(9.9.2009)
Εκλογές λοιπόν για άλλη μια φορά και μάλιστα πρόωρες! Ο λαός καλείται ξανά στην κάλπη και ενώπιον των ευθυνών του. Ώρα ατομικής και συλλογικής ευθύνης. Συμμετοχή του λαού στα πολιτικά δρώμενα μια φορά κάθε τέσσερα περίπου χρόνια!
Η μοναδική φορά που ο λαός έχει φωνή και άποψη! Στο ενδιάμεσο διάστημα η εκλεγμένη κυβέρνηση ασκεί την εξουσία, όπως ο απόλυτος μονάρχης στον μεσαίωνα.
Ο πρωθυπουργός επιβάλλει την πολιτική του με την κομματική πειθαρχία των βουλευτών του κόμματός του, αποφασίζει εν λευκώ χωρίς τις περισσότερες φορές ο λαός, χάριν του οποίου υποτίθεται λαμβάνονται οι αποφάσεις, να ερωτάται και πολύ συχνά οι νόμοι που ψηφίζονται και τα μέτρα που υιοθετούνται είναι αντίθετα με τις προεκλογικές υποσχέσεις.
Εν μέσω μια χρόνιας και σοβαρής παθογένειας του πολιτικού συστήματος οι εκλογές μοιάζουν με ένα επαναλαμβανόμενο αστείο, αν δεν επρόκειτο για την πιο σοβαρή υπόθεση που αφορά τον λαό και το μέλλον αυτού του τόπου.
Οι αφισοκολλήσεις, οι διαφημιστικές εταιρείες και τα τηλεοπτικά «σποτ», οι δημοσκοπήσεις, ο ξύλινος λόγος των υποψηφίων βουλευτών και των πρωτοκλασάτων κομματικών στελεχών, οι γενικολογίες και αοριστίες περί προοδευτικών και συντηρητικών, ο καταλυτικός ρόλος των ΜΜΕ με την προώθηση των «δικών μας» υποψηφίων, οι μαζικές συγκεντρώσεις για εντυπωσιασμό με την μεταφορά ψηφοφόρων, η απουσία ουσιαστικού διαλόγου, η έλλειψη καθαρών και συγκεκριμένων προτάσεων από τα κόμματα για τα προβλήματα που ταλανίζουν τον τόπο, η ασυλλόγιστη και τεράστια σπατάλη του δημοσίου χρήματος, όλα αυτά είναι η επιφάνεια, αλλά δυστυχώς και η ουσία, των εκλογικών διαδικασιών.
Ο προβληματιζόμενος πολίτης βρίσκεται προ αδιεξόδου.
Τα ούτω λεγόμενα κόμματα εξουσίας, κόμματα που είχαν στις τύχες τους την διακυβέρνηση του τόπου για δεκαετίες, απέδειξαν ότι αδυνατούν να δώσουν λύσεις στα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνισμού γενικότερα, για να μην πούμε ότι τα υπάρχοντα προβλήματα με την πολιτική τους τα έκαναν οξύτερα και με τις παραλείψεις τους δημιούργησαν άλλα εξίσου σοβαρά ή ακόμη και σοβαρότερα. Αφ’ ετέρου, οι ιδεολογίες και ιδεοληψίες των μικροτέρων κομμάτων δεν μπορούν να είναι πειστικές παρά μόνο σε μικρές μειοψηφίες και δεν μπορούν να προσφέρουν ικανοποιητικές λύσεις στα δύσκολα προβλήματα του τόπου.
Επιπλέον, κανένα από τα μεγάλα κόμματα δεν έχει να προτείνει ριζικές λύσεις στο πολιτικό σύστημα. Μηρυκάζουν τα λόγια και τις υποσχέσεις του παρελθόντος, χωρίς καμιά ανανεωτική πνοή.
Πρώτιστο μέλημα θα έπρεπε να είναι η εγκαθίδρυση μια πραγματικής δημοκρατίας, όπου να είναι απόλυτα διακριτές και ανεξάρτητες η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία.
Ο σημαντικός αριθμητικός περιορισμός των βουλευτών, καθώς και η περικοπή των σκανδαλωδών προνομίων τους.
Η ανεξάρτητη από κομματικούς περιορισμούς και πειθαναγκασμούς άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων.
Η δημοκρατική οργάνωση των κομμάτων και η οικονομική και λοιπή διαφάνεια στη λειτουργία τους. Ο πραγματικός και ουσιαστικός έλεγχος του «πόθεν έσχες» όλων όσων ασκούν εξουσία.
Η τροποποίηση του συντάγματος και η καθιέρωση της ουσιαστικής συμμετοχής του λαού στις αποφάσεις που λαμβάνονται, ώστε η λαϊκή κυριαρχία να αποκτήσει ουσιαστικό περιεχόμενο.
Η κατάργηση της κρατικής επιχορήγησης των κομμάτων και η αντικατάστασή της με διαφανείς ιδιωτικές ενισχύσεις.
Η αντιμετώπιση του αντιδημοκρατικού φαινομένου του «νεποτισμού». Ο χρονικός περιορισμός της άσκησης του βουλευτικού αξιώματος. Ο δημοκρατικός τρόπος ανάδειξης των υποψηφίων και ο περιορισμός της απόλυτης εξουσίας των αρχηγών των κομμάτων και του εκάστοτε πρωθυπουργού.
Η εξασφάλιση ίσων ευκαιριών για την προβολή, τηλεοπτική ή άλλη, των προγραμμάτων των κομμάτων. Και, τέλος, εξίσου σημαντικό με όλα τα άλλα, η αναλογική εκπροσώπηση των κομμάτων στη βουλή. Το επιχείρημα για αυτοδύναμες κομματικές κυβερνήσεις, μετά την αποτυχία και την αναποτελεσματικότητα των προηγούμενων κυβερνήσεων και των δυο μεγάλων κομμάτων, δεν είναι πια πειστικό και εξυπηρετεί άλλες σκοπιμότητες.
Προτού καταλήξουμε, πρέπει να τονίσουμε μια άλλη διάσταση της σημερινής πραγματικότητας.
Ο βουλευτής και ο υπουργός, που με τα προνόμια που απολαμβάνουν, σκανδαλίζουν το εκλογικό σώμα και έκαστος των οποίων κοστίζει, σύμφωνα με έγκυρες δημοσιογραφικές αναλύσεις, συνολικά περί τα 110 εκατομμύρια δραχμές ετησίως[1], είναι ανάγκη να κατανοήσουν ότι το βουλευτικό αξίωμα δεν είναι «μέσον» πλουτισμού, αλλά προσφοράς στην κοινωνία και τη χώρα.
Η κατάργηση των προνομίων, αφενός, και, αφετέρου, η μισθοδοσία τους που θα πρέπει να είναι ανάλογη με το γενικό μέσο όρο των εισοδημάτων των εργαζομένων είναι ένα τρόπος για να γίνει το βουλευτικό αξίωμα λιγότερο ελκυστικό, τουλάχιστον από άποψη παροχών και πλουτισμού, και ανάδειξης νέων υποψηφίων που θα έχουν ως πρωταρχικό στόχο την προσφορά προς το σύνολο και όχι τον ατομικό πλουτισμό.
Η ισοπολιτεία και η ισονομία είναι απαραίτητη προϋπόθεση για ένα ευνομούμενο κράτος, στο οποίο η ουσιαστική δημοκρατία θα πρέπει να είναι η πεμπτουσία της υπάρξεώς του.
[1] Το συνολικό ετήσιο κόστος για αποζημιώσεις βουλευτών και ευρωβουλευτών ανέρχεται στο ιλιγγιώδες ποσό των 36 δισεκατομμυρίων δραχμών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου