( 12.1.2011)
Ο Λαός – το κύριο πρόσωπο του δράματος – οξύνους, ανθρωπιστής, προσηνής και φιλικός, ευαίσθητος, οραματιστής, πολιτικοποιημένος, συγχρόνως όμως ημιμαθής, ανιστόρητος, εγωκεντρικός, καταναλωτικός, ηδονιστής και αντιφατικός, πολυλογάς, ευκολόπιστος, απείθαρχος, ανοργάνωτος, ασυνεννόητος και ασυνεργάσιμος και εθνικά ευνουχισμένος, αφιονισμένος από τις κενές μεγαλοστομίες [π.χ. «ο λαός στην εξουσία»] και την εκπλήρωση των ακόλαστων εν πολλοίς επιθυμιών του με τις ασύνετες σπατάλες του δημοσίου χρήματος [π.χ. «Τσοβόλα, δός τα όλα»] και την κακοδιαχείριση των πακτωλών από τα Ευρωπαϊκά προγράμματα από τον μεταδικτατορικό Μεσσία και από τις συνεχόμενες κομματικές Σειρήνες του Λαϊκισμού, για δεκαετίες διήγε τον βίον του μέσα σε μια πλασματική ευδαιμονία, ενώ γύρω του αντηχούσαν οι «γλυκιές» μελωδίες της καταστολής και του εφησυχασμού από τηλεοπτικούς διαύλους, συνοδευόμενες από ηδονιστικές φαντασιώσεις, με συνέπεια όχι μόνο να μην αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα, αλλά να θεωρεί την ονειρική πραγματικότητα ως αληθινή.
Έτσι, ανεπαίσθητα, όπως θα έλεγε ο Καβάφης, οδηγήθηκε στον προθάλαμο της αγχόνης, τον οποίο θεωρούσε ακόμη – όντας σε ημινάρκωση δεν μπορούσε να αντιληφθεί την πραγματικότητα – ως προθάλαμο της απόλυτης ευτυχίας, αφού έχοντας κλειστά τα μάτια «έβλεπε» μόνο με τη φαντασία του τις εικόνες που ηθελημένα και σκόπιμα του υπέβαλλαν οι κομπογιαννίτες ειδικευόμενοι μάγοι.
Τέλος, ευρισκόμενος σε αυτή την κατάσταση πρόβαλε μπροστά του το «δίλημμα»: να κρατηθεί στον θάλαμο που βρισκόταν ή να προχωρήσει στον … υποτιθέμενο παράδεισο, αφού «λεφτά υπήρχαν». Αποφάσισε να επιλέξει το δεύτερο, τον … υπεσχημένο παράδεισο! Εγκατέλειψε, λοιπόν, τον προθάλαμο της αγχόνης και οδηγήθηκε στον συνεχόμενο με αυτόν θάλαμο, τον θάλαμο της αγχόνης, πιστεύοντας – η πλύση εγκεφάλου επιτέλεσε το έργο της –ότι τώρα είναι η ώρα της απόλυτης ευτυχίας! Μπαίνοντας, ωστόσο, εξαναγκάστηκε να απογυμνωθεί από κάποια βάρη «περιττά» [π.χ. συντάξεις, μισθούς, εργασία κ.ά.], σύμφωνα με τον νέο κυβερνήτη, του οποίου το σύνθημα «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» το πήρε στα σοβαρά!
Ξαφνικά, ανεπαίσθητα και πάλι, ο Δήμιος φορώντας μια ιδιόμορφη στολή (παπούτσια γαλανόλευκα και πηλήκιο μετά της αστεροέσσης) και ακολουθούμενος από ένα πολυπληθέστατο χορό συνοδοιπόρων και χειροκροτητών πολυτελώς και χρυσοποικίλτως ενδεδυμένων, φόρεσε την χρυσίζουσα κουκούλα στο κεφάλι του Λαού, έδεσε με χειροπέδες πισθάγκωνα τα χέρια του, του φόρεσε την αγχόνη στον λαιμό, ενώ ακόμη εξακολουθούσε ο Δήμιος με τη συνοδεία εναρμονισμένης μονότονης μουσικής από μια Τρόϊκα μουσικών τσαρλατάνων να συνεχίζει «το βιολί» του, ενώ ο χορός των συνοδοιπόρων έψαλλε τον γνωστό σε όλους «μακαρισμό» «Μακαρία ἡ ὁδὸς ἥν πορεύῃ σήμερον, ὅτι ἡτοιμάσθη σοι τόπος ἀναπαύσεως», υποσχόμενος στον έκπληκτο πια Λαό ότι «όλα αυτά γίνονται για το καλό του» και ότι το μέλλον του θα είναι λαμπρόν!!!
Αυτός θα μπορούσε να είναι ένας από τους πολλούς Πλατωνικούς μύθους, οι οποίοι εκφράζουν με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο την πραγματικότητα, την οποία ο «λόγος» αδυνατεί να εκφράσει.
Με πιο απλά λόγια τη σκληρή σημερινή πραγματικότητα την περιγράφει σε άρθρο του ο πρώην υπουργός οικονομικών Μανώλης Δρεττάκης:
«Oι πολιτικές ηγεσίες των δύο κομμάτων εξουσίας που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία 36 χρόνια, συμπεριλαμβανομένης και της σημερινής, υπέσκαψαν τα θεμέλια [του κράτους] με πολλούς τρόπους. Δεν σεβάστηκαν την παράδοση, απαξίωσαν τους θεσμούς κομματικοποιώντας τα πάντα, μετέτρεψαν το κράτος σε κομματικό φέουδο προωθώντας σε καίριες θέσεις τους ημετέρους και όχι τους άξιους, υποβάθμισαν την Παιδεία, καλλιέργησαν συστηματικά ως ιδανικό τον καταναλωτισμό και τη με όποια μέσα, θεμιτά ή αθέμιτα, αύξηση του εισοδήματος και του πλούτου, υποτάχθηκαν στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και άφησαν, εξ αιτίας και της διαπλοκής τους με αυτά, να φουντώσει η διαφθορά, να διογκωθεί η παραοικονομία, η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή».
Αυτά παρατηρεί και προσθέτει ότι «το ξερίζωμα … της διαφθοράς, της ανεντιμότητας, της αισχροκέρδειας, της αναξιοκρατίας, της αναξιοπρέπειας, της κάθε μορφής ανηθικότητας, της τεμπελιάς κ.λπ.» αποτελεί βασική προϋπόθεση, για να επανέλθουν ή να αποκατασταθούν οι αξίες: του σεβασμού της αλήθειας, των θεσμών και της παράδοσης, της εντιμότητας και της αξιοκρατίας σε όλους τους τομείς, της εργατικότητας, της αγάπης και της αλληλεγγύης προς τους πάσχοντες αδελφούς μας».
Δυστυχώς, όμως, αυτό είναι αδύνατο, κατά την άποψή μας, εφόσον την εξουσία ασκούν εκείνοι που με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή ουσιαστική χρεοκοπία και υπέγραψαν την «κατοχή και την υποτέλεια» της Ελλάδος στους ξένους δανειστές και παρέδωσαν όχι μόνο «τα περιουσιακά στοιχεία» της χώρας στην βούλησή τους, αλλά και την «εθνική κυριαρχία» σε περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής του χρέους!
Αυτή η πρωτοφανής εκποίηση, για να μη χρησιμοποιήσουμε άλλη βαρύτερη λέξη, της εθνικής κυριαρχίας δεν έγινε ούτε όταν οι σιδερόφρακτες στρατιές του φασισμού, του Ιταλικού και του Γερμανικού, εισέβαλαν στην Ελλάδα, αλλά αντίθετα τόσο οι τότε ηγέτες όσο και ο λαός έδωσαν ως υπερήφανη και αρμόζουσα στις παραδόσεις του Έθνους απάντηση, το θρυλικό ΟΧΙ!
Ο Πλάτων στον Γοργία δίνει ένα σοφό παράδειγμα που ενισχύει το επιχείρημά μας. «Εάν θέλαμε», λέει ο Σωκράτης στον συνομιλητή του, «να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας στο δημόσιο ως ικανοί γιατροί … δεν θα εξετάζαμε εγώ και εσύ ο ένας τον άλλο ρωτώντας, αν κάποιος άλλος έγινε καλά εξαιτίας του Σωκράτη, ή δούλος ή ελεύθερος, και άλλα παρόμοια ερωτήματα για σένα;
Και αν βρίσκαμε ότι κανένας δεν θεραπεύτηκε, ούτε από τους ξένους ούτε από τους πολίτες, ούτε άνδρας ούτε γυναίκα, … δεν θα ήταν καταγέλαστο στ’ αλήθεια να φτάσουν οι άνθρωποι σε τέτοιο σημείο απερισκεψίας, ώστε, προτού ασκήσουμε το επάγγελμα αυτό στον ιδιωτικό τομέα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, και προτού επιτύχουμε και εξασκηθούμε με επάρκεια στην επιστήμη αυτή, να προσπαθήσουμε, όπως λέει και η παροιμία, να μάθουμε την τέχνη της κεραμικής αρχίζοντας από το πιθάρι; Και εμείς οι ίδιοι να επιχειρήσουμε να προσφέρουμε τις ιατρικές μας υπηρεσίες στο δημόσιο και να συμβουλεύσουμε και άλλους να κάνουν το ίδιο; Δεν θα ήταν αυτό ανόητο;»
Κανένας δεν θα πήγαινε σε ένα εγνωσμένα κακό γιατρό, για να τον θεραπεύσει ή για να πάρει ιατρικές συμβουλές! Γι’ αυτό και ο Ελληνικός λαός, στις πρόσφατες εκλογές, με τα υψηλά ποσοστά αποχής, άκυρου ή λευκού, έδωσε την απάντησή του στους πολιτικούς, η οποία δεν είναι άλλη από το «ΔΕΝ ΣΑΣ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΣΤΕ».
Η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, δυστυχώς, ακόμη δεν επετεύχθη, πρωτίστως λόγω της πλύσεως εγκεφάλου που συστηματικά ασκούν τα μέσα μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ), τα οποία βρίσκονται σε διατεταγμένη, όπως φαίνεται, υπηρεσία, Κύριος οίδε για ποιους λόγους και για ποια συμφέροντα!
Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: ποιες πιθανότητες υπάρχουν για ανατροπή του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος και την «συνταξιοδότηση» των σημερινών πολιτικών; Υπάρχει περίπτωση να «σωθεί» την τελευταία στιγμή ο παραπλανηθείς και συρθείς στην αγχόνη Λαός;
Πιστεύουμε ότι, όταν τελικά φτάσει ο κόμπος στο χτένι, που όπως δείχνουν τα πράγματα, δεν πρόκειται να αργήσει, τότε υπάρχει πιθανότητα να αναδειχτούν άνθρωποι ανιδιοτελείς, αδιάφθοροι, υπεύθυνοι, φιλοπάτριδες, αδέκαστοι, προσοντούχοι, οι οποίοι δεν θα έχουν εκκολαφθεί στα οικογενειακά πολιτικά τζάκια και δεν θα είναι δεσμευμένοι είτε σε εσωτερικά είτε σε εξωτερικά αφεντικά, στόχος των οποίων θα είναι όχι ο πλουτισμός, αλλά η προσφορά στην πατρίδα και τον τόπο.
Άνθρωποι που θα πιστεύουν ότι «μέγιστον κακόν» είναι η αδικία, αλλά ακόμη μεγαλύτερο κακό είναι να μην τιμωρείται αυτός που αδικεί, αυτός που βλάπτει τους άλλους και τον τόπο του, όπως για πρώτη φορά το εξέφρασε ο μεγάλος φιλόσοφος Σωκράτης.
Άνθρωποι που να πιστεύουν, όπως σωστά επισημαίνει ο Σωκράτης στον Πλατωνικό διάλογο Γοργίας, ότι η σωφροσύνη οδηγεί στην ευδαιμονία και η ακολασία στο αντίθετό της, ότι ο σώφρων είναι επόμενο ότι θα κάνει πάντοτε τα προσήκοντα, αυτά δηλαδή που πρέπει, και πράττοντας αυτά πράττει τα δίκαια, και όποιος πράττει τα δίκαια είναι δίκαιος. Δεν είναι στο χαρακτήρα του σώφρονος να επιδιώκει αυτά που δεν πρέπει ούτε να αποφεύγει αυτά που πρέπει. Αυτά που πρέπει, είτε καταστάσεις είναι αυτές είτε άνθρωποι είτε ηδονές ή λύπες θα επιδιώκει ή θα αποφεύγει και όπου χρειάζεται θα έχει υπομονή και καρτερία.
Ο σκοπός στον οποίο πρέπει να αποβλέπει κανείς στη ζωή του είναι, κατά τον Σωκράτη, να αποκτήσει και να ασκήσει ο άνθρωπος στην καθημερινή του ζωή τη σωφροσύνη, γιατί αυτή οδηγεί στην ευδαιμονία, και να αποφύγει όσο πιο πολύ μπορεί την ακολασία. Προς αυτό το σκοπό πρέπει να αποσκοπούν όλες οι ενέργειες τόσο του ιδίου όσο και της πολιτείας, πώς δηλαδή θα υπάρξει σε αυτόν δικαιοσύνη και σωφροσύνη για να είναι ευτυχισμένος. Να μην επιτρέπει οι επιθυμίες του να είναι ακόλαστες και μάλιστα να προσπαθεί να τις ικανοποιήσει, αθεράπευτο κακό, να ζει δηλαδή μια ζωή σαν του ληστή.
Ο συνεκτικός κρίκος των ανθρώπων είναι η κοινωνία, η φιλία, η κοσμιότητα, η σωφροσύνη, η ισότητα και η δικαιοσύνη.
Προϋπόθεση για επιτυχία της πολιτικής εξουσίας είναι, συνεχίζοντας λέει ο Σωκράτης, το να καλλιεργούνται και να εκπαιδεύονται οι πολίτες με βάση αυτές τις αξίες, ώστε να διαπλάθονται όσο το δυνατόν καλύτεροι. Αν η νοοτροπία δεν είναι καλή και πρέπουσα αυτών που πρόκειται να διαχειριστούν πολλά χρήματα ή να ασκήσουν εξουσία ή να πάρουν οποιαδήποτε άλλη δύναμη, κάθε άλλη ευεργεσία στους πολίτες είναι ανώφελη.
Προϋπόθεση δηλαδή της ευδαιμονίας των πολιτών είναι, αφ’ ενός, ο Λαός να εξέλθει από την κατάσταση του αφιονίσματος – και ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό είναι η ουσιαστική παιδεία - και, αφ’ ετέρου, όσοι ασκούν εξουσία να έχουν τις αρετές που αναφέρονται ανωτέρω και μοναδικός σκοπός της ζωής τους να είναι η προσφορά προς τους αρχομένους.
Η ερώτηση που ο Σωκράτης απευθύνει στον Καλλικλή, ο οποίος εκπροσωπεί τον τύπο του κακού πολιτικού ανδρός, που πιστεύει στο δίκαιο του ισχυροτέρου και στον άκρατο ηδονισμό, θα μπορούσε να απευθυνθεί σε κάθε πολιτικό άνδρα: «Για πές μας, ο Καλλικλής έκανε κάποιον από τους πολίτες καλύτερο, κάποιος που προηγουμένως ήταν πονηρός, άδικος, ακόλαστος και άφρων, εξ αιτίας του Καλλικλή έγινε καλός, είτε ξένος είτε ντόπιος, είτε δούλος είτε ελεύθερος; Ποιον με τη συναναστροφή σου τον έκανες καλύτερο άνθρωπο;»
Γι’ αυτό το λόγο, ο Σωκράτης αποφαίνεται ότι είναι από τους λίγους Αθηναίους, αν όχι ο μόνος από τους συγχρόνους του, ο οποίος ασκεί την αληθινή πολιτικη τέχνη, επειδή τους λόγους που κάθε φορά λέει δεν τους λέει «προς χάριν», δηλαδή για να ευχαριστήσει και να κολακέψει, αλλά αποβλέποντας «προς το βέλτιστον», αυτό δηλαδή που είναι το καλύτερο, και όχι «προς το ήδιστον», δηλαδή αυτό που είναι το πιο ευχάριστο.
Υπάρχει κάποιο πρότυπο ανδρός στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία που θα μπορούσε να χρησιμεύσει και ως πρότυπο για τους υποψήφιους πολιτικούς άνδρες; Πιστεύουμε ναι! Αυτό το προσφέρει ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος.
Άνθρωπος με βαθιά πνευματική καλλιέργεια, με ευγένεια και λεπτότητα ήθους, με πραγματική ταπείνωση, του οποίου οι πράξεις βρίσκονται πάντοτε σε αρμονία με τους λόγους, με απέραντη διάθεση προσφοράς χωρίς καμια απολύτως ιδιοτέλεια, άριστος σε όλα τα στάδια της ζωής του και σε όλες τις μορφές της σταδιοδρομίας του, με πραγματική χριστιανική αγάπη για τον συνάνθρωπό του, η οποία εκδηλώνεται με έργα και όχι μόνο με λόγια, χωρίς διακρίσεις, με σεβασμό στον πλησίον όποιος και να είναι αυτός, απέριττος, λιτός, ειλικρινής, που δεν προκαλεί ούτε με την πολυτέλεια ούτε με τα πλούτη ούτε με τον λόγο του, αλλά αντίθετα ζει σε ένα σπίτι που δεν θα το ζήλευε ούτε ο πιο φτωχός, σε ένα «κελί», που η ζωή του είναι, όπως και ο ίδιος ταπεινά το λέει, «μια λαμπάδα που συνεχώς λειώνει», για να φωτίσει τους άλλους, θα μπορούσε κανείς να προσθέσει.
Πώς αντιλαμβάνεται και πώς ασκεί την εξουσία; Την απάντηση την δίνει ο ίδιος: «΄Εχει θεοποιηθεί το άτομο, το κάθε άτομο και η μικρή του αλήθεια. Και η μικρή του εξουσία, την οποία μόλις την αποκτήσει, σπεύδει να την ασκήσει πάνω στους άλλους. Σκέφτομαι την προβολή μιας άλλου τύπου εξουσίας, όπως γίνεται μέσα από το πρόσωπο του Χριστού: όχι η εξουσία που καταδυναστεύει, αλλά μια εξουσία που διακονεί, όχι η εξουσία που περιφρονεί και μνησικακεί, αλλά η εξουσία που συγχωρεί και κατανοεί. Είναι ένας άλλος τύπος εξουσίας … την εξουσία της αγάπης, όχι την αγάπη για την εξουσία» [Βλ. Νίκου Ξυδάκη, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 31.12.10 – 2.1.11]
Απαιτείται, βέβαια, ο Λαός να εξέλθει από την κομματική αποχαύνωση και να βρίσκεται σε εγρήγορση, ώστε, όταν κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι θα έχουν ήθος ανάλογο με αυτό που σκιαγραφήθηκε πιο πάνω, αποφασίσουν να αναλάβουν τα ινία αυτού του τόπου, να προσφέρει την ουσιαστική και αμέριστη υποστήριξή του σε αυτούς, με στόχο την εκ θεμελίων αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, αλλά και της συλλογικής και ατομικής νοοτροπίας. Είναι η μοναδική οδός μόνιμης εξόδου από την πολιτική, οικονομική και πνευματική κρίση που μαστίζει τη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες. «Ο δήμου έρως» που ενυπάρχει στην ψυχή των πολιτικών, η αγάπη δηλαδή της εξουσίας, είναι απολύτως αναγκαίο να αντικατασταθεί από τον έρωτα για ανιδιοτελή προσφορά στο λαό, με μοναδικό στόχο την ευδαιμονία του και το καλό της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου