευημερία τους εξαρτάται από τη συναδέλφωση και την αλληλοκατανόηση, την ειρήνη και την μετριοπάθεια και όχι στη σύγκρουση, τη μισαλλοδοξία και το φανατισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου