(1.7.2009)
Το τελευταίο τρομοκρατικό κτύπημα, με την απάνθρωπη σκληρότητα που επέδειξαν οι εν ψυχρώ δολοφόνοι, για όσους παρακολουθούν τα συμβαίνοντα στην ελληνική πραγματικότητα δεν απετέλεσε έκπληξη.
Είχαμε επισημάνει και άλλοτε ότι η ωμή βία είναι αποτέλεσμα πολυετούς ψυχολογικής και διανοητικής προετοιμασίας και ότι, δυστυχώς, και η ελληνική κοινωνία δεν είναι αμέτοχη ευθυνών για την εκκόλαψη και την ανάπτυξή της.
Ο υποψήφιος τρομοκράτης γαλουχείται αρχικά μέσα στο άναρχο, συνήθως, οικογενειακό περιβάλλον, και βαθμιαία καταλήγει, είτε με την επίδραση των νεανικών συναναστροφών είτε των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών, όπως τις βλέπει μέσω παραμορφωτικού φακού, να αισθάνεται αντιπαλότητα και μίσος προς τους κρατούντες ή τους εκπροσώπους γενικότερα της εξουσίας και να πιστεύει ότι με την εξόντωσή τους θα βελτιώσει την κοινωνία. Από άποψη ιδεολογικής τοποθετήσεως βρίσκεται στην άκρα εξωκοινοβουλευτική μαρξιστική και αντιιμπεριαλιστική, τουλάχιστον έτσι διατείνονται, αριστερά.
Οι ιδεολογικοί τους προσανατολισμοί είναι τόσο πολύ παραμορφωμένοι από την πολύχρονη «πλύση εγκεφάλου» που υφίστανται, ώστε να είναι η συνείδησή τους ηθικά απόλυτα πορωμένη και να μην αισθάνονται ίχνος αποτροπιασμού από τα εγκλήματά τους, τα οποία αντιθέτως θεωρούν ως πράξεις ηρωισμού και κοινωνικής τάχα ευαισθησίας και ως τα απαραίτητα μέσα για την εγκαθίδρυση ενός σοσιαλιστικού καθεστώτος. Επιδιώκουν, αφενός, την τρομοκράτηση των κρατούντων και, αφετέρου, την οικειοποίηση των λαϊκών αγώνων, με απώτερο στόχο τη δημιουργία μαζικού επαναστατικού κινήματος για την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξεως, πράγμα φυσικά εντελώς ουτοπικό.
Χαρακτηριστικό αυτής της νοοτροπίας είναι οι προκηρύξεις τους και ο αυτοπροσδιορισμός τους ως επαναστατών και λαϊκών αγωνιστών. Τις εγκληματικές πράξεις τους τις επενδύουν με ένα μανδύα πολιτικής προπαγάνδας, πιστεύοντας μάταια ότι θα κερδίσουν τη λαϊκή εύνοια. Επιδιώκουν με κάθε τρόπο τη δημοσιότητα, την οποία δυστυχώς βρίσκουν εύκολα από τα ΜΜΕ, με την οποία δημοσιότητα ουσιαστικά αποκτούν όνομα και υπόσταση. Θεωρούμε ότι αυτό είναι μεγάλο λάθος, ότι οι προκηρύξεις τους θα πρέπει να διαβιβάζονται στις αρμόδιες αρχές και να απαγορεύεται δια νόμου οποιαδήποτε προβολή των «απόψεων» των τρομοκρατικών οργανώσεων.
Το φαινόμενο βέβαια αυτό δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό. Είναι παγκόσμιο και, όπως φαίνεται από τις τρομοκρατικές ενέργειες των τελευταίων δεκαετιών, από την Ινδονησία, το Πακιστάν, το Αβγανιστάν, μέχρι την Ισπανία, τη Βρεττανία και τις Η.Π.Α., όλο και περισσότερο επιτείνεται με την πάροδο του χρόνου.
Στην Ελλάδα βέβαια η τρομοκρατία δεν έχει προσλάβει τις διαστάσεις που βλέπουμε σε άλλες χώρες, και αυτό οφείλεται κυρίως στην ελάχιστη ή μηδενική ανοχή της από την ελληνική κοινωνία.
Ο Έλληνας, βαθιά πολιτικοποιημένος, έχει συνηθίσει τις πολιτικές του πεποιθήσεις να τις διαδηλώνει με κάθε άλλο τρόπο, πλην της τρομοκρατίας, επειδή δεν θέλει ούτε δέχεται και ο ίδιος να λαμβάνει τις αποφάσεις του κάτω από την απειλή ή τη χρήση βίας.
Γι’ αυτόν τον λόγο η εγχώρια τρομοκρατία, παρόλα τα σκληρά και απάνθρωπα κτυπήματά της, ελλείψει κοινωνικών ερεισμάτων, είναι καταδικασμένη, αργά ή γρήγορα, σε αποτυχία.
Οι αιτίες της τρομοκρατίας είναι ποικίλες. Απελπισία, φτώχεια, κοινωνική ή/και πολιτική καταπίεση και εξαθλίωση, θρησκευτικός φανατισμός ή άκρατος εθνικισμός, αμοραλισμός και μηδενιστική αντίληψη για τον κόσμο, αλλοτρίωση από τις ανθρωπιστικές αξίες και από την βασικότερη αξία που είναι ο σεβασμός της ζωής του συνανθρώπου μας, και άλλες.
Κοινός, ωστόσο, παρονομαστής όλων των τρομοκρατών είναι ο φανατισμός, ο οποίος είναι το αποτέλεσμα πολύχρονης και συστηματικής «διαπαιδαγωγήσεως» και μορφοποιήσεως, που ισοδυναμεί με πνευματική και διανοητική τύφλωση, μέσω της οποίας η δολοφονία εξωραϊζεται και εξιδανικεύεται.
Από τη στιγμή που ένας άνθρωπος χύνει αίμα συνανθρώπου του καταβαραθρώνει και ακυρώνει στην πράξη κάθε μορφής ιδεολογία. Ουδείς έχει το δικαίωμα να αυτοκαθορίζεται κριτής και δικαστής των υποτιθέμενων «ενόχων».
Αυτή η λογική είναι δυνατόν να λειτουργήσει ως μπούμερανγκ και για τους ίδιους τους τρομοκράτες.
Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα του μέτρου και της κοινωνικής αρμονίας, του διαλόγου και της συναίνεσης, της αντιπαράθεσης ιδεών και ιδεολογιών, της κυριαρχίας του δήμου, δηλαδή του λαού, η θέληση του οποίου πρέπει να γίνεται σεβαστή από όλους και ιδιαίτερα από τις κάθε λογής εξτρεμιστικές μειοψηφίες.
Σε ένα τέτοιο πολίτευμα και σε μια ελεύθερη χώρα κάθε μορφής βία είναι απαράδεκτη και ακυρωτική των ιδεωδών της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Αυτονόητη προϋπόθεση είναι, ωστόσο, η εύρυθμη λειτουργία της δημοκρατίας, στα πλαίσια της οποίας θα πρέπει να πραγματώνεται η κοινωνική ευαισθησία και αλληλεγγύη, ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο, η δικαιοσύνη, η ισονομία, η ασφάλεια και γενικά όλα τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα που προβλέπονται από διεθνείς συμβάσεις και από το Σύνταγμα της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου