(14.1.2009)
Ο Τουρκικός ιμπεριαλισμός κτυπάει και πάλι! Πού αλλού παρά εκεί, όπου αισθάνονται ότι ο αντίπαλος είναι αδύναμος ή άβουλος να αντιδράσει, στα δυτικά τους σύνορα, το Αιγαίο και την Κύπρο.
Μετά τους επιτυχείς και νικηφόρους πολέμους του 1913, η Ελλάδα δέχεται επανειλημμένα καταστροφικά κτυπήματα από την Τουρκία. Τα εγκληματικά λάθη και οι παραλείψεις των πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών, καθώς και η προδοσία και εγκατάλειψη της Ελλάδος από τους συμμάχους της, οδήγησαν στην άνευ προηγουμένου καταστροφή του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας, ο οποίος με τη συμφωνία για ανταλλαγή των πληθυσμών εγκατέλειψε τις πατρογονικές του εστίες, εστίες με τρισχιλιετή ιστορία και πολιτισμό.
Η συρρίκνωση του Ελληνισμού συνεχίστηκε με το οργανωμένο από το κράτος και το παρακράτος της Τουρκίας «πογκρόμ» εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως τη νύκτα της 6ης προς την 7η Σεπτεμβρίου 1955. Οι σφαγές, οι λεηλασίες σπιτιών και καταστημάτων, η βεβήλωση εκκλησιών και κοιμητηρίων, και η μετέπειτα συστηματική υφαρπαγή των περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων, είχαν ως αποτέλεσμα ο ελληνικός πληθυσμός της πόλης να μειωθεί από τις 250 χιλιάδες το 1955 στις λίγες μόνο χιλιάδες σήμερα.
Το Ελληνικό κράτος αποδείχτηκε ανίκανο να προστατέψει τη ζωή και την περιουσία του εκτός συνόρων Ελληνισμού.
Η Κύπρος ήταν το επόμενο θύμα του τουρκικού επεκτατισμού.
Με το πρόσχημα του πραξικοπήματος το 1974 από τη χούντα των Αθηνών, εκμεταλλευόμενη τη διεθνή κατακραυγή κατά της Ελλάδος, εισέβαλε στη μεγαλόνησο και χρησιμοποιώντας την πολεμική της μηχανή εντελώς ανενόχλητη – αφού από τις 23 Ιουλίου μέχρι τις 14 Αυγούστου, στην περίοδο της λεγόμενης «εκεχειρίας», αποβίβασε εκατοντάδες τεθωρακισμένα και μια ολόκληρη μεραρχία – κατέλαβε, αμαχητί σχεδόν, με την Ελλάδα απούσα, το 37% του Κυπριακού εδάφους βιάζοντας και δολοφονώντας αδιακρίτως και ξεριζώνοντας βίαια από τις πατρογονικές τους εστίες 200 χιλιάδες ελληνοκυπρίους.
Ενώ η Ελλάδα είχε τότε, σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις, τη δύναμη να συντρίψει τον εχθρό και όχι μόνο να μην του επιτρέψει να έχει το πλεονέκτημα στην Κύπρο, αλλά και να τον υποχρεώσει στο μέλλον να μην τολμά να σηκώσει κεφάλι, δεν το έπραξε είτε από δειλία είτε από προδοσία (γιατί άραγε ο λεγόμενος φάκελος της Κύπρου «θάφτηκε» στα υπόγεια του Κοινοβουλίου και δεν θέλησαν οι πατέρες του έθνους να μάθει ο λαός την αλήθεια για τα γεγονότα; Ποιος φοβάται την αλήθεια;).
Η συνεχής υποχωρητικότητα της πολιτικής ηγεσίας της χώρας μας εκλαμβάνεται – ίσως σωστά – από την άλλη πλευρά ως αδυναμία.
Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η ηττοπάθεια που διακατέχει τις ελληνικές κυβερνήσεις!
Ποια άλλη χώρα θα ανεχόταν να παραβιάζεται ο εθνικός εναέριος χώρος της τόσο προκλητικά, να διεκδικείται με τόση θρασύτητα ελληνικός κυριαρχικός χώρος, τα Ίμια πριν μερικά χρόνια με την επονείδιστη υποχώρηση και την υποστολή της ελληνικής σημαίας που απετέλεσε την πρώτη δοκιμασία της ελληνικής αντοχής και αντίδρασης από τους Τούρκους στραγηγούς, τη Γαύδο αργότερα, νότια της Κρήτης, επίσης κατοικημένο νησί, το Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι σήμερα, νησιά κατοικημένα, καθώς και τη Στρογγύλη και τη Ρώ, χωρίς καμιά ουσιαστική αντίδραση, παρά μόνο με διαβήματα διαμαρτυρίας;
Ποια άλλη χώρα που θα σεβόταν τον εαυτό της θα ανεχόταν τη δημιουργία των λεγόμενων γκρίζων ζωνών και τη διεκδίκηση, σύμφωνα με τα ομολογούμενα από τους ίδιους τους Τούρκους, εκατοντάδων νησιών και βραχονησίδων;
Ενώ η Τουρκική επεκτατική πολιτική εκδηλώνεται με κάθε τρόπο σε βάρος της χώρας μας, επιδιώκοντας τη μοιρασιά του Αιγαίου και τη δημιουργία τετελεσμένων σχετικά με την υφαλοκρηπίδα και την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, την παράνομη κυριαρχία της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης στην Ανατολική Μεσόγειο (συμπεριλαμβανομένης της ΑΟΖ του ανεξάρτητου κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας, πλήρους μέλους της Ε.Ε.), ενώ στην Κύπρο με τις εκατοντάδες χιλιάδες των εποίκων αλλοίωσαν δημογραφικά τον πληθυσμό επιδιώκοντας έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου με μια λύση της αρεσκείας τους, η Ελλάδα συνεχίζει την τακτική του κατευνασμού του θηρίου, δίνει την εντύπωση ότι αδυνατεί ή δεν θέλει να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα κυριαρχικά της δικαιώματα, είναι ουραγός των εξελίξεων και απούσα για άλλη μια φορά από τις διεργασίες και εθελοτυφλοί δίνοντας αυθαίρετες ερμηνείες για να εξηγήσει την τουρκική προκλητικότητα, σαν να μην έχει ζωτικά συμφέροντα στην περιοχή αυτή, σαν να μην την αφορά η επιβίωση του Ελληνισμού στην Κύπρο, σαν να είναι η Κύπρος εντελώς αδιάφορος για την Ελληνική πολιτική ηγεσία.
Ενώ στη Θράκη η τουρκική πολιτική εφαρμόζει σταδιακά τη μέθοδο που ακολούθησε και εφάρμοσε στην Κύπρο, με επιμονή και υπομονή, περιμένοντας τις κατάλληλες συνθήκες ή τα δικά μας λάθη για να προχωρήσει στην επίτευξη των στόχων της, εμείς ομφαλοσκοπούμε αναλίσκοντας τις δυνάμεις μας σε άσκοπες και ανόητες συνήθως αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις. Τεράστιο έλλειμμα σωφροσύνης και μετριοπάθειας, εφησυχασμός και σπασμωδικές κινήσεις για αντιμετώπιση των προβλημάτων, ποδηγετούμενοι από τις προσωπικές φιλοδοξίες και τις κομματικές σκοπιμότητες, χωρίς διορατικότητα και χωρίς βραχυχρόνιο και μακροπρόθεσμο προγραμματισμό.
Είναι λυπηρό και απογοητευτικό το ό,τι η ελληνική πολιτική ηγεσία, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, άναψαν με τις αποφάσεις τους το πράσινο φως για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς κανένα ουσιαστικό αντάλλαγμα, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση και τον μύθο ότι η πορεία της Τουρκίας προς την Ε.Ε. θα συμβάλει στην ικανοποιητική λύση των εθνικών προβλημάτων. Με αυτό τον μύθο παραμυθιάζουν και αποκοιμίζουν εθνικά τους πολίτες.
Η πικρή πραγματικότητα είναι ότι η Τουρκική επεκτατική πολιτική που εγκαινιάστηκε το 1973, στηριζόμενη στην πολιτική της στρατιωτικής ισχύος, πετυχαίνει βαθμιαία τους στόχους της στο Αιγαίο και την Κύπρο.
Προσθέτοντας συνεχώς νέες απαιτήσεις και διεκδικήσεις και συναντώντας την ελληνική πολιτική του κατευνασμού και των χαμηλών τόνων κατέστησε την Ελλάδα κράτος περιορισμένης κυριαρχίας, πράγμα που επιχειρεί να κάνει και με την Κυπριακή Δημοκρατία.
Κι ενώ η Κυπριακή Δημοκρατία, με τη μισή Κύπρο υπό στρατιωτική κατοχή, με την παρουσία 40.000 Τούρκων στρατιωτών, και τον κίνδυνο να επικρέμεται συνεχώς σα Δαμόκλειος σπάθη, τόλμησε να προσδιορίσει, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, τη δική της Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, μετά από συμφωνίες με τον Λίβανο, την Αίγυπτο, το Ισραήλ και τη Λιβύη, προχωρώντας μάλιστα στην ανάθεση σε διεθνείς πετρελαϊκές εταιρείες τη διεξαγωγή ερευνών για κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, η Ελλάδα δεν τόλμησε να ασκήσει τα δικαιώματά της που πηγάζουν από το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας.
Σαν κράτος περιορισμένης κυριαρχίας η Ελλάδα δεν επεξέτεινε τα χωρικά της ύδατα στα δώδεκα μίλια, αποφεύγει να κάνει έρευνες για πετρέλαιο στην υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου, αποφεύγει να οριοθετήσει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, αφήνοντας την Τουρκία να δημιουργεί και σε αυτόν τον τομέα τετελεσμένα σε βάρος των εθνικών συμφερόντων.
Αντίθετα, οι Τούρκοι πέτυχαν να δημιουργήσουν την εντύπωση στο διεθνές περιβάλλον ότι το Αιγαίο είναι αμφισβητούμενη περιοχή μεταξύ της Ελλάδος και της Τουρκίας, πέτυχαν τη διεξαγωγή αεροναυτικών ασκήσεων δεσμεύοντας σκόπιμα μεγάλα τμήματα του Αιγαίου για μεγάλα χρονικά διαστήματα, τα πολεμικά τους αεροπλάνα αλωνίζουν σε όλο το Αιγαίο φτάνοντας μέχρι τα ενδότερα της Ελληνικής επικράτειας, διεκδικούν τις λεγόμενες «γκρίζες ζώνες», δηλαδή εκατοντάδες νησίδων και βραχονησίδων, ως τουρκικές., και αναβαθμίζουν συνεχώς τις απαιτήσεις τους, όπως φάνηκε και από την διεκδίκηση κατοικημένων νησιών, όπως το Φαρμακονήσι και το Αγαθονήσι.
Είναι καιρός να συνειδητοποιήσει η πολιτική ηγεσία του τόπου τα πραγματικά δεδομένα, τον τουρκικό επεκτατισμό σε βάρος της χώρας μας. Είναι καιρός να αφυπνισθούν και οι ίδιοι, αλλά και να αφυπνίσουν τον Ελληνισμό για τον κίνδυνο που επικρέμεται. Είναι καιρός για μια ουσιαστική αναθεώρηση της στρατιωτικής τακτικής και για μια ουσιαστική αναβάθμιση της στρατιωτικής ισχύος της χώρας μας. Είναι καιρός η Ελλάδα να υπερασπίσει τον γεωγραφικό εθνικό της χώρο, να σεβαστεί τον εαυτό της και να μη δέχεται παθητικά τις συνεχείς προσβολές και ταπεινώσεις.
Η πολιτική των υποχωρήσεων φέρει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από το επιδιωκόμενο, αποθρασύνει ακόμη περισσότερο τον τουρκικό επεκτατισμό, με προφανή κίνδυνο να οδηγηθούμε σύντομα σε θερμό επεισόδιο, με απρόβλεπτες συνέπειες.
Είναι καιρός η Ελλάδα να διεκδικήσει τα δικαιώματά της που απορρέουν από διεθνείς συνθήκες, π.χ. επί της Ίμβρου (όπου επίσης ο Ελληνισμός συρρικνώθηκε με την τουρκική πολιτική του εποικισμού και την απουσία αντίδρασης της Ελλάδος: βλ. σχετική έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης), και να προστατεύσει αποτελεσματικά τον εθνικό χώρο. Είναι, τέλος, καιρός η Ελλάδα να ασκήσει το δικαίωμα της επέκτασης των χωρικών της υδάτων στο Αιγαίο, όπως απορρέει από το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας και να οριοθετήσει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Επιπλέον, λόγω της τουρκικής προκλητικότητας είναι καιρός να αναθεωρήσει την πολιτική της άνευ όρων υποστήριξης της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε., αν η Τουρκία δεν σταματήσει την επιθετικότητά της στο Αιγαίο και την Κύπρο και αν δεν συμμορφωθεί με το Ευρωπαϊκό Νομικό Σύστημα και το διεθνές σύστημα προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δεν σεβαστεί το Διεθνές Δίκαιο.
Η εθνική εγρήγορση είναι απολύτως αναγκαία για την αποτροπή δυσάρεστων εξελίξεων. Η τουρκική επιθετικότητα και προκλητικότητα δεν πρόκειται να σταματήσει, όσο η Ελλάδα δίνει την εντύπωση της αδυναμίας και της αναποφασιστικότητας.
Αναγκαιότητα είναι επίσης η προστασία του εσωτερικού μετώπου από κάθε λογής πιθανούς κινδύνους. Θα πρέπει να υπάρξει ενιαίο και ισχυρό εσωτερικό μέτωπο. Επίσης, ανάγκη να τεθεί άμεσα φραγμός στην ανεξέλεγκτη είσοδο μεταναστών, πολλοί από τους οποίους είναι πιθανόν να ενεργήσουν σε δεδομένη στιγμή ως πέμπτη φάλαγγα. Θα πρέπει επίσης να μελετηθεί τρόπος ενίσχυσης των ενόπλων δυνάμεων με εθελοντικές εισφορές από πλούσιους Έλληνες της Ελλάδος και του εξωτερικού.
Μια δυναμική και πολύπλευρη αμυντική και εξωτερική πολιτική με πρωταρχικό στόχο την προστασία του εθνικού χώρου και των κυριαρχικών δικαιωμάτων. Η ύψιστη δυνατή συνεργασία με την Κυπριακή Δημοκρατία στα πλαίσια της Ε.Ε. αλλά και διεθνώς είναι απολύτως αναγκαία για την αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού.
Απαραίτητο είναι, ακόμη, η ελληνική εξωτερική πολιτική να δραστηριοποιηθεί διεθνώς για τη δημιουργία συμμαχικών σχέσεων και αξιοποίηση των δυνάμεων του απόδημου ελληνισμού για το συμφέρον του έθνους.
Αν δεν γίνει βίωμά μας το Θουκυδίδειο «εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον», δηλαδή η ευψυχία είναι προϋπόθεση της ελευθερίας και η ελευθερία προϋπόθεση της ευδαιμονίας, και αν δεν έχουμε ως πυξίδα της αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής μας ότι «δίκαια μεν εν τωι ανθρωπείωι λόγωι από της ίσης ανάγκης κρίνεται, δυνατά δε οι προύχοντες πράσσουσι και οι ασθενείς ξυγχωρούσιν», δηλαδή βρίσκει κανείς το δίκαιό του σύμφωνα με την ανθρώπινη λογική, όταν η δύναμη του εξαναγκασμού είναι ίση (στους αντιπάλους), αλλιώς όσοι υπερτερούν στη δύναμη πράττουν αυτά που μπορούν, ενώ οι πιο αδύνατοι υποχωρούν, σύντομα θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε ακόμα πιο δυσάρεστες καταστάσεις από ακόμα πιο αδύναμη θέση σε σχέση με τον αντίπαλο. Εκτός πια και αν είμαστε αποφασισμένοι, τάχα για να εξασφαλίσουμε ειρήνη, να υποχωρήσουμε και να παραδώσουμε κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας στην Τουρκία. Με άλλα λόγια, Realpolitik!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου