(Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010)
Η οικονομική κρίση που πλήττει τη χώρα μας, αποκλειστικό δημιούργημα των πολιτικών κομμάτων που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο από το 1974 και εντεύθεν, οφείλεται κατά κύριο λόγο σε μια θεμελιακή οικονομική αρχή, την οποία θεωρητικά διατύπωσε ο Ξενοφών στο περίφημο σύγγραμά του, τον Οικονομικό.
Αυτή η αρχή είναι η εξής:«Τὸ γὰρ τὰς μὲν δαπάνας χωρεῖν ἐντελεῖς ἐκ τῶν οἴκων, τὰ δὲ ἔργα μὴ τελεῖσθαι λυσιτελούντως πρὸς τὴν δαπάνην, ταῦτα οὐκέτι δεῖ θαυμάζειν, ἐὰν ἀντὶ τῆς περιουσίας ἔνδειαν παρέχηται», δηλαδή, όταν οι δαπάνες δεν αντιστοιχούν σε έργα που θα φέρουν εισοδήματα που όχι μόνο θα υπερκαλύψουν τις δαπάνες, τότε δεν πρέπει να απορή κανείς, αν το αποτέλεσμα αυτής της τακτικής είναι όχι η δημιουργία πλεονάσματος, αλλά η ένδεια. Ξοδεύει κανείς περισσότερα από τα εισοδήματά του; Συνέπεια είναι ο δανεισμός και η χρεωκοπία, και συνολικά η καταστροφή του οίκου ή της χώρας.
Αυτή την απλή οικονομική αρχή αγνόησαν συνειδητά οι κυβερνώντες τις τελευταίες δεκαετίες, ακολουθώντας λαϊκίστικες πολιτικές προς άγραν ψήφων και παραμονή στην εξουσία. Αντιπροσωπευτικό αυτής της πολιτικής νοοτροπίας είναι το περιβόητο «Τσοβόλα δός τα όλα!», που θα μείνει ανεξίτηλο στην οικονομική ιστορία αυτού του τόπου.
Με την ασύνετη πολιτική τους επεσώρευσαν στις πλάτες του λαού ένα δυσβάστακτο οικονομικό βάρος, ένα χρέος 300 δισεκατομμυρίων ευρώ και ένα δημόσιο έλλειμμα 12,7 %. Και παρόλο ότι γνώριζαν τη δύσκολη οικονομική κατάσταση της χώρας, σπατάλησαν δισεκατομμύρια ευρώ για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, φορτώνοντας στις πλάτες του λαού ακόμη περισσότερο χρέος.
Οι σπατάλες και η κακοδιαχείριση, η μη αξιοποίηση των ευρωπαϊκών ενισχύσεων και προγραμμάτων για τη δημιουργία ανταγωνιστικών υποδομών σε ένα νέο περιβάλλον παγκοσμιοποίησης, η εύκολη λύση του δανεισμού για την κάλυψη των τρεχουσών αναγκών, ο κομματισμός και το λεγόμενο «πολιτικό κόστος», η διόγκωση και η κομματικοποίηση της δημόσιας διοίκησης, η ατιμωρησία των υπευθύνων και η ανεξέλεγκτη πάσης φύσεως διαφθορά ήταν αναπόφευκτο ότι θα οδηγούσαν στο σημερινό κατάντημα.
Μεγάλο δημόσιο χρέος και ελλείμματα έχουν βέβαια και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Ιρλανδία, η Ισπανία και η Πορτογαλλία.
Εκείνο όμως που διαφοροποιεί τη χώρα μας από αυτές είναι ότι τα πολιτικά κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα από το 1974 και εντεύθεν κατόρθωσαν το ακατόρθωτο, δηλαδή να καταστήσουν τη χώρα μας το πιο αναξιόπιστο κράτος της Ε.Ε. και όχι μόνον.
Η αναξιοπιστία της χώρας μας είναι αποκλειστικό προϊόν τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ. Έλληνες πολιτικοί έκαναν λόγο για λογιστικά μαγειρέματα των οικονομικών μεγεθών για την είσοδο της χώρας μας στη ζώνη του ευρώ! Για κομματικούς λόγους, το 2004, η ΝΔ προχώρησε στη λεγόμενη «απογραφή», θέλοντας να πλήξη την προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, υποστηρίζοντας ότι το δημόσιο έλλειμμα ήταν μεγαλύτερο από αυτό που παρουσίαζε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Παρομοίως, και η προσφάτως εκλεγείσα κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, ανταποδίδοντας τα ίσα, ανέβασε το έλλειμμα από 6% (του Παπαθανασίου) σε 12,7%, κατηγορώντας τη ΝΔ για πλαστογράφηση των στατιστικών στοιχείων.
Οι κυβερνήσεις τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ είναι υπόλογες για την αναξιοπιστία της χώρας μας στο εξωτερικό. Η αναξιοπιστία είναι το χείριστο οικονομικό πλαίσιο που θα μπορούσε να δημιουργήση μια χώρα για τον εαυτό της. Μόνοι μας βγάλαμε τα μάτια μας, και όταν οι άλλοι μας αποκαλούν «τυφλούς», ή πιο συγκεκριμένα, ψεύτες και απατεώνες, οργιζόμαστε κιόλας για τους χαρακτηρισμούς!
Γιατί όμως οργιζόμαστε και αγανακτούμε εναντίον των ξένων εντύπων, όπως π.χ. του «Focus» και του «Der Stern», και σκίζουμε τα ιμάτιά μας ξεσπαθώνοντας πάλι με άκρατο λαϊκισμό εναντίον της Γερμανίας, ταυτίζοντας τους σημερινούς Γερμανούς με τους Ναζί, δεχόμενοι έτσι την κληρονομική ενοχή (!!!), πράγμα απαράδεκτο, και όχι εναντίον των δικών μας πολιτικών που κατήντησαν την Ελλάδα το μαύρο πρόβατο της Ε.Ε. και το πιο αναξιόπιστο μέλος της;
Είναι ψευδές αυτό που γράφεται ότι «θέλετε να γίνετε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά κανείς σας δεν θέλει να πληρώνει φόρους», ότι «είστε μόνο τότε πρόθυμοι να εργαστείτε, όταν παίρνετε φακελλάκι» ή ότι «οι πολιτικοί <σας> είναι λαϊκιστές»; Αν υπάρχουν υπερβολές και γενικεύσεις, είναι αυτονόητο σε μια πολιτική «γελοιογραφία», όπου η καρικατούρα στοχεύει στην ανάδειξη των ατελειών και των ελαττωμάτων, όπως στην προκειμένη περίπτωση. Πόσες φορές, και τώρα και πριν, τα ελληνικά ΜΜΕ χρησιμοποίησαν κατά κόρον αυτή την υπερβολή σε βάρος άλλων χωρών και άλλων ηγετών; Στις δημοκρατίες, όπου η ελευθερία του τύπου είναι σεβαστή, τέτοιες υπερβολές είναι συνήθεις. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο δημοσιογράφος δεν υπόκειται σε δεοντολογία και αρχές, που πρέπει να υπηρετή.
Όταν οι σημερινοί πολιτικοί ηγέτες με πρώτο τον πρωθυπουργό διαλαλούν, όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, μήνες τώρα σε κάθε ευκαιρία και σε κάθε βήμα ότι «βουλιάζουμε», ότι είμαστε σαν τον «Τιτανικό», ότι είμαστε στο χείλος της χρεωκοπίας, ποιος ευθύνεται για τη δημιουργία του αρνητικού κλίματος στις διεθνείς αγορές και στους διαφόρους οίκους αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας μας; Γιατί να μην αρπάξουν την ευκαιρία οι κερδοσκόποι για να αυξήσουν τα κέρδη τους σε βάρος της χώρας μας; Δυστυχώς, εκμεταλλευόμενοι αυτό το κλίμα οι κερδοσκόποι δανείζουν τη χώρα μας με επιτόκιο πέραν του 6% και σε λίγο, όπως προβλέπεται, πιθανόν το επιτόκιο δανεισμού θα ξεπεράσει το 9%!
Όταν η χώρα ταλανίζεται για χρόνια από δημαγωγικά συνθήματα και λαϊκίστικη κομματική νοοτροπία, από τις σπατάλες στο δημόσιο τομέα, από την υπέρμετρη αύξηση του δημόσιου τομέα με τις εκάστοτε κομματικές προσλήψεις, την ασυδοσία και την ατιμωρησία των υπευθύνων, τη διαφθορά σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου, το χρηματισμό προσώπων και πολιτικών κομμάτων, την αδιαφάνεια και την ανευθυνότητα, τη ρητορική υπερβολή και την έλλειψη ουσιαστικού διαλόγου για την επίλυση των χρόνιων προβλημάτων, πώς είναι δυνατόν η πατρίδα μας να ακολουθήση ρυθμούς ανάπτυξης που θα οδηγήσουν στην ευημερία των πολιτών;
Απαιτείται μια νέα «σεισάχθεια», ανάλογη του μεγάλου Αθηναίου νομοθέτη, του Σόλωνα, για να απαλλαγή ο λαός από το ασήκωτο αυτό βάρος. Είναι ανεπίτρεπτο οι πολίτες, κατά το κοινώς λεγόμενο, να πληρώνουν δεκαετίες τώρα τα σπασμένα των πολιτικών!
Ποιος όμως θα πληρώσει το «άχθος»; Τα μέτρα που εξαγγέλλονται είναι πρόδηλο ότι πλήττουν τα λαϊκά εισοδήματα. Ο λαός καλείται για άλλη μια φορά να σηκώση το βάρος για την προσωρινή μείωση του ελλείμματος. Αυτοί όμως οι οποίοι είναι υπαίτιοι για τη δημιουργία της οικονομικής κρίσης απολαμβάνουν τα προνόμιά τους, ωσάν να ήσαν ανεύθυνοι άρχοντες! Οι χαμηλόμισθοι υπάλληλοι του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα θα δουν τα εισοδήματά τους να μειώνονται, ενώ το κράτος θα συνεχίζη τις σπατάλες, οι βουλευτές θα απολαμβάνουν τις παχυλές αμοιβές τους και τα εξωφρενικά προνόμιά τους, και η χρηματοδότηση των κομμάτων για τις κομματικές φιέστες θα μείνη ανέγγικτη.
Εν μέσω αυτής της οικονομικής κρίσεως και των επώδυνων μέτρων σε βάρος του λαού, αποτελεί πρόκληση η περιγραφόμενη από τον Ν. Χασαπόπουλο στο «ΒΗΜΑ» της Κυριακής (28.2.10) ολονύκτια «φιέστα» της Αριστερής Πρωτοβουλίας του ΠΑΣΟΚ την Πέμπτη, με τις ουρές των πολυτελών αυτοκινήτων Lexus, Saab, Audi κλπ., και την παρουσία βουλευτών και πρώην βουλευτών, πρώην υπουργών, νεοδιορισθέντων επικεφαλής κρατικών τραπεζών και οργανισμών, περιφερειαρχών και νομαρχών, δημάρχων και συνδικαλιστών, πρώην προέδρου της Βουλής, συμβούλων , γενικών γραμματέων, αστυνομικών φρουρών και άλλων!
Η απάντηση στο ερώτημα, ποιος πρέπει να πληρώση για την οικονομική κρίση, βρίσκεται σε δυο πρακτικές που ίσχυαν στην αρχαία Αθηναϊκή δημοκρατία. Ένας από τους νόμους του Σόλωνα καθόριζε ότι οι άρχοντες όφειλαν να δώσουν όρκο ότι, εάν παραβούν ένα οποιοδήποτε νόμο, θα στήσουν χρυσόν ανδριάντα! Επιπλέον, υπήρχε συνεχής έλεγχος τόσο από την επίσημη πολιτεία όσο και από τους απλούς πολίτες για τη διαχείριση της εξουσίας, ιδιαίτερα μάλιστα σε περιπτώσεις διαχειρίσεως χρημάτων, οπότε έπρεπε να λογοδοτήσουν ενώπιον ενός δεκαμελούς λογιστικού σώματος. Και αν διαπιστωνόταν ότι κάποιος έκλεψε, καταδικαζόταν και υποχρεωνόταν να καταβάλη το δεκαπλάσιο, και το ίδιο ίσχυε, αν αποδεικνυόταν ότι κάποιος δωροδοκήθηκε.
Αναγκαία επίσης προϋπόθεση για την ανάληψη οποιουδήποτε αξιώματος ήταν η λεγόμενη «δοκιμασία», ο ἔλεγχος δηλαδή του ήθους και της συμπεριφοράς του υποψηφίου άρχοντος ενώπιον πάλιν ενός ειδικού προς τούτο σώματος. Μεταξύ των άλλων ηλέγχετο κατά πόσο πλήρωνε τους φόρους, καθώς και αν είχε εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις.
Η σύγχρονη δημοκρατία μας μπορεί, αν το θελήσουν οι πολιτικοί, να εισαγάγη αυτούς τους θεσμούς! Και δεν είναι οι μόνοι!
Αυτοί, λοιπόν, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για τη δημιουργία της σημερινής οικονομικής κρίσης και του τεράστιου χρέους των 300 δις και του ελλείμματος του 12,7%, αυτοί που κυβέρνησαν τον τόπο από τη μεταπολίτευση και μετά πρέπει να πληρώσουν για την έξοδο της χώρας από την κρίση, πληρώνοντας το αναλογούν σε αυτούς μερίδιο ευθύνης στο δεκαπλάσιο, για να δοθή επιτέλους ένα σωφρονιστικό μάθημα στους ασκούντες κάθε φορά την εξουσία ότι θα πρέπει να διαχειρίζονται τη δημόσια περιουσία με την πιο μεγάλη σύνεση και υπευθυνότητα, αλλά και να εδραιωθή στους πολίτες το αίσθημα της δικαιοσύνης και της αξιοπιστίας των πολιτικών.
Μία ακροτελεύτια επισήμανση: η οικονομική κρίση δεν είναι άσχετη με την πνευματική χρεωκοπία στην οποία οδηγήθηκαν οι Έλληνες από το ανεπαρκές για τη διαμόρφωση του ήθους εκπαιδευτικό σύστημα και την αντικατάσταση των παραδοσιακών ανθρωπιστικών αξιών από τις υλιστικές «αξίες» του άκρατου ατομικισμού, του πλουτισμού και της κατανάλωσης.
Το έλλειμμα αυτό αξιών είναι το υπόβαθρο στο οποίο ορθώνεται, κατά τον Σόλωνα, «δήμου θ’ ἡγεμόνων ἄδικος νόος» (η άδικη νοοτροπία των ηγετών του λαού), η μεγάλη αλαζονεία («ὕβρεως ἐκ μεγάλης») και πλεονεξία («οὐ γὰρ ἐπίστανται κατέχειν κόρον») των οποίων έχει ως επακόλουθο πολλά δεινά, καθώς και γενικότερα των πολιτών το έθος, οι οποίοι «οὔθ’ ἱερῶν κτεάνων οὔτε τι δημοσίων / φειδόμενοι κλέπτουσιν ἐφ’ ἁρπαγῆι ἄλλοθεν ἄλλος, / οὐδὲ φυλάσσονται σεμνὰ Δίκης θέμεθλα, / ἥ σιγῶσα σύνοιδε τὰ γιγνόμενα πρό τ’ ἐόντα, / τῶι δὲ χρόνῳ πάντως ἦλθ’ ἀποτεισομένη» (οι οποίοι δεν διστάζουν να κλέβουν και να διαρπάζουν ο καθένας όπως μπορεί όχι μόνο την ιερή κηματική περιουσία, αλλά και τη δημόσια, χωρίς να διαφυλάσσουν τα σεβαστά θεμέλια της Δικαιοσύνης, η οποία παρόλο που είναι σιωπηλή γνωρίζει αυτά που γίνονται τώρα, αλλά κι αυτά που έγιναν στο παρελθόν, και που σίγουρα έρχεται συν τω χρόνω για να τιμωρήση τους ενόχους).
Η Δίκη (Δικαιοσύνη), ως γνωστόν, κατείχε υψηλότατη θέση στον αρχαίο ελληνικό κόσμο, ήδη από την Μυκηναϊκή εποχή, αφού ήταν κόρη του Δία και της Θέμιδος (η Θέμις είναι προσωποποίηση του εθιμικού Δικαίου), και αδελφή της Ευνομίας και της Ειρήνης, και σύμφωνα και με τον Πίνδαρο αποτελεί το «ἀσφαλὲς βάθρον» των πόλεων.
Εκεί όπου επικρατεί η Δυσνομίη (με άλλα λόγια, η κακή διακυβέρνηση και η μη τήρηση των νόμων), «δημόσιον κακὸν ἔρχεται οἴκαδ’ ἑκάστῳ, / αὔλειοι δ’ ἔτ’ ἔχειν οὐκ ἐθέλουσι θύραι, / ὑψηλὸν δ’ ὑπὲρ ἕρκος ὑπέρθορεν, εὗρε δὲ πάντως, / εἰ καί τις φεύγων ἐν μυχῶι ἦι θαλάμου» (το δημόσιο κακό έρχεται στο σπίτι του καθενός, κι οι πόρτες δεν θέλουν να το κρατήσουν έξω, αλλά αυτό υπερπηδά το φράκτη και με κάθε τρόπο σε βρίσκει, ακόμα κι αν κάποιος καταφύγει στα εσώτατα του σπιτιού). Διδαχές διαχρονικές του σοφού νομοθέτη Σόλωνα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου