( 27.7.2010 )
Είναι γνωστό ότι τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων είναι ανάλογα με τις υποβαλλόμενες ερωτήσεις και ότι είναι δυνατόν να ποδηγετήσει κανείς με αυτές τους ερωτώμενους προς ορισμένες επιθυμητές απαντήσεις. Ωστόσο, είναι σε ένα βαθμό ενδεικτικές του κλίματος που επικρατεί μια συγκεκριμένη στιγμή στο εκλογικό σώμα.
Η δημοσκόπηση της Public Issue που δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή (11.7.2010) δεν εκπλήσσει τόσο για τα αρνητικά ποσοστά (80% και 88% αντίστοιχα), με τα οποία οι πολίτες δείχνουν τη δυσαρέσκειά τους για τη λειτουργία των δυο μεγάλων κομμάτων, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, ή με τα οποία θεωρούν ότι καμιά κυβέρνηση είτε του ενός είτε του άλλου κόμματος δεν είναι καλύτερη για τη χώρα (65%), όσο εκπλήσσουν τα ποσοστά με τα οποία θεωρούν ως καταλληλότερο πρωθυπουργό τον Παπανδρέου (40%) και δίνουν την παράσταση νίκης (50%) στο κυβερνών κόμμα με 43% εκτίμηση της εκλογικής επιρροής του! Τα ποσοστά για τη Ν.Δ., όπως ήταν αναμενόμενο, μετά την απογοήτευση του εκλογικού σώματος λόγω της αποτυτηχημένης κυβερνητικής θητείας και τη διάψευση των προσδοκιών του λαού, είναι στο ναδίρ.Θα περίμενε κανείς ότι τα ποσοτά των κομμάτων θα πλησίαζαν μονοψήφιο αριθμό και η δημοτικότητα των πολιτικών θα ήταν μηδενική!
Φαίνεται ότι ακόμη ο λαός να συνειδητοποιήσει και να νοιώσει τις επιπτώσεις των σκληρών μέτρων που επέβαλε η Κυβέρνηση Παπανδρέου με το πρόσχημα του διλήμματος, το οποίο η κυβέρνησή του σκόπιμα δημιούργησε, δηλαδή «εφαρμογή του Μνημονίου ή χρεοκοπία». Συνάμα όμως αυτό είναι ενδεικτικό της πελατειακής σχέσης που κατάφερε το κυβερνών κόμμα να δημιουργήσει με τους ψηφοφόρους του τις δεκαετίες που αυτό βρισκόταν στην εξουσία.
Αντί ο πρωθυπουργός να απολογηθεί και να παραιτηθεί για την αναντιστοιχία λόγων και έργων, των προεκλογικών υποσχέσεων που βασίζονταν στο περιβόητο πια «λεφτά υπάρχουν», ενώ γνώριζε τη δεινή οικονομική πραγματικότητα, και των μετεκλογικών πράξεών του με τη διάλυση του κοινωνικού κράτους και την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου του λαού, με την πολιτική που ακολούθησε στους μήνες μετά την ανάληψη της πρωθυπυργίας οδήγησε τη χώρα στην εξάρτηση και την κηδεμονία του ΔΝΤ, είτε λόγω ανικανότητας είτε λόγω σκοπιμότητας, με σκοπό την ευκολώτερη επιβολή των πρωτοφανών μέτρων σε βάρος των πολιτών.
Στην απαξίωση της πολιτικής και την αναξιοπιστία των πολιτικών δυστυχώς είναι συνυπεύθυνα τα δύο κόμματα εξουσίας, τα οποία με την πολιτική τους έφεραν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.
Όχι ότι τα μικρότερα κόμματα είναι άμοιρα ευθυνών, αφού με την πολιτική που άσκησαν και εξακολουθούν να ασκούν συνέτειναν σε μεγάλο βαθμό, συνεπικουρούντος και του «όχι σε όλα» της τότε αντιπολιτεύσεως του ΠΑΣΟΚ, στην επιδείνωση της οικονομικής καταστάσσεως της χώρας.
Το ΠΑΣΟΚ από την ίδρυσή του από τον Ανδρέα Παπανδρέου στηρίχτηκε στο λαϊκισμό σε όλες τις εκφάνσεις του δημοσιου βίου, στις πελατειακές σχέσεις με τον διορισμό στον στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα εκατοντάδων χιλιάδων υπαλλήλων μελών του κόμματος, στην κατάργηση της αξιοκρατίας και τη διάλυση της δημόσιας υπηρεσίας με την κατάργηση της υφιστάμενης ιεραρχίας, στη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και την κατασπατάληση τεράστιων ευρωπαϊκών πόρων σε μη παραγωγικά έργα, στη δημιουργία μιας νοοτροπίας λαϊκών εκβιασμών με το μανδύα της «προοδευτικότητας και της νομιμότητας», στην καθιέρωση της δημαγωγίας ως μέσου κατάληψης και διατήρησης της εξουσίας, ακόμη και στην ανοχή σε «δωράκια» από τους υποτιθέμενους υπηρέτες του δημοσίου, υπουργούς και άλλους αξιωματούχους, στον εαυτό τους!
Η Νέα Δημοκρατία, δυστυχώς, σταδιακά στην προσπάθειά της να ανακτήσει την εξουσία, μιμήθηκε τις μεθόδους του ΠΑΣΟΚ και προσπάθησε να το υπερκεράσει με παρόμοια πολιτική και ανάλογες μεθόδους, συντείνοντας και αυτή στην περαιτέρω εξαχρείωση και απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών.
Αυτή η πολιτική και νοοτροπία οδήγησαν σταδιακά στην παραμέληση της ευνομίας, της ισονομίας και της χρηστής διοικήσεως, την όλο και μεγαλύτερη εξάρτηση των κομμάτων από τους ψηφοφόρους-πελάτες τους και το αντίστροφο, με συνέπεια την απίστευτη αύξηση του δημόσιου τομέα, την σε πολλές περιπτώσεις αργομισθία, την ανισότητα στις αποδοχές, τον συνεχή δανεισμό για την κάλυψη των δαπανών του δημόσιου τομέα, την απίστευτη σπατάλη του δημοσίου χρήματος, την ανεπάρκεια της δημόσιας διοίκησης, τον πλουτισμό των επιτήδειων, την αδιαφάνεια και την απουσία οικονομικού ελέγχου, την αύξηση της παρανομίας από τους ασκούντες κάθε λογής εξουσία και την ατιμωρησία, της αναξιοπιστίας του κράτους και της ασυδοσίας των πολιτών.
Πόσοι εντάχθηκαν στα ασφαλιστικά ταμεία, χωρίς να έχουν συνεισφέρει τίποτα, πόσοι συνταξιοδοτούντο με δεκαπέντε χρόνια υπηρεσίας (είναι πάμπολλες οι περιπτώσεις υπαλλήλων που έφευγαν με σύνταξη σε ηλικία 33-35 ετών ), πόσοι στα σώματα ασφαλείας εξαναγκάζονταν σε αφυπηρέτηση στην πιο αποδοτική ηλικία τους, για να προαχθούν κάθε φορά οι «ημέτεροι», πόσα δισεκατομμύρια σπαταλήθηκαν στην Ολυμπιακή Αεροπορία και στις άλλες ΔΕΚΟ, πόσοι και πόσες «μίζες» εισέπραξαν για τις προμήθειες του Δημοσίου (φρεγάτες, υποβρύχια, άρματα, λεωφορεία, τηλεπικοινωνίες κλπ., ών ουκ έστιν αριθμός!).
Πόσοι από αυτούς αποκαλύφθηκαν, ποσοι τιμωρήθηκαν, πόσοι εξαναγκάστηκαν να επιστρέψουν τα χρήματα που έκλεψαν από τον Ελληνικό λαό! Πόσες υποχρεώσεις του κράτους προς τα ασφαλιστικά ταμεία ή προς τις επιχειρήσεις μένουν ανεκπλήρωτες για χρόνια και πόσες επιχειρήσεις δεν πληρώνουν τις εισφορές τους – με ανοχή των αρμόδιων υπηρεσιών του κράτους;
Πώς και γιατί οι κυβερνήσεις ανέχτηκαν τόσα χρόνια τις υπερτιιμολόγήσεις των φαρμακευτικών ειδών στα νοσοκομεία, πώς και γιατί ανέχτηκαν τη διαφθορά και την αδιαφάνεια στην πρόσληψη εκατοντάδων παρασιτικών συμβούλων, πώς και γιατί δεν αρχίζει η εφαρμογή της λιτότητας από τους κυβερνώντες και τα κόμματα, πώς και γιατί εξακολουθούν να υπάρχουν τριακόσιοι βουλευτές και γιατί απολαμβάνουν ακόμη τα προνόμιά τους, γιατί εν μέσω αυτής της οικονομικής κρίσεως εξακολουθούν τα κόμματα να επιχορηγούνται με εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο;
Γιατί εξακολουθεί να είναι ακόμη πολυπληθής η Κυβέρνηση και δεν αντικαθίστατα άμεσα από ένα ολιγομελές υπουργικό συμβούλιο;
Ερωτήματα που μένουν αναπάντητα!
Η οργή του κόσμου στρέφεται εναντίον και των δύο κομμάτων, τα οποία, αν και συνυπεύθυνα, δεν «πληρώνουν» τα ίδια τη μεγάλη ζημιά, αλλά αντίθετα φορτώνουν το βάρος της υποτιθέμενης εξόδου από την κρίση στις πλάτες του λαού.
Ο λαός απαιτεί οι υπαίτιοι της σημερινής κρίσης να υποστούν τις συνέπειες των πράξεών τους, κυρίως με την αποκατάσταση της ζημίας που επέφεραν στο δημόσιο, ακόμα και με δήμευση περιουσιακών στοιχείων τους, ώστε να υπάρξει ένα είδος κάθαρσης, η οποία μπορεί να αποκαταστήσει εν μέρει την εμπιστοσύνη του λαού στους πολιτικούς και τη δημοκρατία.
Αυτό μπορεί να γίνει με το άνοιγμα των λογαριασμών όλων όσοι υπηρέτησαν στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, καθώς και με ένα αυστηρό έλεγχο του «πόθεν έσχες» όλων των βουλευτών, καθώς και όλων των άλλων, διοικητών και μελών διοικητικών συμβουλίων των ΔΕΚΟ και άλλων οργανισμών, καθώς και των δημοσίων υπαλλήλων που υπηρετούν σε ευαίσθητες υπηρεσίες, και στην περίπτωση αδικαιολόγητου πλουτισμού με την κατάσχεση υπέρ του δημοσίου των περιουσιακών αυτών στοιχείων.
Αντ’ αυτού, η κυβέρνηση του Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ συμπεριφέρεται σαν να μην κυβέρνησε τον τόπο και σαν να μην είναι συνυπεύθυνη για την τραγική κατάσταση στην οποία οδήγησαν τη χώρα.
Σαν να εμβαπτίστηκαν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, οι πολιτικοί υπεύθυνοι της «χρεοκοπίας» εμφανίζονται αναμάρτητοι και συνεχίζουν να απολαμβάνουν τα προνόμιά τους, είτε πρώην πρωθουπουργοί είναι αυτοί είτε υπουργοί είτε βουλευτές! Συνεχίζεται η σπατάλη, ενδεικτικό παράδειγμα του οποίου είναι ο Οργανισμός Σιδηροδρόμων Ελλάδος, ο οποίος επιβαρύνει το δημόσιο καθημερινά με πάνω από δύο εκατομμύρια ευρώ, αλλά και πολλές άλλες ΔΕΚΟ.
Ο πρωθυπουργός, συνεπικουρούμενος από τους βουλευτές του, ως εντολοδόχος της τρόϊκας, εκτελεί τις εντολές που του δίνουν οι δανειστές, με κύριο στόχο, όπως τονίσαμε σε προηγούμενο άρθρο μας, να εξασφαλίσουν την επιστροφή των χρημάτων τους, αλλά και τη σχετική σταθερότητα του ευρώ.
Η αντιπολίτευση του Αντώνη Σαμαρά, όπως έδειξε η πρόσφατη εξαγγελία του για έξοδο από την κρίση και το Μνημόνιο, δεν είναι πειστική. Πολύ περισσότερο που περιορίζεται σε γενικεύσεις και όχι σε πολύ συγκεκριμένα μέτρα. Ο λαός δεν έχει πια εμπιστοσύνη στις γενικεύσεις, απαιτεί πολιτικό λόγο με συγκεκριμένα μέτρα. Αφ’ ετέρου, επιβαρύνεται το κόμμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με την πρόσφατη αποτυχία στη διακυβέρνηση της χώρας και την ματαίωση των ελπίδων που δημιούργησε για επανίδρυση του κράτους, αλλά και τον εφησυχασμό των πολιτών μέχρι και την εξαγγελία των εκλογών. Για να μπορέσει να γίνει πειστικός ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, θα πρέπει ο λόγος του να είναι σαφής και οι προτάσεις του συγκεκριμένες.
Ο λαός δεν είναι πια διατεθειμένος να δεχτεί άλλα ψέματα, ούτε πια είναι επιτρεπτό οι υποσχέσεις και οι εξαγγελίες ενός κόμματος να ανατρέπονται στην πράξη και να βρίσκονται σε πλήρη αναντιστοιχία με αυτές, όπως συνέβη στο παρελθόν με πιο ενδεικτικά παραδείγματα τις προεκλογικές υποσχέσεις για επανίδρυση του κράτους από τον Κώστα Καραμανλή και το επαναλαμβανόμενο σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου, με το οποίο ξεγέλασαν το εκλογικό σώμα.
Μόνο συγκεκριμένες και ριζοσπαστικές προτάσεις για αλλαγή του πολιτικού συστήματος και για έξοδο από την κρίση που, όπως φαίνεται, θα οξυνθεί ακόμη περισσότερο στους προσεχείς μήνες με την αύξηση της ανεργίας και την περαιτέρω υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου του λαού, είναι δυνατόν να πεισθεί ο λαός για την αξιοπιστία των προτάσεων της ΝΔ και του Αντώνη Σαμαρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου