ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ !

( 22.10.2010 )

Σε πρόσφατη επιφυλλίδα ο γνωστός στοχαστής Χρήστος Γιανναράς με ένα ανάμεικτο συναίσθημα βαθιάς απογοήτευσης και αισιοδοξίας γράφει το εξής χαρακτηριστικό για τη σημερινή κρίση: «Το άρρωστο κομμάτι αυτής της κοινωνίας διαχειρίζεται τις τύχες όλων μας, βασανίζει σαδιστικά τους πολλούς μόνο για τη δική του ψυχοπαθολογική ηδονή της εξουσίας και της δημοσιότητας. Όμως, όταν η συνειδητοποίηση του τι μας στερούν κερδίσει την κρισιμη μάζα του κοινωνικού σώματος, τότε θα συμβεί η απροκαθόριστη έκρηξη, η πραγματική, όχι ρητορική, εθνεγερσία.»(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 10.10.10).

Η ουσία του προβλήματος έγκειται, κατά τη γνώμη μας, στο ότι «το άρρωστο κομμάτι αυτής της κοινωνίας» που άρχει είναι σάρξ εκ της σαρκός αυτής της κοινωνίας. Άρρωστη φαίνεται να είναι, δηλονότι, όλη η ελληνική κοινωνία, μέσα από την οποία αναδεικνύονται οι άρχοντες που μας κυβερνούν. Η ελληνική κοινωνία είναι αυτή που με την ψήφο της ανεβάζει στους θώκους της εξουσίας αυτούς που μας οδήγησαν στα τραγικά σημερινά αδιέξοδα.

Η αμερικανοποίηση της κοινωνικής ζωής, ήτοι η ανάδειξη του χρήματος ως ύψιστης αξίας, ο καταναλωτισμός και η επιδειξιομανία, ο άκρατος ατομικισμός σε βάρος του εθνικού συνόλου, η έκλυτη ζωή και η απαιδευσία, με άλλα λόγια η απαξίωση και η σταδιακή απομάκρυνση από τις αποδεδειγμένα παιδευτικές αξίες του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και του χριστιανισμού αποτελούν τα βαθύτερα αίτια της σημερινής πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής κρίσης.

Η δυνατότητα να αλλάξει προς το καλύτερο η κατάσταση είναι σχεδόν μηδαμινή, εφόσον στην εξουσία βρίσκονται τα κόμματα που οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή κατάσταση και εφόσον οι πολίτες εξακολουθούν για διάφορους λόγους ο καθένας, την κρίσιμη ώρα της κάλπης, να προσφέρουν τη στήριξή τους είτε στο ένα είτε στο άλλο κόμμα, και συνεπώς εφόσον συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος της εκ περιτροπής άσκησης της εξουσίας από τα δύο μεγάλα κόμματα.

Το κόμμα που ασκεί σήμερα την εξουσία είναι συνυπεύθυνο για την ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας, λόγω της διασπάθισης και κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος από την εποχή του ιδρυτή του, του Ανδρέα Παπανδρέου. Είναι το κόμμα που χρηματίστηκε από τη Ζήμενς. 

Ο αρχηγός του και σημερινός πρωθυπουργός είναι αυτός που ξεγέλασε τον ελληνικό λαό στις εκλογές πριν από ένα χρόνο λέγοντας ότι «λεφτά υπάρχουν» και υποσχόμενος στους ψηφοφόρους λαγούς με πετραχήλια. Το ό,τι ο Γεώργιος Παπανδρέου γνώριζε την κατάσταση της οικονομίας είναι δεδομένο, μετά και την κατηγορηματική δήλωση του πρώην υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας κ. Στάινμπρουκ (βλ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 10.10.10) ότι τον είχε ενημερώσει στις 28 Ιανουαρίου 2009. Παρόλα αυτά ο κ. Παπανδρέου δήλωνε μια εβδομάδα μετά, δηλαδή στις 5 Φεβρουαρίου, σε συνέντευξη τύπου, ότι «λεφτά υπάρχουν».

Ο σημερινός πρωθυπουργός είναι αυτός που με τις επανειλημμένες δηλώσεις του στο εσωτερικό και το εξωτερικό για διεφθαρμένη χώρα και για το ό,τι η πατρίδα μας βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας οδήγησε στον ασφυκτικο κλοιό του Δ.Ν.Τ. και της τρόϊκας, είναι αυτός που ανάλγητα περιέκοψε τους μισθούς και τις συντάξεις, και που με τη βάρβαρη φορολογία οδηγεί στην έκρηξη της ανεργίας.

Παρόμοια και η προηγούμενη κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, η οποία όχι μόνο καθησύχαζε τον λαό ότι η οικονομία βρίσκεται σε σταθερή πορεία, παρόλο που γνώριζε πολύ καλά την προοδευτική κατιούσα που έπαιρναν όλοι οι δείκτες της οικονομίας, το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα, αλλά προχωρούσε και σε παροχολογίες και σπατάλες με τα 500 εκατομμύρια που μοίρασε στους αγρότες, αλλά και με την ασύγγνωστη αδράνειά του να λάβει έγκαιρα τα κατάλληλα μέτρα, για να μην οδηγηθεί η χώρα στη χρεοκοπία. Σε παρόμοια περίπτωση, στην Ισλανδία, ο πρώην πρωθυπουργός που οδήγησε τη χώρα του στη χρεοκοπία, παραπέμφθηκε στο ειδικό δικαστήριο, χωρίς να ακούονται οι υποκριτικές φωνές για δήθεν «ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής». 

Ο Κώστας Καραμανλής ξεγέλασε επίσης τον ελληνικό λαό στις εκλογές του 2004, όταν υποσχόταν «επανίδρυση του κράτους» και πάταξη της διαφθοράς, ενώ αυτό απεδείχθη απατηλό όνειρο.

Πού πήγαν επίσης οι επαναλαμβανόμενες προεκλογικά υποσχέσεις τόσο του Γεωργίου Παπανδρέου όσο και του Κώστα Καραμανλή για ολιγομελείς κυβερνήσεις ; Ποιος μπορεί να πληροφορήσει τον ελληνικό λαό, ποιο είναι το ετήσιο κόστος του πολυπληθούς κυβερνητικού σχήματος με τους εκατοντάδες συμβούλους που προσλαμβάνονται από τους υπουργούς, τους αναπληρωτές υπουργούς και τους υφυπουργούς; Να σημειωθεί εδώ ότι οι πολυπληθέστερες κυβερνήσεις ήταν του Ανδρέα Παπανδρέου. Το 1988 ο αρισθμός των μελών της κυβερνήσεώς του ανήλθε στους 57! 

Οι ολιγομελέστερες ήταν των Τζανή Τζαννεττάκη (24) και Ξενοφώντος Ζολώτα (21). Πανθομολογουμένως, αυτός ήταν ένας τρόπος να ικανοποιεί ο εκάστοτε πρωθυπουργός τις φιλοδοξίες πολλών στελεχών και να εξασφαλίζει τις εσωτερικές ισορροπίες του κόμματός του!

Για την καταβαράρθρωση της χώρας και τον διασυρμό της στο εξωτερικό ο λαός απαιτεί όχι μόνο να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι σε όποιο κόμμα και αν ανήκουν, αλλά και να αποκατασταθεί η ζημία με κάθε τρόπο, ακόμα και με δήμευση των περιουσιών τους, και όχι βέβαια με τη βάρβαρη επιβολή φορολογίας και με τις περικοπές μισθών και συντάξεων, την ώρα μάλιστα που ούτε η βουλευτική αποζημίωση, ούτε η σπάταλη χορηγία προς τα κόμματα, ούτε τα βουλευτικά προνόμια περιορίστηκαν ή καταργήθηκαν.

Η ομολογία του Πάγκαλου, αντιπροέδρου της κυβερνήσεως του κ. Παπανδρέου, ότι «Σας διορίζαμε όλα αυτά τα χρόνια στο Δημόσιο. Τα φάγαμε όλοι μαζί σε μια πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος», δεν αποτελεί συγχρόνως και άφεση αμαρτιών. Η ευθύνη εκείνων που διαχειρίστηκαν την εξουσία είναι τεράστια και δεν μπορεί να επιρρίπτεται ισομερώς στους πολίτες, οι οποίοι χρησιμοποίησαν τα κομματικά «μέσα», για να επιτύχουν τον διορισμό των ιδίων ή των παιδιών και των συγγενών τους στο Δημόσιο. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι αυτοί οι πολίτες απαλλάσσονται από το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί.

Η φαυλότητα και η ανηθικότητα των διορισμών στο Δημόσιο βαρύνει, δυστυχώς, όλα τα κόμματα, μεγάλα και μικρά. Ποια επομένως αξιοπιστία μπορούν να εμπνεύσουν στους πολίτες; Αυτοί που τα ψηφίζουν είναι ως επί το πλείστον όσοι ωφελήθηκαν ρουσφετολογικά είτε όσοι προσδοκούν να ωφεληθούν με τον ίδιο τρόπο! Η ιδιοτέλεια γίνεται έτσι το ουσιαστικό κριτήριο ανάδειξης των αρχόντων!

Σε μια εξαιρετική ανάλυση του Γρηγ. Τζιοβάρα στο ΒΗΜΑ (11.7.10), που φέρει τον τίτλο «Το «βόλεμα» των κορασίδων», βλέπει κανείς πώς «στήθηκε» βαθμιαία το αμαρτωλό σύστημα των προσλήψεων και του διορισμού των «ημετέρων» στη Βουλή ή μέσω της Βουλής στο Δημόσιο, πρωτοστατούντων των εκάστοτε προέδρων της Βουλής (Αθ.Τσαλδάρη, Ι.Αλευρά, Απ.Κακλαμάνη, Δ.Σιούφα, Φ.Πετσάλνικου).

Όταν καθιερώθηκε ο θεσμός του συνεργάτη του βουλευτή για τη δήθεν γραμματειακή του υποστήριξη, πολλοί βουλευτές προσέλαβαν τις συζύγους και τις θυγατέρες τους! Στη συνέχεια οι συνεργάτες των βουλευτών απέκτησαν το δικαίωμα διορισμού στο Δημόσιο! Και όταν οι συνεργάτες αντικαταστάθηκαν από επιστημονικούς συνεργάτες, οι πρώτοι διορίστηκαν στο Δημόσιο! Ακόμη και οι συνεργάτες των κομμάτων και των κοινοβουλευτικών αξιωματούχων αποκτούν προνομιακό δικαίωμα διορισμού στο Δημόσιο! Και τελευταία, με ρύθμιση, οι πλεονάζοντες υπάλληλοι της Βουλής μετατάσσονται σε άλλες υπηρεσίες του Δημοσίου!

Είναι αμφίβολο αν οποιοδήποτε κόμμα, μεγάλο ή μικρό, μπορεί να εξαιρεθεί από αυτή τη φαυλότητα και την ανηθικότητα!

Με αυτόν τον τρόπο, μεταξύ άλλων, διορίζονται η κόρη του Πάγκαλου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, η κόρη του πρώην υπουργού Προεδρίας κ. Ποττάκη στο Υπουργείο Οικονομικών, η σύζυγος του βουλευτή Αχαϊας της ΝΔ Ν.Νικολόπουλου στο υπουργείο Οικονομικών, η θυγατέρα και ο γιος του βουλευτή Χρ. Βυζοβίτη στη Βουλή, οι θυγατέρες των προέδρων της Βουλής Δ.Σιούφα, των αντιπροέδρων της Βουλής Δ.Φράγκου, Ι.Τραγάκη, Ντ.Βρεττού διορίστηκαν στη Βουλή, καθώς και εκατοντάδες άλλοι συγγενείς των πολιτικών! Λίγο πρίν από τις εκλογές προσελήφθησαν με αυτόν τον τρόπο στη Βουλή άλλοι 250 υπάλληλοι, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων είναι συγγενείς πολιτικών αξιωματούχων από όλα τα κόμματα, όπως ο γιος του πρώην αντιπροέδρου της Βουλής βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Αθ.Λεβέντη, η ανιψιά της βουλευτού της ΝΔ Έλσας Παπαδημητρίου κ.ά.

Παρόμοια, ο πρώην υπουργός της ΝΔ Σ.Χατζηγάκης (βλ. ΒΗΜΑ 11.7.10 ρεπορτάζ του Ν.Χασαπόπουλου) «πρόσφερε απλόχερα έμμισθες θέσεις στο Δημόσιο σε συμπατριώτες του». Ενδεικτικά, αναφέρεται ότι διορίστηκαν στην ΑΓΡΟΓΗ λίγο πριν από τις τελευταίες εκλογές 269 υπάλληλοι, πολλοί από τους οποίους είναι συγγενείς πρώην υπουργών (Τσιαρτσώνη, Μαγγίνα και Σουφλιά), αλλά και ο οδηγός του, η κουμπάρα του, η κόρη της ιδιαιτέρας του,  και αρκετοί από αυτούς, χωρίς καν να έχουν τα τυπικά προσόντα, όπως κομμώτριες, μακιγιέρ, ιδιοκτήτες μπαρ, βρεφοκόμοι, ψυκτικοί κ.ά., σε θέσεις χαρτογράφων!!!

Όλα αυτά και εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις διορισμού συγγενών και φίλων υπουργών, βουλευτών, γενικών γραμματέων και άλλων αξιωματούχων είναι ενδεικτικά της πολιτικής διαφθοράς και της ανυποληψίας της πλειοψηφίας αυτών που εκλέγονται, υποτίθεται για να υπηρετήσουν τον λαό και όχι το προσωπικό συμφέρον, το συμφέρον των στενών συγγενών τους ή των κομματικών φίλων τους.

Πώς είναι δυνατόν ο λαός να εμπιστεύεται ένα τέτοιο σύστημα, φθαρμένο και διεφθαρμένο μέχρι το κόκκαλο; Πού είναι ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους από αυτούς που πρωτίστως πρέπει να δίνουν το παράδειγμα; Πού γράφουν τα θεμελιώδη άρθρα του Συντάγματος, του άρθρου 4, εδάφιο 1 ότι «Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου» και εδάφιο 2 ότι «Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις»;

Η δικαιολόγηση του ρουσφετιού με επίπλαστα και ψευδεπίγραφα «ηθικά» επιχειρήματα συντείνουν περισσότερο στην εμπέδωση της αδικίας και της ανισότητας, καθώς και της περαιτέρω απαξίωσης των πολιτικών. 

Ομολογώντας σε μαθητές η Ντόρα Μπακογιάννη ότι έχει κάνει ρουσφέτια, και απαντώντας με σοφιστικά επιχειρήματα στην παρατήρηση ότι το ρουσφέτι αδικεί τους υπόλοιπους, προβάλλει κυνικά ως δικαιολογία το γεγονός ότι υπήρξε βουλευτής Ευρυτανίας, ότι η περιοχή αυτή είναι «η φτωχότερη περιοχή της Ελλάδας», ότι οι Ευρυτάνες δεν είχαν ίσο δικαίωμα στην παιδεία και ότι πολλά έξυπνα παιδιά έμειναν χωρίς δουλειά. Δηλαδή, ηθικολογεί με σκοπό τη δικαιολόγηση της παρανομίας! (βλ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 18.7.10 «Η διαφθορά ως αυτονόητη πρακτική» του Χ.Κ.Τσούκα).

Τραγική συνέπεια όλων των παραπάνω δεν είναι μόνο η υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου του λαού, η φτώχεια και η ανεργία, αλλά και η απογοήτευση της νέας γενιάς, στους οποίους κατόρθωσαν οι πολιτικοί ταγοί να παραδώσουν μια χώρα χρεοκοπημένη και λοιδορημένη, να σκοτώσουν τα όνειρά τους για το μέλλον και να αναγκάσουν ιδιαίτερα τους πιο προσοντούχους στο να επιζητούν διέξοδο στη μετανάστευση σε άλλες ευρωπαϊκές ή υπερατλαντικές χώρες.

Ως πρώτο βήμα για την εγκαθίδρυση ενός κράτους δικαίου και για την επανάκτηση της αξιοπιστίας της πολιτικής και των πολιτικών θα ήταν η απόλυση όλων εκείνων που προσελήφθησαν ρουσφετολογικά και η εφεξής αυστηρή τιμωρία όλων εκείνων που μετέρχονται τέτοιες μεθόδους για διορισμό στον Δημόσιο τομέα, ιδιαίτερα των πολιτικών αξιωματούχων, καθώς και η έκπτωση από το βουλευτικό αξίωμα όλων εκείνων που χρησιμοποίησαν αυτή την πρακτική. Αυτό, ωστόσο, είναι βέβαιο ότι θα προκαλούσε πολιτικό και κοινωνικό σεισμό, καθώς κανένας δεν θα ήταν πρόθυμος να χάσει τα κεκτημένα του!

Εφόσον, επομένως, τα κόμματα είναι αδύνατο να αυτοκαθαρθούν, γιατί σε αυτή την περίπτωση θα αυτοδιαλύονταν, θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι η ίδια κατάσταση θα συνεχιστεί και στο μέλλον.

Παρόλο που οι πολιτικοί και τα κόμματα έχουν απαξιωθεί στη συνείδηση του λαού, όπως δείχνουν οι  αλλεπάλληλες τα τελευταία χρόνια δημοσκοπήσεις, δεν φαίνεται «φως στην άκρη του τούνελ».

Μόνο όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι, τότε μόνο, όπως γράφει και ο Γιανναράς, θα γίνει η έκρηξη που μπορεί να συμπαρασύρει το σημερινό πολιτικό σύστημα και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ένα καινούργιο ξεκίνημα, όπου οι σάπιες πρακτικές του παρελθόντος θα αντικατασταθούν με τις αξίες εκείνες, πάνω στις οποίες στηρίχθηκε άλλοτε ο ελληνισμός για να μεγαλουργήσει, την αρετή, το φιλότιμο, τη συνεργατικότητα, την εντιμότητα, την εργατικότητα, την αλληλεγγύη, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την ισονομία, την αξιοκρατία, το μέτρο, την υπευθυνότητα, το σεβασμό στους νόμους, την επίγνωση των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων, την ειλικρίνεια, τη δημιουργικότητα και την άμιλλα για καθετί το μεγάλο και το ωραίο!

Αυτά όμως προϋποθέτουν ένα εκπαιδευτικό σύστημα που επικεντρώνεται στην ουσιαστική «μόρφωση» των μελλοντικών πολιτών με βάση αυτές τις αρχές και αξίες και μια κοινωνία πολιτών που θα διαπαιδαγωγηθούν, έτσι ώστε να ενστερνισθούν αυτές τις αξίες και να τις ασκούν στην καθημερινή τους ζωή. Δυστυχώς, το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα είναι αποδεδειγμένα αποτυχημένο. 

Η έμφαση δίνεται στην απόκτηση και συσσώρευση γνώσεων και όχι στη διαμόρφωση του ήθους. Όσο δε για τη διαμόρφωση του ήθους των πολιτών, η καταλυτικά αρνητική επίδραση της τηλεοράσεως και τα αρνητικά πρότυπα, κοινωνικά ή πολιτικά, που προβάλλονται κάθε άλλο παρά συμβάλλουν προς αυτή την κατεύθυνση.