ΑΠΟΥΣΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΣΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΜΑΣ ΘΕΜΑΤΑ

(Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009)

Μια μονομερής δήλωση του υπουργού εξωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας στο Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων, ήτοι των Υπουργών Εξωτερικών των 27 μελών της ΕΕ, ότι δηλαδή επιφυλάσσει το δικαίωμα να θέσει  μελλοντικά όρους και προϋποθέσεις για να ανοίξουν έξι διαπραγματευτικά κεφάλαια για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πανηγυρίζεται από το κυβερνών κόμμα της Κύπρου, το ΑΚΕΛ, το οποίο αυτοβαυκαλίζεται για τη μεγάλη τάχα αυτή υπό τις περιστάσεις επιτυχία.

Οι επαναλαμβανόμενες τον τελευταίο καιρό μεγαλοστομίες τόσο του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Χριστόφια, ότι η Τουρκία δεν θα παραμείνει αλώβητη, εφόσον δεν συμμορφωθεί με τις αναληφθείσες υποχρεώσεις της προς την ΕΕ, όσο και του Υφυπουργού Εξωτερικών της Ελλάδος Δρούτσα ότι δήθεν «η Τουρκία πρόκειται να αξιολογηθεί αυστηρά και αντικειμενικά για όσα έπραξε και όσα δεν έπραξε» (Βήμα 6.12.2009) έμειναν μετέωρες και απέδειξαν για πολλοστή φορά την αδυναμία, την αναποφασιστικότητα και την απουσία στρατηγικής για την εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων.

Η Ελλάδα, επειδή βρίσκεται στο χείλος της οικονομικής κατάρρευσης, καταχρεωμένη, με ένα δημόσιο χρέος που όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις κατάφεραν να συσσωρεύσουν στις πλάτες του ελληνικού λαού με την σπάταλη διαχείριση του δημοσίου χρήματος, εξαρτωμένη απόλυτα από το ξένο κεφάλαιο και τους ευρωπαίους εταίρους της, για να μπορέσει να αποφύγει την πτώχευση, αδυνατεί να υπηρετήσει τα δικά της εθνικά συμφέροντα. Χωρίς οικονομική ευρωστία είναι αδιανόητη μια ανεξάρτητη, περήφανη και πολύπλευρη εξωτερική πολιτική. Η οικονομική εξάρτηση σημαίνει και πολιτική εξάρτηση και συμμόρφωση με τις επιταγές των ισχυρών.

Υποχρεώνεται έτσι σε μια εσωστρέφεια, λόγω και των πολλών άλλων κρίσιμων συσσωρευμένων προβλημάτων, όπως είναι η ανεργία, το ασφαλιστικό, η υπογεννητικότητα, η όλο και αυξανόμενη αναρχία και εγκληματικότητα, η αλλαγή του δημογραφικού χάρτη της χώρας με την ανεξέλεγκτη έλευση εκατοντάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών, η κρίση στην παιδεία, κ.ά., και αδυνατεί να αντιληφθεί πόσο σημαντικά εθνικά συμφέροντα διακυβεύονται τόσο στην ελληνική επικράτεια όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο, και αδυνατεί να αντιδράσει αποτελεσματικά στον Τουρκικό ιμπεριαλισμό και επεκτατισμό, ο οποίος από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 κερδίζει συνεχώς σε βάρος της Ελλάδος (το πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως, η δημογραφική αλλοίωση στην Ίμβρο και στην Τένεδο, η δράση του τουρκικού προξενείου στη Θράκη και η σταδιακή εκπλήρωση των τουρκικών σχεδίων, η εισβολή και κατοχή της μισής Κύπρου και η τουρκοποίησή της με τις εκατοντάδες χιλιάδες εποίκους με απώτερο επανειλημμένως διακηρυχθέντα στόχο την κατάληψη μακροπρόθεσμα ολόκληρης της Κύπρου, η δημιουργία «γκρίζων ζωνών» και η αμφισβήτηση του μισού Αιγαίου, η συμφωνία της Μαδρίτης με την αναγνώριση εκ μέρους της Ελλάδος των «ζωτικών συμφερόντων» της Τουρκίας στο Αιγαίο, η παρεμπόδιση επέκτασης των χωρικών υδάτων της Ελλάδος στα 12 ναυτικά μίλια, οι καθημερινές παραβιάσεις και παραβάσεις του εθνικού εναέριου χώρου, η αμφισβήτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Ελλάδος και της Κύπρου, η ανενόχλητη πορεία της για ένταξη στην Ενωμένη Ευρώπη, κ.ά.).

Ενώ στην Κύπρο συντελέστηκαν και συντελούνται εγκλήματα πολέμου (η εθνοκάθαρση στο κατεχόμενο τμήμα, η καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς, η μετονομασία χωριών, πόλεων, οδών και τοποθεσιών, ο συνεχιζόμενος εποικισμός, η εν ψυχρώ εκτέλεση αιχμαλώτων πολέμου, όπως αποδεικνύεται από τις καθημερινές σχεδόν εκταφές ομαδικά εκτελεσθέντων ελληνοκυπρίων στρατιωτών και πολιτών, η καταπάτηση των ελληνοκυπριακών περιουσιών, η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τον τουρκικό στρατό κ.ά.), ούτε η Κυπριακή κυβέρνηση ούτε η Ελληνική διανοούνται να καταγγείλουν την Τουρκία στα διεθνή δικαστήρια και στους διεθνείς οργανισμούς, παρόλο που έχουν στα χέρια τους τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), δήθεν για να μη διαταράξουν το «καλό» κλίμα στις σχέσεις των δύο χωρών ή το «καλό» κλίμα στις συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις για επίλυση του Κυπριακού.

Ο Χριστόφιας διαπραγματεύεται το Κυπριακό πρόβλημα, χωρίς να έχει μια ομάδα συμβούλων από αναγνωρισμένους διεθνώς νομικούς και συνταγματολόγους, και γι’ αυτό το λόγο προβαίνει σε αλλοπρόσαλλες δηλώσεις και κάνει απαράδεκτες «προσφορές», χωρίς κανένα ουσιαστικό αντάλλαγμα, όπως είναι η εκ περιτροπής προεδρία, η παραμονή 50.000 εποίκων, η σταθμισμένη ψήφος για την εκλογή προέδρου και αντιπροέδρου (πράγμα που ισοδυναμεί με αριθμητική ισότητα του 18% με το 82%), η συζήτηση του περιουσιακού, παρόλο που υπάρχουν πολλές αποφάσεις του ΕΔΑΔ, οι οποίες αναγνωρίζουν το αναφαίρετο δικαίωμα του ιδιοκτήτη. Συζητά τη λύση του κυπριακού προβλήματος με την οπτική γωνία του ΑΚΕΛ, προσδοκώντας συνεργασία με το αντίστοιχο κομμουνιστικό κόμμα του τουρκοκύπριου ηγέτη Ταλάτ, για να καρπούται την εξουσία και μετά την οποιαδήποτε λύση, όπως αποδεικνύεται από σχετικά απόρρητα έγγραφα και δημοσιογραφικές πληροφορίες.

Εμφορούμενος από την ουτοπική αντίληψη ότι ο ίδιος, ως γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ, μπορεί να καταλήξει σε συμφωνία με τον «σύντροφο» Ταλάτ, διακήρυξε την αρχή για «Κυπριακή λύση», λύση δηλαδή που θα προέλθει μέσα από τις διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Παραγνώρισε σκόπιμα το γεγονός ότι οι ηγέτες της τουρκοκυπριακής κοινότητος είναι εγκάθετοι και ανδρείκελα της Άγκυρας. Ακόμα και να θέλουν δεν μπορούν να εισηγηθούν οτιδήποτε που δεν το εγκρίνει η Άγκυρα. Πώς λοιπόν είναι δυνατή μια «Κυπριακή λύση»;

Και όχι μόνο αυτό. Παρόλο που ο κυπριακός ελληνισμός απέρριψε με τη συντριπτική πλειοψηφία του 76%  το κατάπτυστο σχέδιο Ανάν, ο Χριστόφιας και οι σύντροφοί του σύμβουλοι διαπραγματεύονται έχοντας στο τραπέζι ως αφετηρία των συζητήσεων τις πρόνοιες του σχεδίου αυτού.

Δυστυχώς, με την πολιτική Χριστόφια συμπλέει και ο ΔΗΣΥ με πρωτοστάτη τον Αναστασιάδη, τον υπέρμαχο του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του 2004, τον άνθρωπο που πρόσφατα σε συνάντησή του με τον Ταλάτ στο Λονδίνο τον αποκάλεσε «εξοχώτατο»!

Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα αρκετές αντιστάσεις, τόσο από ομάδες ανεξάρτητων και ελεύθερων πολιτών, από παλαίμαχους πολιτικούς, αλλά και από τον λαό, ο οποίος στην πλειονότητά του δεν υπακούει στα κελεύσματα των πολιτικών του ηγεσιών, αλλά αποφασίζει με βάση την κοινή λογική και το πραγματικό συμφέρον του τόπου.

Ο Βάσος Λυσσαρίδης, πολιτικός που δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως εθνικιστής ή ακροδεξιός, επιτίθεται συχνά με δριμύτητα κατά των παρεκκλίσεων του Χριστόφια  για τους χειρισμούς του στις συνομιλίες, καθώς και κατά των «νεοφιλοσόφων του πολιτικού μαζοχισμού που θεωρούν εθνικισμό την αναφορά σε εθνικές ρίζες». Οι παρεκκλίσεις «οδηγούν όχι μόνο σε διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, σε διχοτόμηση και επικυριαρχία της Τουρκίας, στις τυχόν ελεύθερες περιοχές, αλλά και σε αλεξανδρεττοποίηση με τη νομιμοποίηση του εγκλήματος του εποικισμού».

Ο επαναλαμβανόμενος στόχος της Τουρκίας είναι ένας συνεταιρισμός δύο λαών, δύο κρατών, δύο θρησκειών, νομιμοποίηση του σφετερισμού ελληνοκυπριακών περιουσιών, εγγυητικά και επεμβατικά δικαιώματα, παρθενογένεση δηλ. διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, η παραμονή του τουρκικού κατοχικού στρατού και η μετατροπή της Κύπρου σε προτεκτοράτο της με περιορισμένη εθνική κυριαρχία και αποστρατικοποιημένη και ανήμπορη μελλοντικά να υπερασπιστεί τον εαυτό της και να υπερασπίσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Η δε Βρετανική κυβέρνηση, η οποία φέρει την κύρια ευθύνη για τα δεινά του Κυπριακού λαού, το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι η εσαεί διατήρηση των «κυρίαρχων» Βρετανικών βάσεων στο νησί, και η στάση της, όπως φάνηκε για άλλη μια φορά στην πρόσφατη σύνοδο των Υπουργών Εξωτερικών, είναι άκρως εχθρική. Και όμως ο Χριστόφιας προσπαθεί να είναι αρεστός πρωτίστως στους Αγγλοαμερικανούς, γλείφει δηλαδή εκεί που, πρωτύτερα ως γενικός γραμματέας του κομμουνιστικού κόμματος, έφτυνε!

Ο πρόεδρος Χριστόφιας κάνει την μια «προσφορά» μετά την άλλη, όπως π.χ. με την αποδοχή της παραμονής δεκάδων χιλιάδων εποίκων, αλλά και την αποστρατικοποίηση της μελλοντικής  Ομόσπονδης Κυπριακής Δημοκρατίας, χωρίς τουλάχιστον να τις εντάσσει στα διαπραγματευτικά πλαίσια παίρνοντας κάποιο αντίστοιχο αντάλλαγμα. Σοβαρότατος και πραγματικός είναι ο κίνδυνος αφανισμού του Ελληνισμού της Κύπρου σε μια τέτοια περίπτωση, δηλ. της αποστρατικοποίησης, όπως με αδιάσειστα στοιχεία σε μια εξαιρετική ανάλυση του προβλήματος αυτού σε σχέση με την ασφάλεια της Κύπρου αποδεικνύει ο πρώην Υπουργός Άμυνας και πρώην Υπαρχηγός του Γενικού Επιτελείου ΕΘΝΙΚΗΣ ΦΡΟΥΡΑΣ, αντιστράτηγος εν αποστρατεία Φοίβος Κλόκκαρης (σε διάλεξή του στις 2.12.2009). 

Προκαλεί θλίψη, οργή και προβληματισμό συνάμα σε κάθε ορθά σκεπτόμενο Έλληνα, αφενός, η παντελής ουσιαστική αδιαφορία της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας για τα τεκταινόμενα στην Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο, και, αφετέρου, η ενδοτική και ανερμάτιστη πολιτική του προέδρου Χριστόφια στις συνομιλίες.

Εκτός του ότι δίνει άλλοθι στην Τουρκία, με τις συνεχείς και επαναλαμβανόμενες δηλώσεις του ότι «στρώσαμε το χαλί στην Τουρκία για να επέμβει», απενοχοποιώντας έτσι τον τουρκικό ιμπεριαλισμό και επεκτατισμό, με τη δήλωσή του κατά τον εορτασμό της επετείου της ίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας ότι ο ελληνικός φασισμός φταίει για τα δεινά της Κύπρου, χωρίς καμιά αναφορά στην  παράνομη εισβολή της Τουρκίας και την κατοχή, άρχισε τις συνομιλίες, παρακάμπτοντας τη συμφωνία της 8^ης Ιουλίου που συνήψε ο Τάσος Παπαδόπουλος με τον Ταλάτ, χωρίς καμιά ουσιαστική προετοιμασία, όπως φάνηκε στη συνέχεια, με μόνο σύμβουλο ένα στέλεχος του ΑΚΕΛ, τον Τσιελεπή, ο οποίος δεν είναι συνταγματολόγος, υπέρμαχο του σχεδίου Ανάν, στον οποίο πρωτίστως οφείλονται τα τερατώδη λάθη του Χριστόφια και οι απαράδεκτες «προσφορές» του προς την τουρκική πλευρά (πώς μπορούμε να μιλούμε για τουρκοκυπριακή ηγεσία, όταν είναι γνωστό ότι με τις εκατοντάδες χιλιάδες των εποίκων την ηγεσία την καθορίζει η Άγκυρα;), όπως είναι η δήλωσή του για «συνεταιρισμό δύο συνιστώντων κρατών», κ.ά. 

Οι συνομιλίες συνεχίζονται και θα εντατικοποιηθούν τον Ιανουάριο, σύμφωνα με τουρκοκυπριακές ειδησεογραφικές πληροφορίες, με σκοπό την επίτευξη μιας συμφωνίας πριν από τις «προεδρικές» εκλογές στα κατεχόμενα, τον Μάρτιο του 2010.

Δύο εκδοχές υπάρχουν για την κατάληξη των συνομιλιών. Η πρώτη εκδοχή είναι να υπάρξει αδιέξοδο. Ποιος θα το χρεωθεί; Δυστυχώς, θα το χρεωθεί για άλλη μια φορά η δική μας πλευρά, θα κατηγορηθεί ότι δεν επιθυμεί λύση του προβλήματος, και θα γίνει προσπάθεια από τον ξένο παράγοντα, ιδιαίτερα τους Αγγλοαμερικανούς, για αναβάθμιση του ψευδοκράτους.

Η δεύτερη εκδοχή είναι να υπάρξει συμφωνημένο από τον Χριστόφια και τον Ταλάτ σχέδιο λύσης. Αυτό το σχέδιο λύσης, που θα περιλαμβάνει και τα μέχρι τούδε συμφωνηθέντα, συμπεριλαμβανομένων των «προσφορών» του κύπριου Προέδρου, δηλ. τη δημιουργία δύο συνιστώντων κρατών, την εκ περιτροπής προεδρία, την παραμονή των 50.000 εποίκων, τη σταθμισμένη ψήφο (δηλ. μια ψήφος τουρκοκυπρίου θα ισοδυναμεί με τέσσερεις ψήφους ελληνοκυπρίου), την με πλάγιο τρόπο νομιμοποίηση της καταπάτησης των ελληνοκυπριακών περιουσιών, την αποστρατικοποίηση, πιθανότατα την αποδοχή των εγγυητικών δικαιωμάτων της Τουρκίας κ.ά., θα παρουσιαστεί στις δύο κοινότητες για ταυτόχρονα δημοψηφίσματα.

Είναι εύλογο να περιμένει κανείς ότι οι τουρκοκύπριοι θα το υπερψηφίσουν, ενώ οι ελληνοκύπριοι θα το καταψηφίσουν. Οπότε, και πάλι υπαίτιοι του ναυαγίου θα θεωρηθούν οι ελληνοκύπριοι, με τις γνωστές συνέπειες. Δηλ., για να χρησιμοποιήσουμε μια λαϊκή παροιμία, «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα», εκεί μας οδηγεί η πολιτική Χριστόφια. Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι, οι προτάσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς να θεωρηθούν, όπως συχνά συνέβη στο παρελθόν από την τουρκοκυπριακή ηγεσία, ως κεκτημένα. Με αυτό τον τρόπο κατόρθωσε σταδιακά και μεθοδικά η μειοψηφία του 18% να απαιτεί σήμερα συνεταιρισμό δύο συνιστώντων κρατών!!!

Από δημοσιογραφικές πληροφορίες φαίνεται ότι οδεύουμε σε ένα συμφωνημένο σχέδιο λύσης. Αυτό ενισχύεται από το γεγονός ότι ο πρόεδρος Χριστόφιας αποφάσισε να προχωρήσει σε μια εκστρατεία ενημέρωσης των ελληνοκυπρίων για τη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας.

Ένα άλλο επικίνδυνο ενδεχόμενο που φαίνεται να το έχει συμφωνήσει με τον Ταλάτ ο πρόεδρος Χριστόφιας (βλ. δημοσιογραφικές πληροφορίες που προέρχονται από την εφημερίδα «Πολίτης» που υποστηρίζει τον Χριστόφια και δεν έχουν διαψευσθεί) είναι  «να παρουσιάσουν μια «σχεδόν συμφωνία» στα μέσα Φεβρουαρίου, ώστε να βοηθηθεί ο κ. Ταλάτ στον «προεκλογικό» για τις «προεδρικές» του Απριλίου. Οι δύο ηγέτες φέρονται να έχουν ήδη συζητήσει τρόπους και μεθοδολογία για να παρουσιάσουν στους πολίτες των δύο κοινοτήτων ότι βρίσκονται κοντά σε λύση, κι επομένως να υποστηρίξει ο κ. Ταλάτ πως θα πρέπει να «επανεκλεγεί» για να ολοκληρώσει τη συμφωνία. Ο «Πολίτης» αντιλαμβάνεται ότι στον προκαταρκτικό σχεδιασμό συζητήθηκε η δυνατότητα να υπάρξουν ευρύτατες συγκλίσεις στη διακυβέρνηση, τα ευρωπαϊκά θέματα, την οικονομία και σε ένα αρχικό βαθμό στο περιουσιακό».

Το εδαφικό και τα θέματα ασφάλειας, όπως είναι τα επεμβατικά δικαιώματα της Τουρκίας, ο κατοχικός στρατός και οι έποικοι, που είναι από τις πιο σοβαρές πτυχές του προβλήματος θα τα αφήσει εκτός της «ενδιάμεσης συμφωνίας» ο πρόεδρος Χριστόφιας! Η ενδιάμεση συμφωνία είναι, όπως πληροφορούμαστε, επιθυμία των Αγγλοαμερικανών, ώστε να ανοίξει διάπλατα ο δρόμος της Τουρκίας για την ΕΕ! Και βέβαια θα αποτελέσει το προστάδιο για την τελική επιβολή μιας λύσεως.

Η πρόσφατη εξέλιξη αποτελεί την νεκρώσιμη ακολουθία του Κυπριακού προβλήματος με συλλειτουργούς τόσο τον πρόεδρο Χριστόφια όσο και την κυβέρνηση Παπανδρέου, οι οποίοι στο όνομα μιας ψευδαισθησιακής παραμυθίας ή παραμυθιάσματος, ότι η πλήρης ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση αυτομάτως θα λύσει όλα τα προβλήματα τόσο στο Αιγαίο και τη Θράκη, όσο και στην Κύπρο, άδειασαν τη φαρέτρα τους από τα λίγα ισχυρά βέλη που διέθεταν ως πλήρη και ισότιμα (;) μέλη της ΕΕ.

Οι περίφημες αρχές και αξίες της ΕΕ, οι θεμελιώδεις αξίες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πάνω στις οποίες εδράζεται υποτίθεται η ΕΕ, η αρχή της αλληλεγγύης, το διεθνές δίκαιο, όλα αυτά που διακηρύσσονται μεγαλόστομα στη Συνθήκη της Λισσαβόνας, που άρχισε να ισχύει από τον Δεκέμβριο, ακυρώνονται εν ονόματι των ειδικών συμφερόντων των ισχυρών χωρών της ΕΕ. Αλλά, όπως σωστά παρατηρεί ο Δελαστίκ, οι Ευρωπαίοι αποφασίζουν με βάση την εξής απλή σκέψη: «αφού ούτε η Κύπρος και η Ελλάδα ζητούν «πάγωμα» ή «μπλοκάρισμα» των ευρωτουρκικών διαπραγματεύσεων, τι νόημα έχει να ασχολούμαστε εμείς με το αν η Τουρκία αναγνωρίζει ή όχι την Κυπριακή Δημοκρατία; Θα παραστήσουμε τους πιο φιλοκύπριους από τους … ίδιους τους Κύπριους και τους Έλληνες;»

Όταν η Τουρκία δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της απέναντι στην ΕΕ και την Κύπρο τώρα που βρίσκεται σε διαδικασία ένταξης, είναι δυνατό να αναμένει οποιοσδήποτε σώφρων άνθρωπος ότι θα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, όταν θα εισέλθει στην ΕΕ και θα έχει πλήρη δικαιώματα, και μάλιστα ενισχυμένα ως μια από τις πιο μεγάλες χώρες αυτής; Τότε είναι πιθανότερο ότι οι πιέσεις εκ μέρους της σε Ελλάδα και Κύπρο θα είναι ακόμη μεγαλύτερες και οι στόχοι της ευκολώτερα πραγματοποιήσιμοι.

Η πολιτική της Λευκωσίας δυστυχώς συνδιαμορφώθηκε κατά την πρόσφατη επίσκεψη του πρωθυπουργού της Ελλάδος στην Κύπρο, όπου ακούσαμε να μιλά για νέο οδικό χάρτη της Τουρκίας και άλλα παρόμοια … κουρουφέξαλα! Ο μεν Χριστόφιας βρήκε άλλοθι στις δηλώσεις του Έλληνα πρωθυπουργού, ο δε Παπανδρέου ακολουθεί μια συνειδητή πολιτική υποστήριξης της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας, όπως δυστυχώς και η προηγούμενη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, πολιτική υποτέλειας και οσφυοκαμπτισμού στους εκάστοτε σουλτάνους της Άγκυρας και στα υπερατλαντικά αφεντικά.

 

  

Σημείωση: θα πρέπει να επισημανθεί ότι, ενώ με βάση απόρρητο έγγραφο (παράγρ. 12) του ΟΗΕ ο κύπριος Πρόεδρος είχε προσφέρει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων την εκ περιτροπής προεδρία και τη σταθμισμένη ψήψο στις 3.22.2008, στην παρουσία του εκπροσώπου του ΟΗΕ Zerihoun, τριών συμβούλων του Χριστόφια και τεσσάρων του Ταλάτ, καθώς και δύο πρακτικογράφων, παίζοντας θέατρο είπε ότι κατέθεσε αυτή την πρόταση τον Σεπτέμβριο του 2009. Τόσο απρόσμενες ήταν αυτές οι «προσφορές» που ακόμη και ο Ταλάτ παρατήρησε έκπληκτος ότι μια τέτοια πρόταση για σταθμισμένη ψήφο ούτε στις συμφωνίες του 1960 ούτε στις ιδέες Γκάλι ούτε στο σχέδιο Ανάν υπήρχε! Την ίδια, δυστυχώς, τακτική φαίνεται να ακολουθεί ο Χριστόφιας και για την εντατικοποίηση των συνομιλιών τον Ιανουάριο και για την «ενδιάμεση» συμφωνία με τον Ταλάτ. Δεδομένων αυτών των διαπιστώσεων, δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο ο πρώην γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ και νυν Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας να έχει ήδη συμφωνήσει ένα σχέδιο λύσης με τον Ταλάτ και απλώς να παίζει θέατρο στις διαπραγματεύσεις, ώστε να μπορέσει να «πουλήσει» αυτό το σχέδιο στους Ελληνοκυπρίους.