(25-26.10.2008)
Ως γυπαετοί εφορμώντες στο ψοφίμι μοιάζουν όλο και περισσότερο αρκετοί τηλεοπτικοί επώνυμοι παρουσιαστές και σχολιαστές το τελευταίο χρονικό διάστημα ή μάλλον τα τελευταία χρόνια.
Με αφορμή σκάνδαλα, υπαρκτά ή υποτιθέμενα, οι θεατές και ακροατές των μέσων μαζικής επικοινωνίας κατακλύζονται κυριολεκτικά από τις αφοριστικές απόψεις των λεγόμενων «ειδικών».
Επί εβδομάδες ή και μήνες καλλιεργείται μια κατευθυνόμενη από πολιτικές σκοπιμότητες και συμφέροντα πλύση εγκεφάλου, με απώτερο στόχο την άλωση της εκάστοτε εξουσίας από τα αντιπολιτευόμενα κόμματα. Εξαιρετικά σπανίως υπηρετείται η αλήθεια, εφόσον ποτέ σχεδόν δεν παρουσιάζονται χωρίς κομματική χροιά τα διάφορα γεγονότα. Ο ρόλος των μέσων μαζικής ενημέρωσης με αυτό τον τρόπο λειτουργεί διαλυτικά συνήθως στη συνείδηση των ακομμάτιστων πολιτών, που και αυτοί τείνουν να καταστούν είδος εν ανεπαρκεία.
Και ενώ οι πολιτικοί «κονταροκτυπιούνται» για την άλωση της εξουσίας, σημαντικά και ουσιαστικά θέματα που αφορούν το κράτος και το έθνος, όπως είναι η οικονομία, η ακρίβεια και η ανεργία, το χαμηλό επίπεδο της παρεχομένης παιδείας, η υπογεννητικότητα, η πληθυσμιακή αλλοίωση με την ανεξέλεγκτη είσοδο νόμιμων και παράνομων μεταναστών, η έξαρση της διαφθοράς, η αύξηση της εγκληματικότητας, και άλλα, παραμένουν στο περιθώριο της ενεργητικότητας τόσο της κυβερνήσεως όσο και της αντιπολιτεύσεως.
Θα παραθέσουμε προς τούτο μερικά ενδεικτικά παραδείγματα από την πληθώρα που θα μπορούσε κάποιος να αναφέρει.
Πρώτο, το ζήτημα της ονομασίας της πρώην γιουγκοσλαβικής δημοκρατίας της Μακεδονίας. Ενώ το κράτος αυτό εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από την οικονομική δραστηριότητα των ελληνικών επιχειρήσεων και την παρεχομένη προς αυτό ελληνική οικονομική βοήθεια, η ελληνική διπλωματία απέτυχε και συνεχίζει να αποτυγχάνει στο να πείσει τη διεθνή κοινότητα για τα ελληνικά δίκαια, κυρίως τον σφετερισμό της πολιτιστικής κληρονομιάς της Μακεδονίας, που δεν είναι παρά μόνο ελληνική.
Η παράλογη θέση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής ότι το μόνο που εκκρεμεί στις διμερείς σχέσεις με το κράτος αυτό είναι το όνομα και όχι η εθνικότητα και η γλώσσα στερεί από την Ελλάδα τη δυνατότητα να πείσει για το ψευδεπίγραφο της λεγόμενης «μακεδονικής» γλώσσας και «μακεδονικής» ταυτότητας των πολιτών αυτού του κράτους, αφού πασιφανώς η γλώσσα τους είναι παραλλαγή της σλαβικής.Και πώς είναι δυνατό να δεχτεί η ελληνική κυβέρνηση με μακεδόνα πρωθυπουργό την ονομασία που προβάλλεται «Βόρεια Μακεδονία»;
Στη συνείδηση όλων το Βόρεια Μακεδονία σημαίνει ότι υπάρχει και η Νότια, και έτσι ενισχύεται η ψευδεπίγραφη «αλυτρωτική», στην ουσία ιμπεριαλιστική, πολιτική των Σκοπίων έναντι της Ελλάδος.
Δεύτερο, ο εξευτελισμός της Ελλάδος από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, αφού εξαιρεί από την κατάργηση της θεώρησης βίζας τους Έλληνες πολίτες, ενώ την παραχωρεί σε άλλα 17 κράτη. Ποια είναι η αντίδραση της Ελληνικής κυβερνήσεως; Μία φραστική πιθανόν διαμαρτυρία και τίποτα περισσότερο!
Και όμως οι ΗΠΑ έχουν τεράστια στρατηγικά συμφέροντα στην Ελλάδα, τα οποία μένουν άθικτα, όπως είναι π.χ. ο ναύσταθμος στη Σούδα της Κρήτης. Γιατί δεν αξιοποιείται αυτό προς το συμφέρον της χώρας μας;
Τρίτο, η πρόσφατη εκλογή της Τουρκίας ως μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας. Τι έπραξε η Ελλάδα για να αποτρέψει μια τέτοιαν εξέλιξη; Πώς είναι δυνατόν ένα κράτος που κατάφωρα παραβιάζει τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας να εκλέγεται μέλος αυτού; Ενώ η Τουρκία διέθεσε δεκάδες εκατομμύρια δολλάρια για επίτευξη αυτού του στόχου κατά την τελευταία πενταετία και ανέπτυξε αξιόλογη διπλωματική δραστηριότητα, η Ελλάδα «ομφαλοσκοπεί» με επίκεντρο τα λεγόμενα σκάνδαλα.
Τέταρτο, ενώ στην Κύπρο άρχισε ένας διάλογος μεταξύ του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και του ηγέτη της τουρκοκυπριακής κοινότητας σε μια προσπάθεια εξεύρεσης βιώσιμης και δίκαιης κατά το δυνατόν λύσης, η κυβέρνηση της Ελλάδος παραμένει απλός θεατής των εξελίξεων. Ποια βοήθεια προσφέρει στην ελληνοκυπριακή πλευρά διεθνώς, ποια διπλωματική δραστηριότητα αναπτύσσει για να πείσει για τα δίκαια των ελληνοκυπρίων; Ελαχίστη ή ουδεμία, αυτή είναι η τραγική απάντηση. Παραμένει θεατής των εξελίξεων κρυβόμενη πίσω από το απατηλό παραπέτασμα ότι η Κυπριακή πολιτική ηγεσία έχει τον πρώτο και κυρίαρχο ρόλο.Δεν είναι η Ελλάδα μία από τις τρείς εγγυήτριες δυνάμεις, βάσει των συμφωνικών Ζυρίχης Λονδίνου, της ανεξαρτησίας και της ακεραιότητος της Κυπριακής Δημοκρατίας;
Ο προσεκτικός παρατηρητής των εξελίξεων θα διαπιστώσει, λαμβάνοντας υπόψη τα όσα συμβαίνουν στην ελληνική πολιτική σκηνή το τελευταίο διάστημα, καθώς και τα δημοσιεύματα του τύπου και τις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές, ότι επιτελείται μια σταδιακή, που κατά το διάστημα μετά τη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι εντατικοποιήθηκε, προσπάθεια καθηλώσεως του γοήτρου του πρωθυπουργού της χώρας, του Κώστα Καραμανλή, με απώτερο στόχο την ανατροπή της κυβερνήσεώς του.
Δεδομένου ότι οι ΗΠΑ εξέφρασαν επανειλημμένως τη δυσαρέσκειά τους, τόσο για την άσκηση από την Ελλάδα του δικαιώματος της αρνησικυρίας για την ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ, που ερχόταν σε άμεση σύγκρουση με τους αμερικανικούς σχεδιασμούς στην περιοχή, όσο και για τις συμφωνίες με τη Ρωσσία για τους αγωγούς πετρελαίου και φυσικύ αερίου, που επίσης ενόχλησε τις ΗΠΑ, θα μπορούσε κανείς, έχοντας υπόψη τις παρόμοιες μεθόδους που χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν οι ΗΠΑ με αιχμή του δόρατος την ΣΙΑ, να υποθέσει ότι πολλοί και από τους πολιτικούς και από τους δημοσιογράφους, εν γνώσει ή εν αγνοία τους, υπηρετούν αυτό τον συγκεκριμένο αμερικανόπνευστο στόχο, την απαλλαγή δηλαδή από τον ενοχλητικό γι’ αυτούς Κώστα Καραμανλή.
Τούτων λεχθέντων, θα πρέπει η σημερινή κυβέρνηση να προσεγγίσει τα πολλά προβλήματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία με ειλικρίνεια και θάρρος, αλλά προπαντός με τη μεγαλύτερη κοινωνική συναίνεση. Το «σεμνά και ταπεινά» δεν πρέπει να παραμείνει κενός λόγος, αλλά να γίνει βίωμα των κυβερνώντων και των στελεχών της παράταξης. Φαινόμενα αλαζονείας αλλοτριώνουν τους κυβερνώντες από τους πολίτες και οδηγούν αργά ή γρήγορα με μαθηματική ακρίβεια στην πτώση και την παρακμή.
Ο έλληνας πολίτης περιμένει από τους πολιτικούς ταγούς να δίνουν το παράδειγμα και το πρότυπο του αδιάφθορου και του απλού, του ειλικρινούς υπουργού και πραγματικού υπηρέτη του συνόλου. Η αναβάπτιση των πολιτών και της πολιτικής περνάει μέσα από τους ηγέτες. Είναι επείγουσα αυτή η ανάγκη, για να μην επαναλάβουμε και πάλι τη σοφή λαϊκή παροιμία ότι «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου