(13 Αυγούστου 2010)
Ημερομηνίες ανεξίτηλες στην ιστορική μνήμη είναι η 15η και 20ή Ιουλίου και η 14η Αυγούστου 1974. Πραξικόπημα, τουρκική εισβολή (Αττίλας 1 και 2) και κατοχή του 37% του Κυπριακού εδάφους. 3.000 περίπου ελληνοκύπριοι νεκροί, οι περισσότεροι άμαχοι, εκτελεσθέντες εν ψυχρώ από τουρκικές και τουρκοκυπριακές δυνάμεις βάσει σχεδίου για τρομοκράτηση του πληθυσμού και εγκατάλειψη των πατρογονικών εστιών τους. 1619 αγνοούμενοι, μεταξύ αυτών 83 έλληνες αξιωματικοί και οπλίτες. Σύνολο, νεκροί και αγνοούμενοι, 4.619 άτομα!
Δηλαδή, το 1% περίπου του Ελληνοκυπριακού πληθυσμού! Αναλογικά με τον πληθυσμό, θα αναλογούσαν στην Ελλάδα 110.000 νεκροί, στις ΗΠΑ πλέον των 3 εκατομμυρίων, στη Βρεττανία 600.000! Εκτοπισμένοι από τις πατρογονικές τους εστίες 200.000 περίπου, δηλαδή το 40% του πληθυσμού! Θα αναλογούσαν στις ΗΠΑ 120.000.000!
Δυστυχώς, το λεγόμενο «Εθνικό Κέντρο» φάνηκε κατώτερο των περιστάσεων, εγκατέλειψε - για να μη χρησιμοποιήσουμε την αρμόζουσα στην περίσταση λέξη, που δεν είναι άλλη από την προδοσία – τις αγωνιζόμενες να αποκρούσουν τον Αττίλα 1 και 2 ελληνοκυπριακές και ελληνικές δυνάμεις. Τα τραγικά λάθη της στρατιωτικής ηγεσίας τόσο της Κύπρου όσο και της Ελλάδος χάρισαν στην Τουρκία μια ανέλπιστη νίκη!
Αλησμόνητο και τραγικά προδοτικό θα μείνει το επαίσχυντο «Κύριοι, πάτε για ύπνο», που δόθηκε από την Αθήνα στους εναγωνιούντες αξιωματικούς στο ΓΕΕΦ την νύκτα πρό της εκδήλωσης της τουρκικής αποβατικής επιχείρησης εναντίον της Κύπρου, την ώρα μάλιστα που όλα τα μέσα έγκαιρης προειδοποίσης ενημέρωναν για την πορεία του αποβατικού στόλου και όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης έδειχναν στα έκτακτα δελτία τους τις προετοιμασίες και τον απόπλου του τουρκικού στόλου!
Το σκοτεινό παρασκήνιο της προδοσίας είναι, δυστυχώς, δύσκολο να ανιχνευτεί και να αναδειχτεί.Ο λεγόμενος «φάκελος της Κύπρου» ανοίχτηκε για να κλειστεί σύντομα, λόγω πιθανότατα της εμπλοκής υψηλά ιστάμενων Ελλήνων πολιτικών και στρατιωτικών, αλλά και της μυστικής σύμπραξης και συνενοχής ξένων δυνάμεων, κατά πάσα πιθανότητα των ΗΠΑ, της Βρεττανίας και της Τουρκίας.
Γιατί η Ελλάδα «αρνείται να απαντήσει στα επανειλημμένα αιτήματα από την Κυπριακή Δημοκρατία για να δοθεί πρόσβαση σες μάρτυρες και σε αρχειακό υλικό που βρίσκεται στην Αθήνα», όπως καταγγέλλει ο πρόεδρος της κοινοβουλευτικής επιτροπής της Κύπρου κ. Σιζόπουλος, η οποία διερευνά τον «φάκελο της Κύπρου»;
Ωστόσο, γι’ αυτό το έγκλημα σε βάρος της Κύπρου τα γεγονότα (πολιτικά και στρατιωτικά) της εποχής δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία. Ότι υπήρξε προδοσία είναι βέβαιο πέραν πάσης αμφιβολίας.
Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα:
Ποιοι πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες συμμετείχαν στις μυστικές επαφές και συσκέψεις και συνεργάστηκαν με τους Αμερικανούς, τους Άγγλους και πιθανόν τους Τούρκους, ήταν ενήμεροι των σχεδίων για το πραξικόπημα, την εισβολή και, όπως φάνηκε, την επιδιωκόμενη διπλή ένωση, την κατάρρευση του στρατιωτικού κατθεστώτος στην Ελλάδα και την «επαναφορά» της δημοκρατίας;
Γιατί ο στρατηγός Μπονάνος την 21ή Ιουλίου έδωσε την εντολή στον τότε αρχηγό του Ναυτικού Αραπάκη, σύμφωνα με ισχυρισμό του τελευταίου, να διατάξει την επιστροφή των δύο σύγχρονων υποβρυχίων που έπλεαν προς την Κύπρο;
Και γιατί, όταν ο αντιπλοίαρχος Παναγιώτης Νικολόπουλος ζήτησε από τον Μπονάνο να διατάξει τη διασπορά του πολεμικού ναυτικού, ο Μπονάνος του απάντησε το πρωτοφανές στην ιστορία του Ελληνισμού «Οι Τούρκοι κτυπούν την Κύπρο. Εμείς είμαστε Ελλάς»;
Γιατί ο αρχηγός της αεροπορίας Παπανικολάου και ο αρχηγός Ενόπλων Δυνάμεων Μπονάνος διέταξαν την επιστροφή και την καθήλωση στο έδαφος των πολεμικών αεροσκαφών που βρίσκονταν σε πορεία προς τον στόχο ή ήταν έτοιμα να πετάξουν και να πλήξουν τις αποβατικές δυνάμεις;
Ποιοι διαβεβαίωσαν τους Τούρκους στο διάστημα από τις 23 Ιουλίου μέχρι και τις 14 Αυγούστου, ημέρα έναρξης του Αττίλα 2, δηλαδή στο διάστημα της λεγόμενης «εκεχειρίας», την οποία οι Τούρκοι ουδέποτε ετήρησαν, όταν οι Τούρκοι, εντελώς ανενόχλητοι, αποβίβαζαν στις ακτές της Κυρήνειας ολόκληρες μεραρχίες και εκατοντάδες άρματα και πυρομαχικά, για να τα χρησιμοποιήσουν στον Αττίλα 2, για την προδοτική απραξία και εγκληματική αδιαφορία της ελληνικής στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας στο διάστημα αυτό;
Γιατί η διαταγή του πότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, να ετοιμαστεί μεραρχία για να αποσταλεί στην Κύπρο, δεν εκτελέστηκε, και γιατί, αφού η ανώτατη στρατιωτική ηγεσία δεν υπάκουσε, δεν αντικαταστάθηκε από τον τότε Υπουργό Εθνικής Αμύνης Ευάγγελο Αβέρωφ;
Πώς δικαιολογείται η στάση του τότε Υπουργού Εθνικής Αμύνης Ευάγγελου Αβέρωφ απέναντι στους απείθαρχους ανώτατους στρατιωτικούς και η αναποφασιστικότητα και σύμπλευσή του με αυτούς, ώστε η Ελλάδα να μείνει αμέτοχη και απλός θεατής των γεγονότων, την ώρα που η Τουρκική αεροπορία έπληττε όχι μόνο τις ελληνοκυπριακές δυνάμεις, αλλά πρωτίστως τις δυνάμεις και το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ στην Κύπρο;
Γιατί ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, επαναλαμβάνοντας τα λόγια του τότε Υπουργού Εξωτερικών Γεωργίου Μαύρου, δήλωσε ότι «Αν η Ελλάδα έχει να διαλέξει μεταξύ πολέμου και ταπείνωσης, θα πολεμήσει», ενώ στη συνέχεια εγκατέλειψε την Κύπρο και μάλιστα, στις πιο κρίσιμες ώρες, πριν από τον Αττίλα 2, δήλωσε δια διαγγέλματος ότι «η Κύπρος είναι μακριά», λύνοντας έτσι τα χέρια των Τούρκων, ώστε ανενόχλητοι και σίγουροι πια ότι η Ελλάδα δεν θα επενέβαινε να συνεχίσουν την εφαρμογή της από πολλών ετών προσχεδιασμένης επιχείρησης για διχοτόμηση του νησιού;
Πώς δικαιολογείται η παρεμβολή του 6ου Αμερικανικού στόλου μεταξύ Κρήτης και Κύπρου και η πυκνή αεροπορική δραστηριότητα αμερικανικών αεροσκαφών εντός του ελληνικού εναέριου χώρου «νοτίως και ανατολικώς Κρήτης μέχρι Ρόδου … και στην περιοχή της Καρπάθου, νότια της Ρόδου και του Καστελλόριζου», με προφανή στόχο τη δημιουργία ενός είδους «φράγματος μεταξύ του ημετέρου εναέριου χώρου και αυτού της Κύπρου, προφανώς προς παρεμπόδιση τυχόν ελληνικής αεροπορικής ενέργειας προς Κϋπρο» (Πόρισμα της Βουλής); Ακόμη, ήταν δυνατόν ο στρατιωτικός ακόλουθος των ΗΠΑ στη Λευκωσία ταγματάρχης Γκόλσαπ να δράσει, χωρίς την άνωθεν εντολή από τους προϊσταμένους του στην Αμερική; Αυτός, σύμφωνα με τον διοικητή του Καναδικού αποσπάσματος των κυανοκράνων στην Κύπρο ταγματάρχη Τέϊν Ουίλερ, κατηύθυνε την προώθηση των Τούρκων εισβολέων προς το αεροδρόμιο Λευκωσίας συνεργαζόμενος μαζί τους!
Σε πλήρη συνεργασία με τους Αμερικανούς έδρασε και το Βρεττανικό πολεμικό ναυτικό, καθώς και η αεροπορία. Η συνεργασία των Βρεττανών με τους Τούρκους εισβολείς επιβεβαιώθηκε και με υποκλοπή τηλεπικοινωνιακών σημάτων μεταξύ του Βρεττανικού ελικοπτεροφόρου «Ερμής», που εκινείτο μεταξύ Καρπασίας και Κυρηνείας την κρίσιμη περίοδο της εισβολής.
Δυστυχώς, με εξαίρεση του Φινλανδικού αποσπάσματος των κυανοκράνων του ΟΗΕ, οι λεγόμενες «ειρηνευτικές δυνάμεις» του ΟΗΕ στην Κύπρο συνεργάστηκαν πλήρως με τους εισβολείς, παρέχοντας σημαντικές στρατιωτικές πληροφορίες και χάρτες στον αντίπαλο.
Τριάντα έξι (36) χρόνια μετά η κατοχή συνεχίζεται από τα τουρκικά στρατεύματα και η Τουρκία, κατά παράβαση όλων των διεθνών συνθηκών, εδραιώνει τα τετελεσμένα!
Η δημογραφική αλλοίωση είναι πλήρης, οι εκατοντάδες χιλιάδες παράνομοι έποικοι είναι πολλαπλασίως περισσότεροι από τους τουρκοκυπρίους, τα ονόματα των πόλεων και των χωριών εκτουρκίστηκαν, οι περιουσίες των ελληνοκυπρίων καταπατήθηκαν, τα μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς (νεολιθικοί οικισμοί, εκκλησίες και μοναστήρια, βιβλιοθήκες, πολύτιμο αρχειακό υλικό) καταστράφηκαν και λεηλατήθηκαν, σε μια συνειδητή και οργανωμένη από την Τουρκία επιχείρηση εξαφάνισης κάθε ελληνικου στοιχείου.
Η Ελλάς όλο αυτό το διάστημα, παρόλο που είναι εγγυήτρια της ανεξαρτησίας και της ακεραιότητας της Κύπρου δύναμη και παρόλο που έχει ζωτικότατα συμφέροντα στην περιοχή αυτή, μένει σχεδόν αμέτοχη και αδιάφορη, στηριζόμενη στο ψευδεπίγραφο δόγμα «η Λευκωσία αποφασίζει και εμείς συμπαραστεκόμαστε»!
Τα λάθη τόσο της Λευκωσίας όσο και των Αθηνών διαδέχονται το ένα το άλλο, ενώ οι Τούρκοι εδραιώνουν τα τετελεσμένα. Αντί μιας σθεναρής στάσης, σύμφωνης με τις ελληνικές παραδόσεις, η Ελληνική εξωτερική πολιτική έναντι της Τουρκίας στηρίχθηκε, δυστυχώς, στα «ζεϊμπέκικα» και στις «κουμπαριές» και στη «μυθολογία» ότι η ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. θα συμβάλει αυτομάτως στη λύση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων!
Δυστυχώς, οι Ελληνικές κυβερνήσεις επέδειξαν ασυγχώρητη και εγκληματική αδιαφορία απέναντι και σε ένα άλλο σοβαρότατο ανθρωπιστικό πρόβλημα, την τύχη των ελλαδιτών αγνοουμένων, για αρκετούς από τους οποίους υπήρχαν αδιάσειστες μαρτυρίες για την αιχμαλωσία τους και την μεταφορά τους στις φυλακές των Αδάνων [περίπτωση Βασίλη Σμυρλή, Νίκου Γιαννακόπουλου (για τον οποίο, 20 χρόνια μετά την εισβολή, όπως και για κάποιον άλλο 24 χρόνια μετά, υπήρξε μαρτυρία, ότι βρισκόταν σε τσιφλίκι στα βάθη της Ανατολίας), Στυλιανού Καλμπουρτζή (διοικητού της 181 μοίρας πυροβολικού), Παύλου Κουρούπη (διοικητού του 251 Τ.Π.), καθώς και άλλων 12 αγνοουμένων που εντοπίστηκαν στο Μπολού και στο Ντενιζλί της Τουρκίας].
Κι ενώ η Τουρκία διέπραξε κατά συρροήν εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στην Κύπρο (όπως γενοκτονία, ομαδικές εκτελέσεις μετσξύ των οποίων 170 εθνοφρουρών και πολιτών στο στάδιο «Πράξανδρος» στην Κυρήνεια, 270 ανδρών της Εθνικής Φρουράς που παραδόθηκαν στην περιοχή Κυθραίας, εν ψυχρώ δολοφονίες αμάχων ή ενστόλων, εθνοκάθαρση, εξευτελισμό της προσωπικότητας, εκτοπισμό, χωρισμό οικογενειών, βιασμούς και καταναγκαστική πορνεία, βασανιστήρια και απάνθρωπη μεταχείριση, στέρηση της ελευθερίας και παράνομες κρατήσεις, σφετερισμό περιουσιών, εποικισμό, καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς, κ.ά.), ούτε οι Κυπριακές ούτε οι Ελληνικές Κυβερνήσεις αξιοποίησαν πολιτικά αυτά τα στοιχεία, καταγγέλλοντας την Τουρκία και ζητώντας τη σύσταση ειδικών δικαστηρίων, όπως συνέβη σε άλλες διεθνείς υποθέσεις, αλλά αντίθετα, από ηττοπάθεια, η υποχωρητικότητα έναντι των απαιτήσεων της Τουρκίας οδήγησε σταδιακά σε πολιτικές θέσεις απαράδεκτες και εξευτελιστικές για τον Ελληνισμό.
Η Ελλάδα παρουσιάζεται ως ο ισχυρός και σταθερός υποστηρικτής της Τουρκίας για πλήρη ένταξη στην Ε.Ε., χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα, ενώ οι Κυπριακές Κυβερνήσεις, αρχής γενομένης από τον Μακάριο, ο οποίος αποδέχτηκε τη δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία, διολισθαίνουν σταδιακά σε απαράδεκτες για τον κυπριακό ελληνισμό θέσεις, όπως είναι η αποδοχή δύο συνιστώντων κρατών, η εκ περιτροπής προεδρία, η σταθμισμένη ψήφος, ίσος αριθμός δικαστών στο Ομοσπονδιακό Ανώτατο Δικαστήριο, συμφωνία συνεργασίας των συνιστώντων κρατών σε θέματα Ε.Ε., αστυνομίας, εξωτερικής πολιτικής, το δικαίωμα σύναψης διεθνών συμφωνιών από τα συνιστώντα κράτη κ.ά.
Το πρόβλημα εισβολής και κατοχής ξεχάστηκε στην πορεία από όλους, πρώτα από την Κυπριακή και την Ελληνική κυβέρνηση, και κατ’ επέκταση από τον ΟΗΕ και τα άλλα κράτη. Εστιάστηκε στην εξεύρεση ενός συμβιβασμό μεταξύ των δύο κοινοτήτων μέσα από τον διάλογο, απενοχοποιώντας έτσι την Τουρκία.
Δυστυχώς, η κυβέρνηση Χριστόφια, ξεκινώντας από λανθασμένη αφετηρία, την λεγόμενη «Κυπριακή λύση», την πίστη δηλ. ότι τα δύο αδελφά κόμματα, το τουρκοκυπριακό του Ταλάτ και το κομμουνιστικό ΑΚΕΛ, θα βρούν σύντομα συμφωνημένη λύση, χωρίς την επέμβαση τρίτων, και παραγνωρίζοντας ότι τόσο ο Ταλάτ όσο και ο Έρογλου ή οποιοσδήποτε άλλος ηγέτης των Τουρκοκυπρίων και των εποίκων είναι μαριονέττες της Τουρκίας, συνεχίζει τον ολισθηρό δρόμο των υποχωρήσεων, αψηφώντας τις αντιδράσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελληνοκυπρίων στις απαράδεκτες «προσφορές» του.
Απαράδεκτη επίσης είναι η συνειδητή προσπάθεια του Προέδρου Χριστόφια και του ΑΚΕΛ να εξισώσει τα μεμονωμένα και βεβαίως καταδικαστέα εγκλήματα από Ελληνοκυπρίους σε βάρος Τουρκοκυπρίων με τα συστηματικά και οργανωμένα από τον Τουρκικό στρατό και τους Τουρκοκυπρίους εγκλήματα πολέμου σε βάρος των Ελληνοκυπρίων, εγκλήματα που συνεχίζονται έως σήμερα, όπως είναι η κατοχή, ο εποικισμός, η άρνηση συνεργασίας για την εξακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων και πολλά άλλα. Δυστυχώς, σε αυτή την ακατανόητη προσπάθεια δεν λείπουν οι Εφιάλτες και οι μηδίζοντες, οι οποίοι, όπως λέει η παροιμία, «κουβαλούν νερό στον μύλο» του κατακτητή.
Ο δεδηλωμένος στόχος της Τουρκίας είναι ο πλήρης πολιτικός και στρατιωτικός έλεγχος της Κύπρου και μέσω αυτής της Ανατολικής Μεσογείου και αυτό προσπαθεί να το επιτύχει με τις επί δεκαετίες συνεχιζόμενες και σκόπιμα αναποτελεσματικές δικοινοτικές συνομιλίες και τον εξαναγκασμό της ελληνοκυπριακής πλευράς σε «παράδοση»!
Εν τω μεταξύ, η μεν Ελληνική κυβέρνηση είναι πλήρως αποστασιοποιημένη από τα τεκταινόμενα στην Κύπρο και λόγω της οικονομικής κρίσεως, αλλά και λόγω ιδεολογίας του Πρωθυπουργού της, οι δε Κυπριακές κυβερνήσεις και πολιτικά κόμματα ανερμάτιστα, 36 χρόνια μετά την εισβολή και την κατοχή, δεν κατάφεραν να χαράξουν και να ακολουθήσουν μια σταθερή πολιτική πορεία. Ο εκάστοτε Πρόεδρος ακολουθεί τη δική του προσέγγιση, παρόλο που υποτίθεται ότι το αποκαλούμενο «Εθνικό Συμβούλιο» συστάθηκε για τη χάραξη μια κοινής πολιτικής.
Αν αναλογιστεί κανείς τις παροχές της Κυπριακής Κυβερνήσεως προς τους Τουρκοκυπρίους, θα διερωτηθεί γιατί οι Τουρκοκύπριοι να επιθυμούν λύση! Από το 2004 μέχρι σήμερα οι Κυπριακές κυβερνήσεις κατάφεραν να ανυψώσουν το βιοτικό επίπεδο των τουρκοκυπρίων τριπλασιάζοντας το κατά κεφαλήν εισόδημά τους, δαπανώντας 169 εκατομμύρια ευρώ μέχρι το 2008! Δίνονται κοινωνικές παροχές, επίδομα τέκνου, φοιτητική χορηγία, χρήματα για συντήρηση τεμενών, μνημείων και κοιμητηρίων (την ώρα που 530 χριστιανικές εκκλησίες στα κατεχόμενα εχουν μετατραπεί σε ερείπια ή σταύλους), για συντήρηση φραγμάτων, υδρευτικών και αρδευτικών έργων, για εκπαίδευση σε ιδιωτικά σχολεία και για τη μεταφορά των σπουδαστών από τις κατεχόμενες προς τις ελεύθερες περιοχές, παροχή δωρεάν ηλεκτρικής ενέργειας (για να φωταγωγείται μεταξύ άλλων η τεράστια προκλητική σημαία στις πλαγιές του Πενταδάκτυλου), για ενδυνάμωση του δικτύου κινητής τηλεφωνίας!!!
Επίσης, η Κυπριακή Κυβέρνηση έχει εκδώσει σε τουρκοκυπρίους 57.000 ευρωπαϊκά διαβατήρια και 90.000 δελτία ταυτότητας! Όπως υπολογίζει το Τουρκοκυπριακό Εμπορικό Επιμελητήριο, εισρέουν ετησίως στις κατεχόμενες περιοχές 180 εκατομμύρια ευρώ περίπου!
Ο τουρκοκύπριος, επομένως, αντίθετα με όσα λέγονται για την «απομόνωσή» του, απολαμβάνει όλα τα δικαιώματα, θα έλεγα πολύ περισσότερα (αν προσθέσει κανείς τη δωρεάν και συχνά κατά προτεραιότητα ιατροφαρμακευτική και νοσηλευτική περίθαλψη), χωρίς καμιά απολύτως υποχρέωση!
Η αγωνία και ο αφόρητος πόνος όλων εκείνων που έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, πολύ περισσότερο εκείνων που για 36 χρόνια περιμένουν να μάθουν για την τύχη των αγνοουμένων μας, θα πρέπει να μας κρατούν σε εθνική εγρήγορση.
Οι καθημερινές σχεδόν ταυτοποιήσεις των εναπομεινάντων λειψάνων ομαδικά εκτελεσθέντων πολιτών και στρατιωτικών λειτουργούν ως μαχαιριές στη μνήμη και υπομνήσεις του καθήκοντος, που δεν πρέπει να είναι άλλο από την αποκατάσταση του δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την απελευθέρωση από τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής και τους εποίκους, όσος χρόνος και αν απαιτηθεί γι’ αυτό τον σκοπό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου