ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ !

(24.3.2009)

Ο κατ’ αρχήν αποσπασματικός και εν συνεχεία συντονισμένος επί παγκοσμίου βάσεως τρόπος αντιμετωπίσεως της σοβαρής οικονομικής κρίσεως που ξέσπασε σαν καταιγίδα και συνεχίζεται με απρόβλεπτες συνέπειες έχει αποδείξει  εμφανέστατα ότι στην σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης τα προβλήματα δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν μεμονωμένα από τις εθνικές κυβερνήσεις.

Η απώλεια δισεκατομμυρίων ευρώ μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, η χρεωκοπία ή ο κίνδυνος χρεωκοπίας της οικονομίας πολλών χωρών, που οφείλεται στην άτεγκτη κερδοσκοπία που δεν έχει ηθικούς ή άλλους φραγμούς, έχει πείσει και τους απλούς πολίτες και τις κυβερνήσεις ότι ο άκρατος φιλελευθερισμός στην οικονομία, χωρίς κανένα ή με ελάχιστους εθνικούς ελέγχους και παρεμβάσεις, ισοδυναμεί με βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της σύγχρονης κοινωνίας, των οικονομικών και κοινωνικών κεκτημένων, και άλλων επιτευγμάτων της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Η κατάρρευση, πριν από μερικές δεκαετίες, ως χάρτινου πύργου της ουτοπίας του κομμουνιστικού/ σοσιαλιστικού πειράματος, το οποίο διήρκεσε περί τις επτά δεκαετίες με κατασταλτικά μέτρα που συναγωνίζονται τα του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού, κατάρρευση που άφησε πίσω της τις πρώην σοβιετικές λαϊκές δημοκρατίες σε οικτρή οικονομική και κοινωνική κατάσταση, δημιούργησε την  εντύπωση ότι το μόνο σωστό οικονομικοπολιτικό σύστημα είναι ο καπιταλισμός.

Η πραγματικότητα είναι ότι σημαντικό κίνητρο για την οικονομική ανάπτυξη είναι η ιδιωτική πρωτοβουλία και το ίδιον κέρδος. 

Η θεωρητική υπεράσπιση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και του ιδίου κέρδους (π.χ. βλ. «Πολιτικά» του Αριστοτέλη, ο οποίος ωστόσο θεωρεί ότι σε μια ευνομούμενη πολιτεία η ιδιωτική περιουσία είναι προς όφελος όχι μόνο του ιδιοκτήτη αλλά και της κοινωνίας γενικώτερα)  επιβεβαιώνεται από την ιστορική εμπειρία. Ωστόσο, η καλλιέργεια αυτής της νοοτροπίας στον εικοστό αιώνα, η έμφαση στο κέρδος και η παραμέληση της ηθικής διαπαιδαγωγήσεως των πολιτών, ότι ο καθένας είναι μέρος μόνο ενός συνόλου και ότι προέχει το σύνολο και όχι το άτομο, ότι η ευημερία του ατόμου δεν μπορεί να βρίσκεται έξω από την ευημερία του συνόλου (αυτή ήταν η κυρίαρχη ιδεολογία της Αθηναϊκής δημοκρατίας του 5^ου π.Χ. αιώνα με τα γνωστά αξιοθαύμαστα επιτεύγματά της), οδήγησε στη δημιουργία δύο κόσμων στον πλανήτη μας, τον κόσμο του πλούτου που αντιπροσωπεύει το 20% και τον κόσμο των φτωχών του 80% με 1,2 δισεκατομμύρια ανθρώπους που βιώνουν την απόλυτη φτώχεια, ποσοστό που, σύμφωνα με όλες τις προβλέψεις, συνεχώς θα αυξάνεται.

Τραγικώτερο ακόμη είναι το γεγονός ότι το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού καταναλώνει το 86% της παγκόσμιας παραγωγής και ότι ήδη από το 1999 ο παγκόσμιος πληθυσμός (6,2 δισεκατομμύρια) καταναλώνει το 120% της παραγωγικής ικανότητας της Γής! Αυτό σημαίνει ότι οι πόροι εξαντλούνται πέραν των δυνατοτήτων της παραγωγής με σοβαρές και απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον της ανθρωπότητας, αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός αυξάνεται γύρω στα 77 εκατομμύρια το χρόνο!

Αυτά όλα αναφέρονται για να αποδείξουμε ότι τα παγκόσμια προβλήματα απαιτούν συντονισμένη και ολοκληρωμένη απάντηση όχι από ένα κράτος ή από μια ομάδα κρατών, αλλά από το σύνολο της ανθρωπότητας. Η παγκοσμιοποίηση έχει καταστήσει τα προβλήματα παγκόσμια και επομένως μόνο μια παγκόσμια ανώτατη εξουσία στην οποία θα μετέχουν όλα τα κράτη του κόσμου, μια μετεξέλιξη των Ηνωμένων Εθνών σε Παγκόσμιο Όργανο Χειρισμού Κρίσεων, μπορεί να αντιμετωπίσει επιτυχώς τα συσσωρευμένα προβλήματα.

Η διεθνής τρομοκρατία, η φτώχεια και η εξαθλίωση (εκατομμύρια δεν έχουν καθαρό πόσιμο νερό, στερούνται φαγητού, πεθαίνουν από μεταδοτικές και μολυσματικές αρρώστιες), η εγκληματικότητα (ναρκωτικά, σωματεμπορία, λαθρεμπόριο όπλων, προστασία, ένοπλες ληστείες, απαγωγές και εκβιασμοί), η μόλυνση του περιβάλλοντος (της γης, του αέρα, των υδάτων), η καταστροφή και αποψίλωση των δασών, ιδιαίτερα των τροπικών, οι κλιματολογικές αλλαγές με τις σοβαρότατες συνέπειες στη βιοποικιλότητα (εξαφάνιση πολλών ζωικών ειδών) και την ποιότητα ζωής, τα δικτατορικά και τυραννικά καθεστώτα, η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι πόλεμοι και οι διαφυλετικές συρράξεις και συγκρούσεις, τα εγκλήματα πολέμου κ.ά. δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν μεμονωμένα από ένα κράτος ή μια ομάδα κρατών, αλλά από το σύνολο της ανθρωπότητας, η οποία βεβαίως θα πρέπει να απαλλαγεί πάραυτα από τη μεροληπτική αντιμετώπιση των προβλημάτων του πλανήτη και με βάση τον καταστατικό χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και τις αρχές του διεθνούς δικαίου, χωρίς αμφιταλαντεύσεις, να χειρίζεται τις κρίσεις, πολιτικές, στρατιωτικές, οικονομικές, που αναδύονται σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη.

Όπως έχει αποδείξει η πρόσφατη οικονομική κρίση, απαιτείται η οργανωμένη από την παγκόσμια κοινότητα αντίδραση, η οποία δεν μπορεί να είναι αποσπασματική και ετεροχρονισμένη. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι η κάθε χώρα δεν θα πρέπει να λάβει τα δέοντα μέτρα για να περιορίσει τις σοβαρότατες επιπτώσεις της οικονομικής κρίσεως στους πολίτες της. Ο περιορισμός πρωτίστως της κρατικής σπατάλης μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους. Όταν η κυβέρνηση, η κάθε κυβέρνηση, ζητά από τους πολίτες κατανόηση για περιορισμό του εισοδήματός τους, όταν το ποσοστό των φτωχών αυξάνεται και η ανεργία δεν κτυπά πια την πόρτα αλλά βρίσκεται θρονιασμένη σε κάθε σπίτι, οι πολιτικοί είναι αυτοί που πρώτοι θα πρέπει να δώσουν το παράδειγμα για να γίνουν πειστικοί ή τουλάχιστον πειστικότεροι. 

Η καθιέρωση ολιγάριθμου υπουργικού συμβουλίου, οι περικοπές στις αμοιβές και τα προνόμια των βουλευτών, η κατάργηση της χορηγίας προς τα κόμματα που σπαταλάται σε κομματικές φιέστες, η αναδιάρθρωση της δημόσιας υπηρεσίας ώστε να καταστεί αποτελεσματική, ο περιορισμός της γραφειοκρατίας, και τέλος η ενίσχυση της ανθρωπιστικής παιδείας, η οποία θα διαμορφώσει την κατάλληλη νοοτροοπία αλληλεγγύης και κοινωνικής προσφοράς, είναι μερικά από τα μέτρα που θα μπορούσε να λάβει άμεσα η κυβέρνηση.

Εάν θέλουμε ένα ειρηνικό μέλλον με ευημερούσα την ανθρωπότητα, θα πρέπει, προτού είναι αργά, να υπάρξουν τα ανάλογα παγκόσμια όργανα για την αντιμετώπιση όλων αυτών των προβλημάτων.

Είναι απαραίτητο:

1)      Να γίνει αναδιανομή του πλούτου, ώστε να εκλείψει το φαινόμενο της πείνας και της φτώχειας σε παγκόσμιο επίπεδο, κατάσταση που προφανώς τροφοδοτεί συνεχώς την τρομοκρατία με νέα μέλη.

2)      Να κατοχυρωθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα σε όλο τον πλανήτη (δικαίωμα στη ζωή και την περιουσία, στην υγεία, στη μόρφωση, στην εργασία, στην κοινωνική ασφάλιση κ.ά.).

3)      Να προστατευθεί το περιβάλλον και να προληφθούν οι καταστροφικές συνέπειες των κλιματολογικών αλλαγών. Για τον σκοπό αυτό θα πρέπει να πληρώσουν οι ανεπτυγμένες χώρες τα ποσά που απαιτούνται π.χ. για την προστασία των τροπικών δασών, αφού αυτά είναι κτήμα όλης της ανθρωπότητας.

4)      Να επιβληθεί η δικαιοσύνη στις διεθνείς σχέσεις. Τα τυραννικά καθεστώτα θα πρέπει να ανατρέπονται και η ελευθερία και η κοινωνική δικαιοσύνη να επικρατούν. Η παραβίαση των κανόνων του διεθνούς δικαίου δεν θα πρέπει να γίνεται ανεκτή. Τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος (είτε κράτη είναι υπαίτια είτε άτομα) θα πρέπει να τιμωρούνται παραδειγματικά.

5)      Να παρασχεθούν ίσες ευκαιρίες για επιστημονική και ανθρωπιστική μόρφωση σε όλα τα παιδιά του πλανήτη, και να δημιουργηθούν ίσες ευκαιρίες επαγγελματικής αποκατάστασης.

6)      Να καταπολεμηθούν τα αίτια που δημιουργούν εστίες αναταραχής ανά τον κόσμο και να κατασταλεί και να εξαρθρωθεί το οργανωμένο έγκλημα.

7)      Να προστατευθεί αποτελεσματικά η πολιτιστική κληρονομιά κάθε λαού, αφού αυτή θα πρέπει να θεωρηθεί ως παγκόσμια κληρονομιά της ανθρωπότητος.

Ο εφησυχασμός και η απραξία ή οι σπασμωδικές μεμονωμένες κινήσεις κρατών ή συνασπισμών κρατών δεν πρόκειται να οδηγήσουν την ανθρωπότητα στην έξοδο από την κρίση. Η όξυνση των αντιπαραθέσεων θα είναι προφανής συνέπεια της διεύρυνσης του χάσματος μεταξύ των φτωχών και των πλουσίων, με αποτέλεσμα την δημιουργία μιας κοινωνίας αστάθειας και κοινωνικού χάους με τραγικές επιπτώσεις στη ζωή των απλών ανθρώπων.

Η συλλογική δράση είναι η μόνη απάντηση στα οξυμένα πολιτικο-οικονομικά,  κοινωνικά και ανθρωπιστικά προβλήματα.